Be careful what you wish for

De tijd gaat snel want ik ben ondertussen alweer een week in Mtwara. De afgelopen week hebben we langzaam de draad weer opgepakt waar we hem drie maanden geleden hebben laten vallen. Een hardnekkig probleem in onze internetinstallatie in het hotel heeft er voor gezorgd dat we deze week geen internet hadden in het hotel. Collega Michael heeft uiteindelijk het probleem gevonden in een doorgebrand weerstandje in de satellietschotel. Dus gelukkig hebben we nu weer contact met de buitenwereld en kan ik weer bloggen!

Maar laat ik beginnen waar ik de laatste keer gestopt ben.
De tweeënhalve week die we sinds mijn laatste blog nog in Mombasa hebben doorgebracht is in redelijke rust verlopen. De grootste klus was het verwisselen van de Tail Rotor bladen op één van de machines. Normaliter een leuke klus... maar niet in een hangaar waar de temperatuur rond de 36 graden ligt en de luchtvochtigheid 90% is. Nooit geweten dat ik zo kan zweten. Gelukkig hebben we de beschikking over een paar grote fans die het nog een beetje dragelijk maken.


Mombasa glijdt ondertussen langzaam het regenseizoen in. Bijna dagelijks worden we wel getrakteerd op een heftige onweersbui. Het levert in ieder geval mooie plaatjes op.



Oké, toegegeven: een klein beetje gefotoshopt!

Zodra we te horen krijgen dat we de aankomende zaterdag terug vliegen naar Mtwara, zijn de gevoelens gemengd. De dagelijkse verkeersinfarcten, de bijna paranoïde security op de luchthaven en de verlammend hitte in de hangaar zullen we echt niet gaan missen. Maar het hotel met zijn vijf zwembaden willen we liever niet kwijt.

Piloot Mike in wat zo'n beetje ons privé zwembad was.

Vijf gouden sterren tegenover de anderhalve houten ster van Hotel Laso in Mtwara zal pijnlijk voelbaar worden.
Het altijd klaar staande, professionele personeel is ook een heel verschil met Mtwara. Van de receptioniste tot het mannetje in het restaurant dat met zijn katapult de altijd op voedsel beluste kraaien op een afstand moet houden. De laatste leverde nog wel eens komische taferelen op als de slimme kraaien met militaire precisie van twee kanten tegelijk het restaurant aanvielen. Dan moest hij echt werken voor zijn salaris. Heen en weer rennend door de enorme open eetzaal was de vogel al letterlijk gevlogen zodra hij op het plaats delict aankwam, terwijl op dat moment de tweede groep kraaien alweer een gecoördineerde aanval op de linker flank aan het uitvoeren waren, aan de andere kant van de zaal. Met een wilde blik in zijn ogen kwam hij dan tussen de tafels door terugstormen, terwijl alle gasten die in de vuurlinie zaten voor de zekerheid maar even achter hun bord wegdoken. Het bracht in ieder geval wel wat leven in de brouwerij.
Alleen de vele katten in het hotel waren een tijdje een enigma voor me. Hun status binnen het hotel was me een tijd lang onduidelijk. Languit gedrapeerd op de ligbedden bij het zwembad, in de tuin, op het pad of gewoon op de bar, net in het laatste zonnetje van de dag, leek hun primaire functie vooral om de gasten als voorbeeld te dienen betreft hoe er moest worden gerelaxt. Goed doorvoed en geaccepteerd door het personeel leken ze een status quo positie in het hotel te hebben.

Uiteindelijk heb ik geconcludeerd dat ze gewoon op de loonlijst staan om op muizen en ratten te jagen. Niet dat ik ze ooit heb zien jagen want meestal lagen ze voor lijk, her en der door de tuinen verspreid. Ik heb er eentje eens een beetje quasi geïnteresseerd in een struik zien turen, maar ook alleen maar omdat de baas net toekeek denk ik, want even later lag hij alweer gestrekt in het gras.




En dan is het eindelijk zover. Na een laatste duik in het zwembad pak ik mijn koffers in en op vrijdag middag proppen we al onze spullen alvast in de heli's want zaterdag willen we vroeg vertrekken. Nog wat foto's met de helpers en drivers en de laatste dag in Mombasa is een feit...



Samen met Victor, Rafael, Ronald en John.



















Zaterdagmorgen rijden we nog ruim voor zonsopkomst naar de airport. Nog in het donker ontdoe ik de heli's van hun covers en voer de pre-flight check uit. Tegen de tijd dat de zon opkomt starten we de machines op en vliegen in een kleine drie uur langs de kust richting het zuiden, naar Mtwara.

Laatste zonsopkomst in Mombasa

Boven de Indische Oceaan

Rond tien uur komen we voor het eerst sinds een kleine drie maanden weer in Mtwara aan. De vliegers taaien al gauw af naar het hotel, maar de technische dienst is de rest van de dag druk in de weer met het uitpakken van de dozen en het opzetten van de computers.

Aan het eind van de dag komen ook de containers met de rest van onze spullen aan. Het plaatsen van de containers op onze basis gaat niet helemaal van een leien dakje. Door het ruwe handelen van de vorkheftruck chauffeur horen we regelmatig spullen vallen en verschuiven in de containers. Het ergste vrezend voor onze spullen besluiten we maar om de containers niet te openen en de boel de boel te laten. Na een werkdag van 15 uur is het wel mooi geweest...


Tegen zeven uur in de avond kom ik eindelijk op mijn hotelkamer. Na twee dagen in hetzelfde kloffie te hebben gezweet kan ik wel een douche gebruiken. Voor ik ga douchen besluit ik om ook maar gelijk mijn hoofd weer eens met de tondeuse te bewerken. Met mijn bezwete lichaam volgeplakt met prikkende stukjes haar stap ik onder douche. Terwijl ik de roestige kraan piepend opendraai wens ik vurig dat er voor de verandering nu eens geen koud water uitkomt.
"Gurgl", zegt de gebutste douchekop, en er valt welgeteld één druppel water uit.....

Terug naar Mombasa

Geheel tegen de verwachting in krijg ik te horen dat ik mijn volgende tour toch nog terug naar Mombasa moet. Het was aanvankelijk de bedoeling dat we eind februari terug naar Mtwara zouden verhuizen, maar niets is zo onvoorspelbaar als de oliebusiness en dus krijgen we op het laatste moment te horen dat we tot eind maart in Kenia blijven. Dus ziet het er naar uit dat ik de eerste helft van mijn tour weer in het Sarova White Sands hotel zal moeten doorbrengen. Met vijf sterren hoor je mij niet klagen.

Maar voor dat het zover is heb ik thuis nog een week of twee stuk te slaan. In januari, in Mtwara had ik nog de stille hoop dat ik mijn zes weken thuis zou kunnen doorbrengen met het schaatsen van zo'n beetje alle toertochten die Nederland rijk is. Een duidelijk staaltje van 'wishfull thinking' welke resulteerde in de warmste winter ooit...
Niet geklaagd want nu hebben we daarvoor in de plaats heerlijk gekampeerd! Op de Veluwe, in Friesland en de Kampina (Brabant) bleek maar weer hoe populair winterkamperen is. Vooral de kleine campertjes zijn veel geziene gasten.
Hoogtepuntje was een koppeltje reeën, gespot vanuit mijn slaapzak, die tijdens een mistige ochtend het weiland voor onze camper overstaken.



Aan de Friese kant van het Drents-Friese Wold

Na nog een laatste week thuis te hebben geklust, stap ik begin maart weer in een Boeing 747 richting Nairobi. Stilletjes hopend op een technische storing, want zo'n business class stoel went snel! Helaas ging er niets kapot, dus was het gewoon weer plaatsnemen achterin in de geitenklasse. Dat bleek ditmaal niet echt een straf te zijn, want de kist was half leeg en ik kon zonder veel moeite een rij van drie stoelen voor mijzelf arresteren.
Na een soepele overstap in Nairobi land ik klokslag middernacht in Mombasa alwaar Rafael, een lokale chauffeur van ons, mij al staat op te wachten. Als ik een half uur later de lobby van het hotel in loop lijkt het wel alsof ik niet ben weggeweest.
Met een beetje populair slijmen bij de receptie lukt het me om een mooie kamer aan de zeekant te bemachtigen. De beloning komt als ik de volgende morgen de gordijnen open doe:

Vanaf mijn balkonnetje uitzicht op Bamburi Beach en de Indische Oceaan

Uitgeslapen begeef ik me om negen uur naar het ontbijtbuffet alwaar ik collega Michael tegenkom, die ook de avond ervoor is gearriveerd. Tijdens het ontbijten lopen we regelmatig langs het uitgebreide buffet om zo, ongemerkt een lunch bij elkaar te jatten.
Dat moet ik even uitleggen...

De buit..........

De ervaring heeft geleerd dat lunchen op de luchthaven van Mombasa een moeizame aangelegenheid is. Eerst moeten we naar de vertrekhal rijden alwaar we twee keer door de securitycheck moeten, wat elke keer weer een hoop tijd en ergernis kost. En als compensatie voor al dit ongerief wacht er dan buiten de vertrekhal een smakeloze kleffe sandwich voor veel te veel pegels... Nee, dat moet beter kunnen, dachten we. Uiteindelijk bleek de beste oplossing om dagelijks het rijkgevulde vijfsterren ontbijtbuffet te plunderen. Lekker, en gratis. Onbegrijpelijk dat we daar niet eerder op zijn gekomen!
En zo laat ik even later dus vliegensvlug twee gloeiend hete hardgekookte eieren in mijn broekzak glijden wat, gezien de dunne voering, toch niet zo'n heel goed idee blijkt te zijn....


Als Michael en ik even later in de taxi naar de luchthaven zitten, kletsen we elkaar bij met de laatste nieuwtjes en roddels. Het is altijd weer een verrassing wat we zullen aantreffen zodra we in de hangaar komen. Het lijkt wel of er maar twee scenario's zijn: of het is zeer rustig en er is weinig te doen, of de chaos en hectiek vieren hoogtij. Helaas is het laatste scenario de regel en het eerste de uitzondering. Maar dit keer hebben we mazzel, want als we bij de hangaar uitstappen en we zien collega Mark op ons aflopen zegt Michael tegen me: " Hey, socks are up, hair is down!".
Ik denk dat ik dat ook even moet uitleggen.
Collega Mark McKinnon is namelijk een soort weermannetje. 's Ochtends komt hij altijd fris aan het ontbijt in zijn korte broek, met zijn weerbarstige grijze haardos naar beneden gekamd en zijn dikke grijze sokken hoog opgetrokken, tot halverwege zijn schenen. Naarmate de dag vordert en de hectiek toeneemt, zakken zijn sokken verder af, gaat zijn haardos meer en meer een eigen leven leiden en wordt de blik in zijn ogen wilder en wilder..... Een simpele blik op Mark en we weten precies hoe de vlag er bij hangt. Hoe meer wit scheenbeen zichtbaar; hoe groter de hectiek. Een uitzonderlijk chaotische tour vorig jaar heeft hem de bijnaam "Mad" McKinnon opgeleverd.
Mark praat ons beiden bij over wat er zoal is gebeurd tijdens de afgelopen zes weken en zoals we al verwachtten is het momenteel rustig en ziet de komende week er ook niet spannend uit. De 'Base Move' terug naar Mtwara staat over een kleine drie weken gepland dus we hebben genoeg tijd om dat voor te bereiden.

Tevreden kom ik aan het eind van de dag terug op mijn kamer. Ik pak een koud biertje uit de koelkast  en met mijn gitaar ga ik op het balkonnetje zitten. Terwijl de krekels hun concert ten gehore geven kijk ik uit over de oceaan en speel zachtjes de zon onder.............
Het lijkt wel vakantie...