"Expect nothing and you will not be dissapointed"

Met nog vijf dagen te gaan ben ik met de laatste loodjes van mijn tour bezig. Door de verhuizing van Mombasa naar Mtwara halverwege deze tour, leek er geen einde aan te komen. Daarnaast hebben er ook een aantal wisselingen in de crew plaatsgevonden. Het minimale comfort in Mtwara begint zijn tol te eisen. Alleen deze tour al hebben we drie nieuwe vliegers in de crew mogen verwelkomen.

Maar niet alleen bij de vliegers vinden de wisselingen plaats. Binnen onze kleine technische dienst heeft Radek zijn baan opgezegd en is als 'techrep' gaan werken voor Agusta. Radek hield ervan om zich strak aan procedures te houden. Op zich niet verkeerd natuurlijk, maar het vervelende is dat de vele regels er van uitgaan dat alle middelen beschikbaar zijn, zoals we dat gewend zijn in de westerse wereld met al zijn gemakken en voorzieningen. Maar in Mtwara hebben we dus van alles niks..., of zoals Roger het verwoordde naar de nieuwe collega die Radek kwam vervangen: "Expect nothing and you will not be dissapointed...". En dus moet je creatief kunnen omgaan met de vele, vele regeltjes in de luchtvaart, anders wordt er helemaal niet meer gevlogen. Maar het mag duidelijk zijn dat die creativiteit niet ten koste mag gaan van de vliegveiligheid en dat is dus een delicate balans met veel lastige afwegingen. Radek kreeg daar steeds meer moeite mee en dit resulteerde in steeds meer aanvaringen met de rest. Ik heb nog lange gesprekken met hem gevoerd om hem proberen te behouden, want naast dat hij een goede vakman is kon ik het ook privé goed met hem vinden. Helaas besloot hij toch te vertrekken en werkt sinds kort dus voor Agusta in Kazachstan. Vandaag hebben we zijn vervanger mogen verwelkomen, een Zuid-Afrikaan die luistert naar de oer Hollandse naam Gerrit.

De afgelopen weken zijn we na terugkomst in Mtwara druk bezig geweest met het weer opzetten van de basis. Werkstands en kasten werden weer in elkaar gezet, computers en netwerken weer opgebouwd en we zijn ook nog een ochtend bezig geweest met het verwisselen van 380 Volt stekkers om alles weer werkend te krijgen. Gereedschappen en reserve onderdelen moesten weer een plek krijgen en dan ook weer doorgevoerd worden in de computersystemen. En dat terwijl er ook dagelijks gevlogen werd en de piloten weer van alles stuk maakten onderweg... Kortom, we zijn lekker bezig geweest!

"Moet die blauwe draad nu op L1 of toch die bruine..."

Daarnaast had ik ook nog een vervelende ontdekking toen ik mijn fiets weer uit de doos trok waarin ik hem had opgeborgen: twee gebroken spaken in het achterwiel en ook nog aan de kant van de cassette. Shit! En natuurlijk in heel Mtwara geen gereedschap te vinden om de cassette te verwijderen. Uiteindelijk is het met veel moeite toch gelukt om er twee lokaal geritselde roestige Chinese spaken in te prutsen. En nu maar hopen dat ze het houden...

Een andere tegenvaller was het eten in het hotel. Al direct de eerste dag bleek het niet goed geregeld. Het ontbijt was te laat, het fruit onrijp, geen koffie, en ga zo maar door. Het keukenpersoneel moest er duidelijk weer even inkomen. Ook op het gebied van de hygiëne moesten ze weer even worden bijgespijkerd, want de eerste week kregen alarmerend veel mensen darmklachten. Voor het eerst sinds ik hier werk kreeg ik ook te maken met een explosieve vorm van de racekak, resulterend in spectaculair artistieke resultaten in de wc pot, dat wel...... Na twee dagen Norit slikken werd het gelukkig beter, maar ik was wel een week verder voor dat ik me weer de oude voelde.

Door alle bovenstaande ellende kon ik pas een week geleden voor het eerst weer een fietstochtje maken. Om er in te komen ben ik vorige week zondag maar weer eens naar "Old Boma" gefietst; het oude Duitse fort dat is omgebouwd tot een mooi hotelletje met zwembad. Het is een beetje traditie aan het worden dat de crew hier op zondagmiddag een paar uur doorbrengt.

Op weg naar Old Boma

"Old Boma" voelt als een oase in de woestijn

Op mijn laatste zaterdag hier had ik eindelijk tijd om in de namiddag weer eens lekker 'off road' te gaan met de fiets. Na een Nederlandse kennersblik op de lucht concludeerde ik dat het niet zou gaan regenen en dus sprong ik om vijf uur op mijn fiets om de huttendorpjes rond Mtwara maar weer eens onveilig te gaan maken.

De nieuwe pijplijn voor het aangeboorde gas wordt momenteel ingegraven

.

De omgeving is vergeven van de mooie 'single track' paadjes

Niets veranderlijker dan het weer en dus begint het na een drie kwartier fietsen te REGENEN. En zoals jullie zien wordt 'REGENEN' in Tanzania geschreven met hoofdletters. En dat heeft een reden...
Binnen een minuut ben ik doorweekt, het regent zo hard dat ik het gewicht voel van het water dat op mijn rug valt. Twee minuten later begint het pad te veranderen in een modderstroom. De dikke kleffe modder maakt mijn banden twee keer zo dik en bij gebrek aan spatborden vliegen de klonten bagger me om de oren. Geheel onder de blubber kom ik een half uur later terug in het hotel. De laatste keer dat ik zo vies thuiskwam kreeg ik nog een pak slaag van mijn moeder... Ik proef de blubber zelfs in mijn mond. Omdat ik zo echt niet naar mijn kamer kan gaan met mijn fiets sta ik een beetje besluiteloos op de binnenplaats van het hotel. Op dat moment gaat het nog harder regenen en zie ik dat de afvoerpijp van het dak op de hoek ontbreekt en er stort een dikke paal water van het dak op de binnenplaats. Creatief zijn Boog...
Even later sta ik met mijn fiets onder de dakafvoer op de binnenplaats te douchen. En terwijl de modder van mijn kleding spoelt staat de kok onder het afdak van de keuken een beetje meewarig naar me te kijken. Je hoeft geen Swahili te kennen om te begrijpen dat voor hem alle Mzungo's knettergek zijn...