Inpakken en niet wegwezen

Met nog een kleine drie weken te gaan kan ik nu al zeggen dat dit mijn zwaarste toer tot nu toe is. En dat komt niet door de hoeveelheid werk die verstouwd moet worden. Nee, integendeel; juist door het gebrek aan werk. Er is dus h-e-l-e-m-a-a-l niets meer te doen hier. De containers zijn ondertussen vertrokken richting Zuid-Afrika en de twee helikopters staan bepakt en bezakt ook helemaal klaar voor vertrek. Het is alleen nog wachten op de goedkeuring van de export papieren en de schatting is dat dat nog tussen de tien dagen en drie maanden (!) kan gaan duren. En dus zit er niets anders op dan te wachten. Dag in en dag uit, vechtend tegen de verveling...

In Mtwara loopt ondertussen het regenseizoen op zijn eind. Het is niet zozeer dat het vaak regent, maar als het regent dan regent het ook goed. Het gevolg is dat de normaal dorre grasvlakten er nu mooi groen bij liggen. Nadeel is wel dat de kans om op een slang te stappen een stuk groter is geworden. Op de smalle paadjes blijven is het devies. Vorige week hebben de bewakers van de hangaar nog een pof adder gedood en tijdens mijn vorige tour een zwarte mamba, beide hebben een dodelijke beet.
We hebben ook meer last van insecten en er vliegen af en toe monsters voorbij die je normaal gesproken alleen in je dromen tegenkomt na een avondje stevig kantelen!

Het hotel waar we sinds mijn vorige tour verblijven is een welkome vooruitgang ten opzichte van het Laso View Hotel waar we de afgelopen jaren hebben gezeten. Goede keuken en prima personeel.

Enige minpuntje is dat ik nog steeds 's ochtends word wakker getetterd. Nu echter niet meer door de lokale Imam, maar door een Hamerkop vogel, een soort kruising tussen een eend en een reiger. Elke morgen om klokslag zes uur strijkt hij neer op de reling van mijn balkonnetje om naar zichzelf te kijken in het zwaar spiegelende raam van mijn kamer. Vervolgens wordt er een kwartier lang dreigende taal tegen het raam geschetterd, afgewisseld met aanvallen die dreunend tegen het raam eindigen, waarna hij weer op de reling klimt en het proces weer opnieuw begint. Niet de slimste vogel van het continent...

Toen ik drie weken geleden aankwam hadden Mark, Justin en Gerrit net de laatste hand gelegd aan de werkzaamheden aan de helikopters. Het door corrosie beschadigde dek waarop de motoren zijn gemonteerd, is tijdelijk gerepareerd en we hebben toestemming van de fabrikant om de helikopter naar Johannesburg te vliegen alwaar we het gehele dek zullen gaan vervangen. Een pittige klus die zeker een maand in beslag zal nemen en met de onvermijdelijke tegenslag worden het er misschien wel twee.
Het inpakken van de gehele basis was nog in volle gang en mijn eerste week hier hebben Mark en ik gebruikt om de rest van onze spullen in de vier zeecontainers te proppen. Satelliet schotels worden gedemonteerd, stellingen afgebroken en alles moet zo economisch mogelijk worden opgeslagen en vastgesjord  in de containers. Normaal al zwaar werk maar bij een temperatuur die in de stalen containers oploopt tot boven de 50 graden lijkt het meer op topsport. Nooit geweten dat een mens zo kan zweten! Dus als we na die week de laatste container afsluiten, gebeurd dat met een zucht van verlichting.

De volgende dag krijgen we het verzoek binnen uit Vancouver of we de 'Sea Tray Floor'  zo snel mogelijk willen opsturen naar Suriname, waar we net aan een nieuw contract zijn begonnen.
Volgens Mark moet die 'ergens' in de gele container zijn opgeslagen...
Nee hè, zeg dat het niet waar is! De foto's vertellen de rest:


"Nee, daar ligt ie niet..."

"Nope, daar ook niet..."

"Ik geloof dat ik iets blauws zie..."

"Ja hoor, ik zie hem; helemaal achterin..."

Uitladen geblazen. En zo staat de hele reutemeteut twee uur later weer in de hangaar. En nadat we de gewraakte Sea Tray Floor hebben bevrijd, hebben we de rest van de middag nodig gehad om alles weer in te laden en vast te sjorren. Ach, het houdt je van de straat...



De hangaar lijkt na het uitpakken wel op de winkel van Malle Pietje (Wie kent hem nog?!)

Een kleine week later worden de containers opgehaald voor transport over de weg naar Dar Es Salaam alwaar ze zullen worden ingescheept naar Zuid Afrika.

We ruimen de laatste rotzooi op in de hangaar en nemen afscheid van onze helpers, Edwyn en Hamdi. Het is best wel pijnlijk om ze te zien vertrekken, ten slotte maken we ze werkloos. Gelukkig kunnen we de pijn aardig verzachten met het meegeven van wat er aan spullen is achtergebleven. Hamdi komt speciaal terug met een gehuurde 'Biagji' om alles op te halen en het is best vermakelijk om te zien hoe alles met veel kunst, vliegwerk en ijzerdraad, in, op en aan de Biagji wordt gehangen. Een koelkast, drie kantoorstoelen en nog heel wat meer verdwijnen in het knetterende driewielertje.

Hamdi perst zich naast de chauffeur van het vehicle.

Godspeed, Hamdi...

En nadat we Hamdi over de heuvel hebben zien verdwijnen en het geknetter van de Biagji wegsterft kijken we elkaar in de stilte aan en realiseren ons dat we nu echt klaar zijn. Er valt niets anders te doen dan te wachten tot we toestemming krijgen om weg te gaan. En zo vullen de dagen zich met lange, late ontbijten, wandelingen en zwempartijtjes. Ik weet dat het voor de meesten zeer aantrekkelijk klinkt, maar geloof me, na een paar dagen ben je er echt wel klaar mee.

Je gaat rare dingen doen als je niets te doen hebt....

Dagelijks een verse kokosnoot voor iedereen.

Dagje toerist gespeeld bij de grens met Mozambique. Absoluut niets te beleven...

Na een week wordt de monotonie enigszins doorbroken vanwege het feit dat de oliemaatschappij wil dat we zijn hangaar verlaten. We verhuizen de helikopters naar een oud stoffig hangaartje iets verderop, waarna we weer wegzakken in catatonie.

Het past allemaal net, in het 'nieuwe' hangaartje.

We leven nog even op als blijkt dat het lokale trekkertje niet wil starten, maar dat is helaas ook al snel gefixed.

Een gevoel van algehele malaise bekruipt ons, zeker ook omdat we geen idee hebben hoe lang het kan gaan duren. Daarnaast wordt de situatie er ook nog eens niet beter op als ons het bericht bereikt dat ons bedrijf, vanwege een instortende markt, veroorzaakt door de lage olieprijs, besloten heeft om een deel van de piloten en engineers te ontslaan. Het worden spannende weken want ik krijg pas thuis te horen of ik daar bij zit. Duim maar voor me de komende weken!