En weer kan ik een tour afstrepen. Onderweg naar huis. Het eerste deel van de trip naar Amsterdam zit er op en ik zit momenteel in een hotel in Dar es Salaam te wachten tot ik vanavond naar het vliegveld ga voor het laatste traject. Zoals ik al in mijn vorige update heb aangegeven is het een tour geweest die voor het overgrote deel uit wachten bestond. Pas twee dagen geleden kwam de toestemming binnen om de machines te exporteren. Helaas te laat voor mij om dat nog te kunnen doen. Mijn back-to-back, Justin, zal nu de ferry vlucht volgende week dinsdag naar Johannesburg maken. Een mooi tweedaags tripje via Mozambique en over het Krugerpark in Zuid-Afrika. In Johannesburg denken we nog ongeveer twee maanden werk te hebben aan het uitgestelde onderhoud.
Toen ten tijde van mijn vorige blog update bleek dat ik waarschijnlijk de rest van mijn tour niets meer te doen zou hebben, zakte de moed me een beetje in de schoenen. Herman Finkers heeft wel eens treffend de saaiheid van Almelo omschreven met de woorden "Het stoplicht springt op rood, het stoplicht springt op groen; in Almelo is altijd wat te doen...". Mtwara heeft niet eens een stoplicht, dus hoe moet ik in vredesnaam mijn tijd gaan doorbrengen?
 |
| Down town Mtwara tijdens de spits... |
Routine en discipline blijven belangrijk en dus stond de wekker elke dag op zes uur zodat we om half zeven op pad konden voor de dagelijkse wandeling van een uur. Om half acht douchen en om acht uur een uitgebreid ontbijt. Om negen uur even een uurtje uitbuiken en dan is het alweer tien uur. Kijk, dat heb je al vier uur stukgeslagen terwijl je eigenlijk nog niets hebt gedaan!
Elke dag gaan we om tien uur naar de machines. Even kijken hoe ze er bij staan, schop tegen de bandjes en klaar... Of toch niet helemaal. Het is verbazing wekkend hoe snel de natuur grip krijgt op iets wat stil staat. We zien sluipwespen in en uit luchthappers vliegen, druk bezig om ergens binnenin nesten te maken van zand en speeksel. Niet leuk, want dat heeft in het verleden al eens tot problemen geleid. Dus ben ik wel even zoet om met wat plakband de verschillende openingen af te plakken. Daarnaast bleken met name de Main Rotor bladen zoveel vastkoekend stof te verzamelen dat ik twijfels ging krijgen over eventuele negatieve invloed op de aerodynamische eigenschappen. Ik ben dus ook een tijdje zoet geweest met het wassen van alle rotorbladen. Een hoop werk als je geen stromend water hebt en ook geen geschikte werkstelling.
Maar het grootste probleem blijkt te worden veroorzaakt door een handje vol kleine blauwe vogeltjes die, gedreven door nestdrang, druk bezig zijn met het bouwen van nesten. Ik verwijder dagelijks gemiddeld twee nesten. Ik probeer het eitjes leggen voor te blijven maar helaas lukt dat niet altijd.
 |
| Op de meest vreemde plekken kom ik de nesten tegen. |
Droevig voor de vogeltjes, maar ik heb in ieder geval het idee dat ik nog enigszins nuttig bezig ben.
Als we rond half twaalf weer richting het hotel gaan is het routine geworden om langs de weg even te stoppen om een verse kokosnoot te nuttigen.
De kokosnoot venter slaat vakkundig het topje van de jonge kokosnoot af waarna je ongeveer een halve liter kokosnoot water op kan drinken. Vervolgens breekt hij de noot open en schraapt het witte kokos los van de noot. Lekker en gezond.
Er worden nog wat banaantjes en mango's langs de weg gekocht en dan is de werkdag toch echt wel over.
's Middags even zwemmen en om vijf uur weer anderhalf uur wandelen. Zo, weer een dag plat!
Ik had nog één wens al heel lang op mijn lijstje staan en dat was dat ik nog eens een mooie foto van een 'kolenboer' kon maken. Dat behoeft enige uitleg.
De mensen in Mtwara bereiden hun voedsel op houtskool vuurtjes. Dit houtskool moet allemaal van buiten Mtwara komen en de aanvoer geschiedt dus niet door middel van vrachtwagens maar met de fiets... Al twee jaar lang zie ik dagelijks mannen met zakken houtskool achter op de fiets langs de luchthaven fietsen, richting Mtwara. Ergens in het achterland wordt deze houtskool van dode boomtakken gefabriceerd, vervolgens in grote zakken gepropt, die achter op de fiets naar Mtwara worden vervoerd en aldaar op de markt worden verkocht. Het is echt een hele industrie die een hoop mensen werk verschaft. Dit vervoer is echter niet geheel van gevaar ontbloot... De weg naar Mtwara loopt grotendeels heuvel af. Het gaat niet steil, maar je moet toch stevig afremmen wil je voorkomen dat je een ongezond hoge snelheid bereikt. Nu had mijn mountainbike een stel goeie remmen maar de lokale bevolking hier rijdt over het algemeen op ouwe fietsen van Chinese makelij, die vaak geen of slechte remmen hebben. De enige manier om de snelheid nog enigszins te controleren gebeurd door de rechter teenslipper voorzichtig tegen het achterwiel te drukken. Normaliter zou me dat al een twijfelachtig idee lijken, laat staan met een topzware en met drie of vier grote zakken houtskool, ruim overbeladen fiets. We zien dus met enige regelmaat slapstickachtige taferelen van een kolenboer die met doodsangst in zijn ogen volledig ongecontroleerd de helling afdendert. Niet zelden eindigt dit met de hele santenkraam op een hoop in de bosjes. We hebben er zelfs eentje letterlijk zien vliegen toen hij aan het eind van de 'achtbaan' over een richel met de vorm van een springschans schoot. Kortom; linke soep dus...
Toen we afgelopen week onderstaande kolenboer passeerde moest ik dus wel stoppen en een foto maken: Vijf (!) zakken houtskool op een fiets zonder goed werkende remmen. Hij staat hier vlak voor de gevaarlijke afdaling. Kijk eens naar die strijdlustige blik: dit is duidelijk een pro met de ballen van een olifant!
