Never a dull moment

Ik zit ondertussen alweer ruim over de helft van mijn huidige tour en zie dat mijn blog is blijven steken aan het begin van mijn vorige tour. Dus eerst even een korte inhaal slag. Over mijn vorige tour kan ik kort zijn: "I hit the ground running", zoals de Amerikanen dat zo mooi zeggen en dat heeft geduurd tot ik vier weken later weer vertrok. Van lagers verwisselen in tandwielkasten tot het verwisselen van (weer) een beschadigde motor, net voor vertrek naar huis. En tussendoor ook nog "even" naar Oeganda om een onderhoudsstation op te zetten. "Never a dull Moment" in deze baan!



Als de inlaat van de motor er zo uitziet, dan weet je dat je weer even werk hebt...

De nieuwe motor is net gearriveerd in een Russisch vrachtvliegtuig.  Vol aan de bak, want de klant wacht!

Het werk wordt alleen even onderbroken voor een Pizzalunch, volledig verzorgd door de vliegers.



Echt los van mijn werk kom ik pas weer zodra ik letterlijk loskom van de Zuidsoedanese grond, op weg naar huis. Terwijl het startende vliegtuig me in mijn stoel drukt voel ik me gewoon ontspannen. En steevast is de terugvlucht voor mij het moment om eindelijk die spannende thriller van Baldacci of King uit te lezen.

Vervolgens zijn de vier zomerse weken thuis heerlijk ontspannen, met als hoogtepunten een gezellig verjaardagsfeestje met familie in de tuin, een bbq met oud-collega's, een ontmoeting in Rotterdam met een bekende die ik meer dan dertig jaar niet had gezien en een korte maar daarom niet minder geslaagde vakantie in de Vogezen. En ik zal jullie ditmaal de vakantiekiekjes besparen!



Ruim een week voordat ik terug zou keren naar Juba, breekt daar de pleuris uit: onenigheid tussen de president en de vicepresident escaleert in een vuurgevecht tussen beveiligingstroepen van de twee fracties wat binnen een kwartier verder escaleert in totale chaos in Juba! Onze volledige crew was  net bezig de heli's af te sluiten na een dag vliegen, toen er ook gevechten op het vliegveld uitbraken. Alles laten vallen en maken dat je weg komt was het devies. Uiteindelijk hebben ze zich vier dagen schuil gehouden in het aanliggende UN-kamp terwijl de gevechten rond en soms zelfs in het kamp doorgingen. Na vier dagen keerde de rust relatief terug en zijn ze door de Duitse regering geëvacueerd naar Duitsland. Al met al was het een spannende tijd.

 

Terwijl ik dus in de krant lees dat alle expats uit Zuid-Soedan worden geëvacueerd krijg ik thuis een telefoontje vanuit het hoofdkwartier in Duitsland. Of ik direct naar Juba kan gaan want het schijnt dat de heli's zijn beschadigd tijdens de gevechten. Rare jongens, die Duitsers. Dat werd dus een heel kort antwoord: nee.

Ik heb toen twee voorwaarden verbonden aan mijn terugkeer naar Juba: de airliners moesten hun gestaakte vluchten weer hebben hervat en de situatie in Juba zelf moest rustig zijn, vrij van schotenwisselingen. Een week later leek aan die voorwaarden te zijn voldaan en ben ik alsnog afgereisd naar Juba. En hoewel de situatie nog steeds verre van stabiel is, heb ik sinds aankomst nog niets meegemaakt wat me een onprettig gevoel gaf.

Ondertussen neemt de criminaliteit wel toe. Dat komt doordat het voor de lokale bevolking steeds moeilijker wordt om rond te komen, mede vanwege de sterke inflatie (momenteel rond de 10% per week!).
Als reactie op dit alles wordt de beveiliging in het hotel nog verder opgevoerd. Er worden onder andere prikkeldraad rollen op de toch al hoge muren rond het hotel gemonteerd, alsmede camera's. Fort Knox is er niets bij.

De kwaliteit van het restaurant in het hotel heeft ook zwaar te lijden gehad van de ongeregeldheden: omdat er geen vrachtwagens meer uit Oeganda arriveren is er geen aanvoer meer van verse producten, zoals fruit en groente. Tevens is de chefkok naar veiliger oorden vertrokken, met inbegrip van de meeste hulpkoks. Met name het ontbijt is zodanig beroerd dat we ons serieus afvragen of het net gemonteerde prikkeldraad nu de boze wolf buiten, of de gasten binnen moet houden...

 

Ondertussen heb ik de heli's geïnspecteerd en twee kogelgaten ontdekt en ook wat schade door granaatscherven. Gelukkig allemaal niet al te spannend en de eerste heli is afgelopen week gerepareerd en vliegt alweer volop.

 

Gelukkig geen ernstige schade, wel een lastige plek om te repareren, vooral aan de binnenzijde.



 

 

We zijn best wel trots op onze "Field Repair"!

En net voor de bui klaar. Op naar het hotel voor een welverdiend biertje!
Want dat is toch wel de wortel aan het touwtje dat ons ezels gaande houdt!

Langzaam voegt iedereen zich weer in de dagelijkse routine en is er weer tijd voor minder schokkende problemen. Zoals: waar laat je je haar knippen? Alex vond wel dat hij aan een nieuwe coup toe was en toverde een plaatje op zijn telefoon van een bekende voetballer met een soort van modieuze hanenkam op z'n kneiter. Dat was wat hij ook wilde en of iemand van ons dat soms kon uitvoeren. Waarop Peter direct met glimmende pretoogjes toehapte. Gewillig volgde een toch wel behoorlijk naïeve Alex, Peter naar binnen. Het blinde vertrouwen van Alex in Peter was gewoon ontroerend om te zien en de rest hield natuurlijk wijselijk zijn snufferd dicht want we waren wel weer eens toe aan een verzetje! Toen Alex na de knipsessie weer aan de bar verscheen voldeed zijn nieuwe kapsel volledig aan onze hooggespannen verwachtingen, maar dus niet aan die van Alex, dat moge duidelijk zijn! Eigenlijk was het gewoon zijn oude kapsel, minus de zijkanten, die waren amateuristisch geamputeerd door standje 1 van de tondeuse en lieten slechts een veel te witte huid met wat stoppels zien, compleet met een happerige scheve overgang. Het leek nog het meest op een te klein toupetje van slechte kwaliteit. Alex heeft het nog twee dagen dapper gedragen, aan iedereen hoopvol vragend wat ze van zijn nieuwe kapsel vonden. Vooral de locals waren eerlijk in hun oordeel en dus onbarmhartig. Na twee dagen kon ik het letterlijk niet meer aanzien en heb ik maar voorgesteld om een poging te wagen om nog te redden wat er te redden viel. Goed idee, vond Alex, onder het motto; baat het niet schaadt het zeker niet. 

Het idee was om een vloeiende overgang te creëren tussen de bijna volledig kaalgeschoren zijkanten en de volle haardos op de top. Het bewerken van de rechterzijde viel me niet tegen, in aanmerking genomen dat het mijn debuut als kapper was. Overmoedig geworden door het resultaat probeerde ik de linkerkant wat sneller te doen en dat werd dus een pijnlijk leermoment...

Kortom, toen Alex uiteindelijk in de spiegel keek kreeg hij toch wel twijfels over zijn "Baat het niet schaadt het niet" motto. Op zijn vraag wat ik er nu van vond heb ik maar tactisch geantwoord dat zowel de linker als rechter kant wel "apart" waren, maar dat ze niet echt bij elkaar pasten... Kortom, er was nog een correctie nodig. Dit keer besloot ik maar om op veilig te spelen en heb meteen zijn hele kop op standje 1 gemaaid. Altijd goed.
Ik moet het nu nog horen...