"To Pee, Or Not To Pee"

Na vijf maanden eindelijk weer een blog update. De afgelopen maanden waren vrij rustig in Juba. Er werd niet al te veel gevlogen en na twee en een half jaar brandjes blussen hebben we de missie hier nu aardig onder controle. Goed natuurlijk, maar wel wat saai. Dus toen ik hoorde dat we de heli's op korte termijn gingen vervangen voor een ander type kwam dat toch wel als een welkome verandering. Ik zag weer een hoop problemen op ons afkomen. Weer genoeg uitdaging dus. Lekker. De aftrap van al die nieuwe uitdagingen kwam in de vorm van een onverwacht snoepreisje!

Maar eerst even een aantal weken terug. Ik heb net een paar relaxte weken thuis gehad zonder veel omhanden. Hoogtepunten: een weekendje Texel, een mooie wandeldag met goede vrienden en een hele gezellige kroegavond met een hoop vroegere collega's. Helaas ook een dieptepunt: Ageeth en ik hebben een goede vriendin verloren aan een slopende ziekte. Maar het leven gaat gewoon verder en dus heb ik eind januari op maandagmorgen mijn koffer alweer ingepakt om dinsdags op pad te gaan naar Juba. Hoe vaak ik het ook doe, een koffer inpakken wordt voor mij nooit routine. In de regel doe ik er altijd wel een uur of twee over wegens totaal gebrek aan structuur tijdens het inpakken. Maar goed; twee uur later staat er dus een koffer, gepakt met veel voedsel en enkel zomerse kleding.
"Juba, here I come!"

Ongeveer een uur nadat ik klaar ben met pakken lees ik in een mailtje van mijn bedrijf dat er aanstaande zondag een helikopter vertrekt vanuit Duitsland naar Juba om de operatie daar te gaan versterken. Enigszins verbaasd ontwaar ik halverwege het mailtje mijn naam onder het kopje "bemanning". Die had ik even niet zien aankomen! Een snelle berekening leert dat als ik zondags in Augsburg geacht word in te stappen dat ik dan hooguit twee dagen in Juba kan verblijven voordat ik alweer richting Augsburg moet vertrekken! Dat kan nooit de bedoeling zijn. De rest van de maandagmorgen gaat verloren aan hectische telefoontjes tussen Juba, Augsburg en Wieringerwerf, met als eindconclusie dat ik niet eerst naar Juba vlieg maar rechtstreeks afreis naar het koude Augsburg om daar de lange ferry vlucht voor te gaan bereiden. Als ik uiteindelijk voor de laatste keer de telefoon ophang valt mijn blik op mijn koffer, gepakt met zomerkleding en voedsel voor Juba... Met een zucht sleep ik mijn koffer weer de trap op richting de kast met winterkleding.

De dagen daarna in Augsburg staan helemaal in het teken van de komende reis. Gezien de beperkte snelheid en actieradius van een helikopter wordt de reis naar Juba in Zuid Soedan in vijf dagen van elk twee vluchten afgelegd. Totaal meer dan 25 uur vliegen! Het plannen van de gehele vlucht, van het uitstippelen van de route tot het boeken van hotels onderweg wordt door de afdeling operaties geregeld. Ik hou me bezig met het verzamelen van de noodzakelijk zaken voor onderweg: onderdelen voor als de heli kapot gaat, gereedschap om dat kapotte onderdeel te verwisselen en een trap om er bij te kunnen komen. Daarnaast: een opblaasboot voor als we in de middellandse zee stranden en veel flessen drinkwater voor als we soms midden in de Egyptische of Soedanese woestijn terecht komen. En tevens een kist met voedsel voor onderweg, geregeld door de vliegers... Als ik de kist open zie ik waar ik al bang voor ben: Bifi worstjes, Bifi worstjes, en nog eens Bifi worstjes. Het wordt met recht een snoepreisje...

Op vrijdagmorgen staat alles wat mee moet klaar naast de heli. De berg spullen is ondertussen aanzienlijk gegroeid. Regelmatig komen er mensen langs die, met de opmerking "Dit moet ook mee", weer nieuwe spullen op de hoop dumpen. Op het moment dat ik alles in de heli wil zetten komt er een vlieger met de opmerking: "Ik heb het eens uitgerekend maar we kunnen totaal maar 150 kg aan spullen mee nemen". We kijken nog maar eens naar de stapel "rotzooi" en vervolgens naar elkaar en we weten ongezegd dat we eerst maar eens moeten gaan wegen...
Als we klaar zijn met wegen staat de teller op 385 kg! Zo komen we dus niet eens van de grond. We moeten afslanken! Het eerste wat ik dump is de helft van de Bifi worstjes. De helft van het water gaat er ook uit; we zijn behoorlijk optimistisch over onze overlevingskansen, mochten we midden in de woestijn een noodlanding moeten maken. Alle niet echt noodzakelijke zaken worden meedogenloos gedumpt. Uiteindelijk kunnen we afslanken tot 180 kg. En met het schrappen van nog eens 30 kg brandstof bezegelen we de zaak met een high five.

De laatste zaken worden ingepakt.

Zondagmorgen 8:00 uur op vliegveld Augsburg. Na het tanken zijn we er klaar voor!

 

Zondagmorgen vertrekken we vanuit een druilerig Augsburg voor het eerste deel van de trip door de Alpen richting Zadar in Kroatië, alwaar we een tussenstop zullen maken om te tanken. Als ik me na de start realiseer dat we bijna drie uur in een ijskoude helikopter zonder toilet moeten vertoeven, twijfel ik eraan of ik wel net voor vertrek die sloot koffie had moeten drinken...
De tocht was absoluut schitterend maar het laatste half uur heb ik er echt geen oog meer voor gehad. Ik kon alleen maar aan een variatie op Shakespeares beroemdste versregel denken: "to pee, or not to pee". Lang verhaal kort; ik heb de plee gehaald in Zadar, maar vraag niet hoe! Die fout maak ik niet nog eens...

Mooie tocht door de Alpen.

Een eigen helikopter met twee chauffeurs voorin; wat wil een mens nog meer!

Een selfie boven Slovenië. Aan mijn gezicht te zien was de koffie toen nog niet uitgezakt!

De mooie kustlijn van Kroatië.

Tank/toilet stop Zadar.

Van Zadar vliegen we door naar Dubrovnik alwaar we tegen zonsondergang landen en op zoek gaan naar ons hotel.

Maandag zijn we om negen uur weer onderweg, ditmaal zonder koffie. Na een tankstop in Kalamata, Griekenland, steken we de plas over naar Heraklion op Kreta waar we rond vier uur landen. Even is er lichte paniek als er tijdens het nakijken van de helikopter een rubberen afdichtring sneuvelt. Zonder kunnen we niet vertrekken en natuurlijk heb ik een heleboel afdicht-ringetjes bij me maar deze dus net niet! Maar na een belronde langs de lokale onderhoudsbedrijfjes op het vliegveld wordt het gewraakte ringetje onverwacht snel gevonden en hebben we de heli tegen zonsondergang alweer vlieg gereed. Best wel jammer want we hadden ons er al "bij neergelegd" dat we een dag konden gaan stappen op Kreta, wachtend op het ringetje!

Dinsdag volgt een lange vlucht over de Middellandse Zee naar El Alamein in Egypte, alwaar we een tankstop hebben in een totaal verlaten decor.

Midden in de woestijn bij El Alamein

"Het stoplicht springt op rood, het stoplicht springt op groen; in El Alamein is altijd wat te doen!"
(Vrij naar Herman Finkers)

 
 's Middags verlaten we El Alamein en vliegen door naar Luxor voor weer een overnachting. Egypte is dus, uur na uur, vliegen boven een eindeloze zandvlakte. En hoewel indrukwekkend door zijn omvang gaat dat toch vervelen op den duur. Zeker daar mijn enige taak tijdens de tocht de catering betreft: op gezette tijden gooi ik een handvol Bifi worstjes de cockpit in en dat is het wel zo'n beetje. Boven Egypte draait mijn e-reader overuren!

LUNCH!!

De Nijl loopt als een groen lint door de eindeloze zandvlakte.

Zonsondergang aan de Nijl in Luxor; heerlijk relaxte sfeer.

Woensdag vliegen we van Luxor, via Dongola in het noorden van Soedan door naar Khartoum. Nog steeds alleen maar over eindeloze zandvlaktes zonder tekenen van bewoning. Vanaf Luxor volgen we de Nijl, die zich met zijn brede begroeide oevers als een groen lint door de dorre woestijn slingert. De gigantische stuw meren na de Aswan Dam zijn ook heel apart om te zien midden in de woestijn, alsof ze er niet thuis horen... Helaas zaten we te hoog om er een mooie foto van te maken. Toen we lager kwamen heb ik wel mooie foto's kunnen maken van de fractal-achtige structuren in de woestijn. waarvan akte.

  

Dongola in Soedan, is net als El Alamein, een leeg vliegveldje midden in een nog legere woestijn.

En overal onderweg maken we nieuwe vrienden!

Donderdag is de laatste dag van de ferry vlucht. De woestijn verandert langzaam maar zeker in een steppe met dor gras en kleine struiken. Tegen de tijd dat we de grens met Zuid Soedan kruisen, vliegen we boven herkenbaar landschap. Vanaf Khartoum  gaat het door naar Malakal alwaar we de laatste tankstop hebben. Als we in de namiddag in Juba landen worden we al opgewacht door de daar aanwezige crew.

Indraaien voor de landing in Malakal, aan de Nijl. De baan is net zichtbaar door het bovenste raam.

In Juba geland wordt alles gelijk uitgepakt.

Al met al is het een enerverende reis geweest van totaal 26,5 uur vliegen, verdeelt over vijf dagen. De week na de reis hebben we het erg druk met het trainen van de crew op dit type helikopter, daarnaast bleken er toch nog een aantal systemen niet naar behoren te werken, dus tussen de trainingen door wordt er ook druk gesleuteld. De dagen beginnen om zes uur en eindigen rond 22 uur. Afgelopen nacht ben ik via Nairobi met de KLM weer terug naar huis gevlogen (en dat ging een stuk sneller dan heen) en de komende twee weken kan ik thuis de batterij opladen en dan start eind februari weer de volgende ronde. Lekker!