#Metoo!

Had ik het in mijn laatste blog nog over het verwelkomen van wat afwisseling in de operatie hier in Zuid-Soedan, nu begin ik ondertussen aardig mijn buik vol te krijgen van alle "afwisseling". De afgelopen maanden zijn vreselijk druk en chaotisch verlopen. Door de haast waarmee de "nieuwe" helikopters zijn gelanceerd, ging het allemaal erg onvoorbereid en liepen we tegen veel meer problemen op dan geanticipeerd. Gebrek aan personeel, gebrek aan training, gebrek aan planning, gebrek aan onderdelen en gewoon domme pech; we hebben het allemaal meegemaakt de afgelopen maanden. Door een maximale flexibiliteit en inzet van de crew hier in Juba hebben we, denk ik, toch nog een redelijk product kunnen neerzetten.

Als gevolg van het gebrek aan personeel heb ik mijn rooster de afgelopen maanden helemaal moeten plooien naar wie er verder maar gestrikt kon worden om in Juba zijn steentje bij te dragen. Daar de nieuwe helikopters volgens de planning begin mei weer zouden vertrekken had ik wel afgedwongen dat ik vanaf eind april zes weken vrij zou kunnen nemen, om het overwerk te compenseren tijdens een lange vakantie in Kroatië.
Een paar foto's...

De watervallen bij Krka. Mooi!

Een onverwachte gelegenheid voor het maken van wat "Urban Exploration" foto's in een vervallen sanatorium aan de Kroatische kust.

In de buurt van Split, op weg naar Dubrovnik.

Begin juni reis ik weer af naar Juba. Het is een spannende tijd, want ons contract met het Rode Kruis komt op voor vernieuwing en door alle problemen van de afgelopen tijd zijn we bang dat we het misschien verliezen. Gelukkig worden we redelijk gerustgesteld door de vertegenwoordigers van het Rode Kruis; onze inzet is niet ongemerkt gebleven en ze denken niet dat we ons ongerust hoeven te maken.
Daarom zijn we dan ook totaal verbijsterd als we een week later vernemen dat niet het Rode Kruis maar ons eigen moederbedrijf heeft besloten het contract eind augustus te beëindigen! Dat is wel het laatste wat we verwachtten, zeker gezien het feit dat dit het enige contract is dat we hebben! Als verklaring krijgen we vanuit de hoge boom in Engeland te horen dat humanitaire hulp "geen core business" is en dat er "te weinig marge" was, kortom: typische management oneliners. Na alles wat we gedaan hebben om deze operatie draaiende te houden voelt dit als een mes in de rug, niet alleen voor de Juba crew maar ook voor de mensen die vanuit Duitsland de operatie ondersteunden.

Vrijdagavond, kort nadat we het slechte nieuws te horen kregen, zitten we enigszins bedrukt aan ons diner en iedereen zit stilletjes zijn onzekere toekomst weg te drinken. Het enige dat ons nog een beetje opbeurt is een mailtje van het Rode Kruis dat meldt dat er volgende week zaterdag een grote party is in de compound van het Rode Kruis, met als thema: "around the world". Het idee is om met je kleding een land te duiden. Jack stelt voor om dit serieus aan te pakken; we moeten een statement maken, zegt hij. Als we dan toch weg moeten, dan gaan we ook met een knal! Geholpen door de alcoholinname lopen we al snel warm voor het idee. Even later vliegen de ideeën over tafel en nemen steeds wildere vormen aan. Uiteindelijk zijn we het er over eens: we gaan naar de party, en wel als Amerikaanse cheerleaders, compleet met pompons!

Er wordt druk gegoogled op cheerleader outfits en we komen uit op een fris blauw-wit jurkje. Met een high five sluiten we de deal af waarna iedereen weer achterover leunt en tevreden naar zijn bier grijpt. Totdat de minst benevelde in ons groepje voorzichtig met de toch wel cruciale vraag komt waar we in vredesnaam vijf blauw-witte cheerleader jurkjes denken te gaan scoren in Zuid-Soedan.
Stilte...
Jack herstelt zich als eerste en oppert voorzichtig: 'Konyokonyo Market?' Dit is de grote centrale markt in Juba waar je echt alles kunt kopen; van koeien tot pruiken en alles er tussen in. Maar zelfs in ons benevelde optimisme moeten we bekennen dat vijf blauw-witte cheerleader jurkjes in de juiste maat zelfs voor Konyokonyo mogelijk wel wat te veel gevraagd zal zijn. Maar niet voor een gat te vangen komt Jack vervolgens met het idee om het dan maar lokaal te laten maken, hoe moeilijk kan het zijn?
En laat ik nu net toevallig een naaiatelier weten te vinden in Juba. Nou ja, als je een oude man in een golfplaten hutje met een trap-Singertje zo mag noemen.
De volgende dag, in nuchtere staat, leek het plan mij praktisch gezien eigenlijk onuitvoerbaar en ik verwachtte er dan ook verder niets meer van te horen. Maar wat ik niet wist is dat als Jack iets in zijn hoofd heeft...

Zodoende hangen er een week later, op zaterdagmiddag vijf jurkjes klaar in de tuin van het hotel en zijn we druk bezig de hele show op te tuigen voor het feest, die avond. We hebben Monica, de psychologe van het Rode Kruis gestrikt om onze nagels te lakken. En om het internationale karakter van de crew te benadrukken worden onze nagels in de kleuren van de respectievelijke vlaggen geschilderd, Frans, Spaans, Duits, Engels en Nederlands.

Monica bezig met de nagels van Marc terwijl Jack nog snel even een spaghetti bodem legt, als voorbereiding voor de party.

Met dank aan Monica die hier toch wel een uurtje mee bezig was!

Vervolgens helpt de hotelstaf ons met het opzetten van de pruiken (inderdaad gescoord op de markt) en trekken we de jurkjes over de kriebelende pruiken, langs de gladgeschoren oksels. Afgezien van het feit dat hier en daar een rits niet helemaal dicht wil, past het allemaal heel redelijk, zelfs Marc, een gezellig dik proppie, heeft een passende jurk.
En het uiteindelijke resultaat?

Klaar voor de party, compleet met van kerstversiering in elkaar geflanste pompons.

Didier helemaal in zijn rol

Eerlijk gezegd ziet het geheel er toch lichtelijk anders uit dan verwacht. De foto's op het internet tonen strakke meiden in frisse pakjes. Wij zien er alles behalve strak en fris uit. Deze cheerleaders zijn duidelijk al een tijdje over hun uiterste houdbaarheidsdatum heen, dunkt me. Met enige verbazing en ook wat ongerustheid valt me op dat Didier zich als een vis in het water voelt in zijn jurkje en pruik. Vreemde jongens, die Fransen. De rest voelt zich toch wat ongemakkelijker in een jurk. Jack had hierop geanticipeerd door ook nog voor een fles wodka te zorgen om eventuele koudwatervrees de kop in te drukken. En met succes, kan ik melden.
Na nog een kwartiertje oefenen op iets wat voor een dansje moet doorgaan zijn we klaar voor de party!
De vuurdoop komt als we door het restaurant, naar de auto lopen. Met een pokerface, alsof we dagelijks een jurk dragen, begeven we ons richting de uitgang, nagestaard door het ambassade personeel dat hier in de namiddag neerstrijkt voor een borrel.

Zodra we uit de auto stappen dreunt de muziek ons al tegemoet. Het is duidelijk dat de party al volop aan de gang is op de veranda aan de andere kant van het hoofdgebouw. Daar niemand ons nog gezien heeft willen we graag een spetterende entree maken. Dus in plaats van buitenom naar de party te lopen, waar iedereen ons ruim kan zien aankomen, komen we op het lumineuze idee om via een leeg zaaltje binnendoor het gebouw, plots op de veranda te verschijnen.
Met onze pompons stevig in de hand spoeden we ons via een zijdeur het zaaltje in alwaar ons plannetje een onverwachte wending krijgt. In alle jaren dat ik hier kom, heb ik nog NOOIT meegemaakt dat het zaaltje in gebruik was. Dus tegen de tijd dat het kwartje eindelijk bij ons valt, staat ons hele kluppie al op een kluitje midden in het zaaltje. Totaal verstomd staren we naar de mensen vóór ons, die gezeten op netjes gerangschikte stoelen, verbaasd naar ons terug kijken. Achter ons hoor ik de typische geluiden van een voetbalwedstrijd en me omdraaiend zie ik dat we pal voor een gigantisch videoscherm staan waarop zich een WK-wedstrijd afspeelt. Laat ik nu altijd gedacht hebben dat dit soort situaties zich alleen in B-films afspeelde! Jack is de eerste die zich enigszins herstelt en voorzichtig met zijn pompons begint te zwaaien, waarna de rest ook aarzelend inzet. Om te redden wat er te redden valt proberen we vervolgens om het dansje, dat we nog geen uur geleden vluchtig hebben "ingestudeerd", in de praktijk te brengen. En terwijl deze choreografische chaos zich langzaam tussen de rijen stoelen door richting de achteruitgang begeeft beginnen de mensen te klappen en ons aan te moedigen. Ik ben zelfs in mijn kont geknepen. #Metoo!

"What happens in Juba, stays in Juba!" ;)