Livingstone achterna....

Tijdens mijn eerste tour in Mtwara heb ik al voorzichtig wat fietstochtjes gemaakt op een geleende fiets. Dit beviel zo goed dat ik deze tour dus een eigen fiets mee naar Tanzania heb gesleept. Gewapend met een serieuze "dikke banden" fiets en een gps gaan we de omgeving maar eens onveilig maken.

Een rondje door Mtwara loopt algauw op tot zo'n 15 km, maar in het begin kost het nogal wat tijd want de enige plattegrond die ik ter beschikking heb is een summier kaartje op Google Maps. Maar na een aantal ritjes begin ik aardig door te krijgen hoe de vele onverharde stoffige wegen op elkaar aansluiten. En ondertussen heb ik de mooie lange afdalingen dus ook gevonden. Regelmatig dender ik dan ook in volle vaart deze paadjes af naar beneden terwijl de kippen en geiten een veilig heenkomen zoeken. De lokale bevolking vindt het allemaal maar prachtig en er wordt dan ook veel gegroet en gelachen onderweg, al ben ik bang dat mijn strakke fietsbroekje daar ook gedeeltelijk debet aan is.........

Met het groeien van mijn kennis van de kaart van Mtwara groeit ook mijn zelfvertrouwen om de grenzen van mijn Afrikaanse wereld te gaan verleggen. Volgens Google Maps stopt de wereld buiten Mtwara en de kaart van de omgeving valt vooral op door de enorme witte vlekken.

Google Maps 25 bij 40 km

Tja, en witte vlekken op een kaart hebben op Boogie de zelfde uitwerking als ze eens lang geleden hadden op Livingstone...... Die moeten nodig ingevuld worden! Dus voorzichtig begin ik de volgens Google niet bestaande paadjes te volgen, de echte Afrikaanse wildernis in!

En elke keer duw ik de grens weer wat verder. Zo weet ik nu dat je rechts van Mtwara al snel vastloopt op een zandvlakte met Mangrove bosjes die vanaf zee nagenoeg helemaal doorloopt tot de weg naar Mozambique, ongeveer 8 km landinwaarts. Je kan langs de rand prima fietsen maar de vlakte loopt tijdens vloed snel onder water en dat heeft me dus al eens een paar soppende fietsschoentjes opgeleverd!

De afgelopen week ben ik het gebied onder de "Mozambique Road"  in gedoken. Dit brengt nieuwe problemen met zich mee. Dit gebied is duidelijk veel dunner bevolkt dan het gedeelte dat ik de afgelopen weken heb "ontdekt". Na een aantal lekke banden en de melding "geen bereik" op mijn telefoon ben ik nu wat voorzichtiger geworden. Als ik hier val en wat breek dan heb ik echt een probleem. Ook oponthoud door materiaal pech kan een nachtje in het veld opleveren want zonsondergang hier betekent dus dat ze echt het licht uitdoen...... En dan heb ik het maar niet over de giftige slangen.

Verrassende ontdekking op deze witte plek van de kaart is dus het bestaan van een prachtig langgerekt meer. Helaas zonder hippos en krokodocussen, althans, ik heb ze niet gezien.....

En telkens stop ik dus voor weer een foto, hopend op die ene wereldfoto. En hoewel ik absoluut niet ontevreden ben over de foto's in dit blog missen ze toch iets. En wat ze dus missen dat zijn de mensen die zo'n plaatje af moeten maken. En daar stuit ik dus op een probleem: de mensen willen over het algemeen niet gefotografeerd worden en alleen al het zien van mijn camera maakt ze argwanend en soms zelfs ronduit vijandig. Vandaar over het algemeen dus geen mensen op de foto's. Maar toen ik het onderstaande tafereeltje midden in Mtwara zag MOEST ik het nogmaals proberen. Door een kerkhofje met kruisen hier had ik geconcludeerd dat dit geen moslim wijk was en bleek mijn vermoeden terecht dat de mensen hier minder moeite met foto's hadden. Snel een eerste foto "vanuit de heup" geschoten om de spontaniteit te waarborgen en dat bleek een gelukkige keus want de latere foto's tonen vooral een tegenstribbelende koter die brullend voor de camera wordt gemanoeuvreerd....

Babu

Na het vertrek van Marc en Bailey, vorige week, is het weer rustig geworden. Ondertussen is het boorplatform verplaatst naar een plaats dicht onder de kust van Mtwara, wat er in resulteert dat we momenteel maar een half uur per dag vliegen. Misschien is dit een goed moment om even verder uit te wijden over het leven van alledag in Mtwara.

Het hotel waar we "wonen" ligt in het centrum van Mtwara (zover je van een centrum kan spreken) en is in zijn geheel afgehuurd door ons bedrijf.

Laso View Hotel is een eenvoudig hotel met 16 kamers; de kamers zijn ruim en schoon.....maar daar houd het dan ook mee op. Geen zwembad, bar of restaurant, laat staan een tuin waar je lekker kunt relaxen in een hangmat of zo. We noemen het een beetje smalend ons "anderhalf sterren" hotel. Er is enkel een televisie kamer en sinds kort een snooker tafel in de ruimte waar we eten.

Persoonlijk vindt ik het grootste gemis het ontbreken van een tuin waar je lekker kunt relaxen. Nu zit ik noodgedwongen onder uit gezakt op mijn bed, naar een kale, door TL licht beschenen witte muur te kijken. Dus nee; het hotel is niet alles.....

Om het gemis van een sfeervolle tuin te vergeten, lopen we regelmatig in de namiddag naar Msemo Hotel, aan de kust. Een beetje smoezelig hotel maar wel voorzien van een rustig terras aan zee waar we onder het genot van een koud biertje de zon in de zee kunnen zien ondergaan. Hier krijg je bijna het gevoel op vakantie te zijn, zeker na het tweede biertje!

Hier horen we ook de laatste roddels en geruchten uit de wereld van de olie maatschappijen. Het laatste gerucht, vers van de pers: we gaan in december waarschijnlijk voor twee tot drie maanden naar Mombasa, in Kenia, voor een paar proefboringen.

Mtwara zelf is eigenlijk een uit de kluiten gewassen dorp. Er is geen hoogbouw; ons hotel met zijn twee verdiepingen is een van de weinige redelijk moderne gebouwen. Voor de rest bestaat de helft uit modderhutten met rieten daken en de andere helft uit simpele enkelsteens woningen met golfplaten daken. Nagenoeg geen enkele woning heeft ruiten in de raam openingen.
Alleen enkele hoofdwegen zijn verhard; de rest lijkt vooral te bestaan uit zandgaten en kleihobbels. Ik ben bang dat het 1 groot modderbad wordt zodra de regentijd begint

Over regen gesproken: het weer is nu al twee maanden perfect: overwegend zonnig met de temperatuur altijd rond de dertig graden. Door de lage luchtvochtigheid en het nagenoeg altijd aanwezige windje is het echter een lekkere dertig graden. In de zomer (Januari tot Maart) regent het veel meer en is het door de hoge luchtvochtigheid dan ook veel minder aangenaam.

Onze grootste vijand is de verveling. Helemaal nu we zo weinig vliegen worden we geconfronteerd met een hoeveelheid vrije tijd die niet zo makkelijk is in te vullen. Sommigen gebruiken die vrije tijd bijvoorbeeld om complete TV series op hun computer te kijken. Sport kijken op TV is ook populair. Zelf besteed ik 's avonds veel tijd aan contacten met het thuisfront; skypen met Ageeth, facebooken en bloggen. Zodra ik overdag tijd vrij heb blaas ik mijn surplus aan energie af door met mijn mountainbike de grenzen van mijn afrikaanse wereld op te zoeken en te verleggen.
Ook een populair tijdverdrijf is om van de airport terug naar het hotel te lopen. Met een omweggetje loop je al gauw 10 kilometer en sla je weer 2 uur van de dag stuk.
Toen ik van de week samen met Roger terug naar het hotel liep hadden we weer een hoop aanspraak onderweg. Iedereen groet met een joviaal "Jambo!" . Een paar jonge vrouwen roepen iets onverstaanbaars waarna ze giebelend door lopen en regelmatig rennen er tientallen kleine kinderen achter ons aan en roepen "Babu, Babu!!!!"  naar me........Daar Roger vrij aardig swahilli spreekt vraag ik nieuwsgierig of hij weet wat Babu betekent. Met een grijns als van de wolf die roodkapje gaat opeten zegt Roger: "Babu betekend opa".........
Stelletje brutale snotapen...

Bailey

Een paar weken geleden, tijdens onze vakantie in Frankrijk krijg ik een mailtje van een collega in Tanzania waarin hij enthousiast vertelt dat we nu een hond hebben in Mtwara. Dus toen ik vorige week weer in Tanzania arriveerde stapte ik, niet verbaast, over een jonge hond heen die heel relaxed als vloermatje midden in de hangaar lag: Bailey dus....

Maar laat ik bij het begin beginnen. Baily is een jonge zwerfhond die, tijdens het dagelijkse ommetje van een paar collegas, zich als een stuk klitteband aan collega Marc heeft bevestigd. Marc heeft nog de intentie om, zodra hij in het hotel terug komt, de hond met de auto terug te brengen. Maar ja, als iedereen haar dan gaat aanhalen en Baily zich vervolgens op haar rug draait en Marc met haar grote ogen aankijkt......tja. Om Marc te citeren: " then you're fucked". Dus Bailey bleef....
Al snel blijkt dat het lastig wordt om haar als "mascotte" te houden want hoewel Bailey geen vlieg kwaad doet en de gehele crew met haar wegloopt, doen zich toch een paar problemen voor. Uit praktische overwegingen moet Bailey overdag mee naar het vliegveld, maar ze kan daar niet echt vrij rondlopen en wij kunnen haar ook niet continu in de gaten houden. Daarnaast hebben de "locals" moeite met honden. Zeker de moslims kijken heel anders tegen honden aan als wij. We hebben dan ook niet het idee dat ze echt welkom is in het hotel. Robert; een Nederlandse vlieger die regelmatig met zijn vliegtuig Mtwara aandoet wil Bailey wel opnemen in zijn gezinnetje in Dar. Maar Marc is ondertussen zo aan haar gehecht geraakt dat hij besluit om haar zelf mee naar huis te nemen.

    

Er is echter 1 klein probleem; Marc woont in West Canada.........Dus op het moment dat ik aankom in Mtwara is dan ook zo'n beetje de hele crew bezig om dit logistieke probleem op te lossen. Er wordt een dierenarts opgetrommeld voor de nodige vaccinaties, collega Roger wordt in Bangkok gebeld om een transportbox te regelen en mee te nemen, en een aantal vliegers is bezig om haar op de verschillende vluchten te krijgen die Marc en Bailey thuis moeten brengen. Alleen het eerste stuk, van Mtwara naar Dar wil maar niet lukken. De gewone lijndienst accepteert geen honden, net zo min als de chartervlucht van de olie maatschappij. Met de bus lukt uiteindelijk ook niet en onze base manager wil ook geen auto met chauffeur beschikbaar stellen voor de 9 uur durende rit.
Onvermoeibaar blijft Marc bellen en mailen terwijl hij zo'n beetje om de vijf minuten mompelt: "I want that dog!". Bailey ligt ondertussen relaxed onder zijn stoel aan de poten te knagen, bij gebrek aan een lekker bot.

Twee dagen voordat Marc terug gaat naar Canada wordt de situatie in het hotel onhoudbaar. Bailey is doodsbenauwd op de binnenplaats van het hotel. Ze wil, zodra we  's middags terug zijn, de auto niet meer uit en trilt als een rietje. 's Ochtends hadden we al geconstateerd dat ze 's nachts waarschijnlijk een harde trap had gehad van iemand want ze had duidelijk pijn. Marc besluit dat ze dan maar op zijn kamer moet overnachten. Het is ondertussen overduidelijk: hier kan ze niet blijven....

De dag voordat Marc vertrekt is daar ineens de reddende engel in de vorm van Festo: een lokale vrachtwagen chauffeur die vorig jaar voor ons heeft gewerkt. Hij vindt het totaal geen probleem om Bailey die nacht in de cabine van zijn vrachtwagen mee te nemen naar Dar! Robert wil Bailey daar 's ochtends wel opvangen en in bewaring houden tot Marc haar komt ophalen. Iedereen opgelucht en Marc belt helemaal blij naar de luchtvaart maatschappij om de vlucht van Dar naar Toronto voor Bailey te bevestigen. En of het dus echt niet mag gebeuren; de vlucht zit vol voor honden!!!
Met de rug tegen de muur en pijn in zijn hart geeft Marc zich over en besluit Bailey aan Robert te geven. Dezelfde avond nemen we afscheid van Bailey en die nacht reist ze met Festo dwars door Tanzania naar Dar.
De volgende dag krijgen we een email van Robert waarin hij schrijft dat Bailey direct dikke maatjes met de kat is geworden en op dat ogenblik in een diepe slaap onder de wieg van zijn jongste kind ligt bij te komen van de lange reis. O ja; en de kat was duidelijk de baas! Nee, Bailey is duidelijk geen alpha hond....

Als ik de volgende dag samen met Marc de tien kilometer van de heliport naar het hotel loop zegt hij om de vijf minuten; " I really wanted that dog...........". Hij is er duidelijk nog niet overheen. Halverwege onze wandeling komt er een local op ons af die tegen ons begint te gebaren en totaal onverstaanbaar begint te schreeuwen. Hij draait daarbij continu om ons heen en het feit dat hij stinkt als een ouwe bok maakt het er niet prettiger op.

Marc (rechts!) met dorpsgek

Aan de lachende gezichten van de omringende locals maken we op dat we  de locale dorps gek hebben opgepikt.
We zetten er stevig de gang in om hem zo snel mogelijk kwijt te raken. Maar dat valt nog niet mee; na een kwartiertje draait hij nog steeds zijn schreeuwerige rondjes om ons heen. Het lolletje is er ondertussen wel van af dus er wordt grover geschut ingezet. We springen in de eerste de beste driewielige taxi die langs knettert en sporen de chauffeur aan om flink gas te geven. Helaas niet snel genoeg want onze nieuwe vriend springt ook nog in het bakkie maar  wordt er zonder veel ceremonie door de chauffeur weer net zo snel uit gekieperd. En daar heeft hij eindelijk niet van terug!

Terwijl we hem door het kleine achterruitje kleiner zien worden zegt Marc: "I really have a gift of picking up strays, hey?". "You sure do, Marc, you sure do......"

Bouke's Fietsie.......

Na een paar heerlijke weken thuis te zijn geweest ben ik eergisteren aan mijn tweede tour in Tanzania begonnen. Ondertussen werd het wel hoog tijd om mijn blog weer eens bij te werken. Bij deze dan!

Vijf weken vrij lijkt lang maar in de praktijk bleek ik tijd te kort te komen! Allereerst moest ik een fiets regelen om mee te nemen naar Tanzania. Gelukkig heeft collega Bouke nog een aardige MTB in de verkoop staan en na een paar koppen koffie en een gezellige ochtend ben ik een fiets rijker en 200 euro armer.

Na heel stilletjes mijn vijftigste verjaardag te hebben gevierd kieperen Ageeth en ik onze kampeerspullen in de auto en reizen af naar zuid Frankrijk. Lekker even twee weekjes helemaal niks............eindelijk.

Daarna volgt een vervelend weekje met in totaal 5 (!) ziekenhuis bezoeken. Ik liep al een tijdje met een zeurende knie en in de vakantie heb ik toch maar de conclusie getrokken dat er naar gekeken moest worden. Dus probeer je alle onderzoeken en dokters afspraken maar in de korte periode voor het vertrek naar Tanzania te persen. Met wat kunst en vliegwerk is dat aardig gelukt en de voorlopige conclusie is dat er een kijk operatie tegen aan wordt gegooid om mijn meniscus weer even op de rails te zetten. Het ziet er dus naar uit dat ik me tijdens mijn volgende verlof ook niet hoef te vervelen..........

De laatste paar dagen voor mijn vertrek naar Mtwara ben ik alweer druk bezig om mijn vertrek voor te bereiden. Terwijl Ageeth nog wat hoognodige boodschappen voor mij doet (boter, kaas, hagelslag(!), pindakaas) probeer ik Bouke's fietsie in een ultra klein pakketje te persen want het vervoer vanaf Dar es Salaam is nog een beetje vaag maar hij moet in ieder geval mee in de taxi naar het hotel in Dar. Uiteindelijk lukt het me om hem in een doos te vouwen van 120x75x30 cm. Het doet een beetje denken aan die vent die zichzelf in een kubus van 30 bij 30 cm perst.

En zo is dus voor dat je er erg in hebt je verlof van vijf weken weer voorbij en sta je met je fietsie onder je arm weer op Schiphol.

En nu ben ik alweer twee dagen in Mtwara. Boukes fietsie zit weer in elkaar en ik ben alweer aan het aftellen: volgens mijn "aftel app" op mijn telefoon nog 34 nachtjes slapen...........