Bailey

Een paar weken geleden, tijdens onze vakantie in Frankrijk krijg ik een mailtje van een collega in Tanzania waarin hij enthousiast vertelt dat we nu een hond hebben in Mtwara. Dus toen ik vorige week weer in Tanzania arriveerde stapte ik, niet verbaast, over een jonge hond heen die heel relaxed als vloermatje midden in de hangaar lag: Bailey dus....

Maar laat ik bij het begin beginnen. Baily is een jonge zwerfhond die, tijdens het dagelijkse ommetje van een paar collegas, zich als een stuk klitteband aan collega Marc heeft bevestigd. Marc heeft nog de intentie om, zodra hij in het hotel terug komt, de hond met de auto terug te brengen. Maar ja, als iedereen haar dan gaat aanhalen en Baily zich vervolgens op haar rug draait en Marc met haar grote ogen aankijkt......tja. Om Marc te citeren: " then you're fucked". Dus Bailey bleef....
Al snel blijkt dat het lastig wordt om haar als "mascotte" te houden want hoewel Bailey geen vlieg kwaad doet en de gehele crew met haar wegloopt, doen zich toch een paar problemen voor. Uit praktische overwegingen moet Bailey overdag mee naar het vliegveld, maar ze kan daar niet echt vrij rondlopen en wij kunnen haar ook niet continu in de gaten houden. Daarnaast hebben de "locals" moeite met honden. Zeker de moslims kijken heel anders tegen honden aan als wij. We hebben dan ook niet het idee dat ze echt welkom is in het hotel. Robert; een Nederlandse vlieger die regelmatig met zijn vliegtuig Mtwara aandoet wil Bailey wel opnemen in zijn gezinnetje in Dar. Maar Marc is ondertussen zo aan haar gehecht geraakt dat hij besluit om haar zelf mee naar huis te nemen.

    

Er is echter 1 klein probleem; Marc woont in West Canada.........Dus op het moment dat ik aankom in Mtwara is dan ook zo'n beetje de hele crew bezig om dit logistieke probleem op te lossen. Er wordt een dierenarts opgetrommeld voor de nodige vaccinaties, collega Roger wordt in Bangkok gebeld om een transportbox te regelen en mee te nemen, en een aantal vliegers is bezig om haar op de verschillende vluchten te krijgen die Marc en Bailey thuis moeten brengen. Alleen het eerste stuk, van Mtwara naar Dar wil maar niet lukken. De gewone lijndienst accepteert geen honden, net zo min als de chartervlucht van de olie maatschappij. Met de bus lukt uiteindelijk ook niet en onze base manager wil ook geen auto met chauffeur beschikbaar stellen voor de 9 uur durende rit.
Onvermoeibaar blijft Marc bellen en mailen terwijl hij zo'n beetje om de vijf minuten mompelt: "I want that dog!". Bailey ligt ondertussen relaxed onder zijn stoel aan de poten te knagen, bij gebrek aan een lekker bot.

Twee dagen voordat Marc terug gaat naar Canada wordt de situatie in het hotel onhoudbaar. Bailey is doodsbenauwd op de binnenplaats van het hotel. Ze wil, zodra we  's middags terug zijn, de auto niet meer uit en trilt als een rietje. 's Ochtends hadden we al geconstateerd dat ze 's nachts waarschijnlijk een harde trap had gehad van iemand want ze had duidelijk pijn. Marc besluit dat ze dan maar op zijn kamer moet overnachten. Het is ondertussen overduidelijk: hier kan ze niet blijven....

De dag voordat Marc vertrekt is daar ineens de reddende engel in de vorm van Festo: een lokale vrachtwagen chauffeur die vorig jaar voor ons heeft gewerkt. Hij vindt het totaal geen probleem om Bailey die nacht in de cabine van zijn vrachtwagen mee te nemen naar Dar! Robert wil Bailey daar 's ochtends wel opvangen en in bewaring houden tot Marc haar komt ophalen. Iedereen opgelucht en Marc belt helemaal blij naar de luchtvaart maatschappij om de vlucht van Dar naar Toronto voor Bailey te bevestigen. En of het dus echt niet mag gebeuren; de vlucht zit vol voor honden!!!
Met de rug tegen de muur en pijn in zijn hart geeft Marc zich over en besluit Bailey aan Robert te geven. Dezelfde avond nemen we afscheid van Bailey en die nacht reist ze met Festo dwars door Tanzania naar Dar.
De volgende dag krijgen we een email van Robert waarin hij schrijft dat Bailey direct dikke maatjes met de kat is geworden en op dat ogenblik in een diepe slaap onder de wieg van zijn jongste kind ligt bij te komen van de lange reis. O ja; en de kat was duidelijk de baas! Nee, Bailey is duidelijk geen alpha hond....

Als ik de volgende dag samen met Marc de tien kilometer van de heliport naar het hotel loop zegt hij om de vijf minuten; " I really wanted that dog...........". Hij is er duidelijk nog niet overheen. Halverwege onze wandeling komt er een local op ons af die tegen ons begint te gebaren en totaal onverstaanbaar begint te schreeuwen. Hij draait daarbij continu om ons heen en het feit dat hij stinkt als een ouwe bok maakt het er niet prettiger op.

Marc (rechts!) met dorpsgek

Aan de lachende gezichten van de omringende locals maken we op dat we  de locale dorps gek hebben opgepikt.
We zetten er stevig de gang in om hem zo snel mogelijk kwijt te raken. Maar dat valt nog niet mee; na een kwartiertje draait hij nog steeds zijn schreeuwerige rondjes om ons heen. Het lolletje is er ondertussen wel van af dus er wordt grover geschut ingezet. We springen in de eerste de beste driewielige taxi die langs knettert en sporen de chauffeur aan om flink gas te geven. Helaas niet snel genoeg want onze nieuwe vriend springt ook nog in het bakkie maar  wordt er zonder veel ceremonie door de chauffeur weer net zo snel uit gekieperd. En daar heeft hij eindelijk niet van terug!

Terwijl we hem door het kleine achterruitje kleiner zien worden zegt Marc: "I really have a gift of picking up strays, hey?". "You sure do, Marc, you sure do......"