Knietje

Het wordt ondertussen wel weer eens tijd voor een Blog update, na zo'n acht weken van inactiviteit. Kort na het behalen van mijn lokale rijbewijs hier in Mtwara ben ik naar huis gegaan voor mijn zes vrije weken. Dus daar pikken we de draad weer op.

Daar ik al een tijdje met een zeurende meniscus in mijn knie rondliep had ik in de eerste week thuis een afspraak in het ziekenhuis voor een kijkoperatie. In het gesprek voorafgaande aan de operatie had de chirurg uitgelegd dat ik kon kiezen voor een roesje, waarbij ik onder zeil zou gaan, of ik kon voor een ruggenprik kiezen, waarbij ik volledig bij bewustzijn zou blijven. Vervolgens begon hij enthousiast uit te leggen dat ik dan gezellig mee kon kijken hoe hij met mijn knieschijven zou gaan sjoelen. Juist ja. "Doet u mij maar een roesje" zei ik tegen de enigszins teleurgestelde arts.
Toen ik na de operatie langzaam wakker werd in het ziekenhuis bed had ik een heerlijk loom gevoel en verheugde ik me op een lekker relaxed dagje met een goed boek. Maar die droom werd dus na een half uurtje al wreed verstoord door een streng uitziende tante, de fysiotherapeut, die me duidelijk maakte dat we samen "een stukje gingen wandelen". Tot zover mijn dagje relaxen, dacht ik. En hoewel ik aanvankelijk niet echt vertrouwen had in mijn zwaar opgezwollen knie moet ik bekennen dat het niet eens tegen viel. Na een vijftal minuten hobbelde ik alweer redelijk door de gang heen.
En een uur later stond ik alweer op straat, op weg naar huis. "Uitzieken doe je thuis maar", hoorde ik nog net achter me voordat ze de deur dichtgooiden. Nee, de zorg is ook niet meer wat het geweest is...

De drie weken die daarop volgden zijn het vermelden eigenlijk niet waard: een beetje ontspannen op je krent zitten met je been omhoog mag dan wel leuk klinken, maar na een paar dagen heb je dat ook wel gezien. Gelukkig was het weer geweldig dus ik heb lekker in de tuin kunnen zitten.

Daar de arts me duidelijk had gemaakt dat hij mijn idee om drie weken na de operatie op fietsvakantie te gaan 'wel wat ambitieus' vond, moesten Ageeth en ik op zoek naar een alternatieve vakantie. Uiteindelijk hebben we een klein campertje gehuurd, waarmee we twee weken door Frankrijk hebben getoerd. Dat is dus zo goed bevallen dat ik nu op zoek moet naar een eigen campertje.

Maar, zoals aan alles kwam ook aan de vakantie een eind en nadat we de camper weer hadden ingeleverd had ik nog maar een paar dagen over voor ik weer richting Tanzania zou vertrekken.

Terug in Mtwara kom ik direct midden in een heksenketel terecht. Omdat we hier 24 uur per dag en 7 dagen per week standby staan, is er nooit echt tijd om grotere onderhoudsklussen beet te pakken. Deze hebben dus de neiging steeds verder opgeschoven te worden totdat het echt niet langer gaat. Dus staat de komende weken continu een machine aan de grond voor onderhoud. Om die periode zo kort mogelijk te houden zijn een hoop mensen ingevlogen en zodoende staan we nu met zo'n 10 man elke dag 10 uur te sleutelen onder het 'genot' van Russische mars muziek, met zorg geselecteerd vanwege het 'stimulerende karakter' door Radek, mijn Tjechische collega. Het is met recht een gekkenhuis......



Een tijdelijk derde machine om uit te helpen op de flightline



De 'Charlie Uniform' onder het mes

Mijn braziliaanse collega Paolo aan het krikken.