Camping boter en oude schroefjes

Ik moet vandaag ineens aan mijn vorig jaar overleden vader denken. Ik heb op mijn kamer een pietepeuterig schroefje van mijn fiets laten vallen, een onmisbaar schroefje nog wel, dat heel vervelend onvindbaar weg stuitert over de tegels. En dat is een groot probleem hier want er zijn maar weinig schroeven te koop in Mtwara, laat staan speciale fietsschroefjes, dus hij MOET gevonden worden.

Al zoekend valt mijn oog op het blikje campingboter dat ik meegenomen heb uit Nederland, want de boter die hier te koop is, is veel te zout om als lekkere bodem te dienen voor mijn boterham met (jawel) hagelslag. De combinatie van schroefjes en campingboterblik voert me direct terug naar toen ik een jaar of tien was.......

 

Mijn zussen en ik liepen met pa en ma op een zaterdag door een drukke winkelstraat in Den Haag toen mijn vader stopte en bukte om een klein schroefje van straat op te rapen. En terwijl de mensen om ons heen hem een beetje vreemd aankeken, bekeek pa het schroefje alsof het van goud was. Ondertussen stonden mijn zussen en ik een paar meter verderop terwijl mijn oudste zus opmerkte: 'Pa, wij horen er even niet bij hoor'. Want jong en hip als we waren schaamden we ons een beetje voor een vader die elk schroefje van straat op raapte. 'Wacht maar', zei pa dan, 'er komt een tijd dat je dankbaar bent dat je vader al die schroefjes heeft opgeraapt in zijn leven'. Deze onhebbelijke gewoonte had hij dus al zolang mijn moeder hem kende, en waarschijnlijk nog langer.



Maar wat heeft dat nou met dat blikje campingboter te maken, hoor ik je al denken. Nou, mijn vader nam dus al die trofeeën mee naar huis en die werden dan in lege blikken campingboter bewaard: de schroefjes bij de schroefjes, de boutjes bij de boutjes en de moertjes bij de moertjes. Groenwitte blikken 'Corso' campingboter. Ik zie ze nog zo voor me staan. Ik had ten slotte nog meegeholpen ze de voorafgaande jaren leeg te lepelen op de camping in Drenthe, op de boterhammen met (jawel) hagelslag.......

Ik heb het altijd onzinnig gevonden om die rotzooi te bewaren en ik heb dus nooit schroefjes van straat opgeraapt of oude schroefjes bewaard. 'Daar krijg je nog eens spijt van', zei mijn vader dan als het weer eens ter discussie kwam. En ik moet bekennen dat ik door de jaren heen toch nog wel eens gebruik heb gemaakt van zijn voorraad. Als ik dan thuis misgreep sprong ik op mijn fiets en peddelde naar mijn ouderlijk huis. 'Pa, heb jij nog een vierkante schroef met linkse schroefdraad overgaand van grove naar fijne draad?'. 'Nou', zei hij dan een beetje sarcastisch, 'we zullen eens kijken of je oude vader dat in het verleden nog eens van straat heeft opgeraapt'. En dan liep ik gedwee achter hem aan naar zolder, half hopend dat hij het niet zou vinden, want dat zou dan toch weer een overwinning voor hem zijn.......

Op zolder zette hij de mij zo bekende oude kartonnen doos, waar hij alle campingboter blikken in bewaarde, op zijn werkbank. De doos zelf stamde nog uit de vijftiger jaren en had ongetwijfeld zijn eigen verhaal te vertellen. Nee, mijn vader stond er niet om bekend dat hij makkelijk iets weggooide, maar dat had je ondertussen wel begrepen!
Boven op de blikken in de doos lag altijd een netjes opgevouwen krant, eentje uit 1969 meen ik. Zodra hij het juiste blik had gelokaliseerd werd deze leeg gekieperd op de open gevouwen krant. En dan was het zoeken....... Ik heb wat tijd doorgebracht boven die krant en ik vond natuurlijk nooit wat ik nodig had. Had ik vier dezelfde schroefjes nodig, dan vond ik er nooit meer dan drie. Geërgerd gaf ik het dan al snel op en had wederom een bevestiging dat ik er goed aan had gedaan om nooit schroefjes te gaan verzamelen.
Maar terwijl ik dus al gauw de handdoek in de ring gooide en beneden met mijn moeder een kop koffie ging drinken, bleef pa natuurlijk stug door zoeken naar die ene schroef. En als hij dan na een kwartier triomfantelijk de trap af komt met ondeugende pretlichtjes in zijn ogen en het gewraakte schroefje in zijn hand....... Juist: 1-0 voor pa.

Toen mijn vader anderhalf jaar geleden vanwege falende gezondheid naar een verpleegtehuis moest en mijn moeder terug verhuisde naar Zuid-Holland ben ik aan het ruimen gegaan op hun zolder. Natuurlijk kwam ik die oude kartonnen doos weer tegen met al die groenwitte blikken. Maar omdat je moeilijk alles wat herinneringen oproept kan bewaren, heb ik met pijn in mijn hart al die blikken, met hun inhoud, in de vuilnisbak moeten gooien. En terwijl ik naar al die stokoude schroeven in de vuilnisbak keek, elk met hun eigen verhaal, dacht ik een beetje wrang, ' 1-1, pa'

Ondertussen heb ik onder het hotelbed in Mtwara het ontbrekende schroefje van mijn fiets gevonden en kan ik eindelijk de laatste hand leggen aan de opknapbeurt van mijn fiets. Als ik aan het opruimen ben en alle oude onderdelen en schroefjes in de prullenbak wil gooien valt mijn oog weer op het, bijna lege, blik campingboter. Ik kijk afwisselend naar de oude schroeven in mijn hand en het blikje campingboter.
'Weet je wat, pa; ik denk dat ik ze nog even bewaar.......'.

Piet Boogaarts 13/10/1930 - 13/11/2012