51: alive and kicking!

Twee weken geleden heb ik mijn 51e verjaardag mogen vieren in Mtwara, met een BBQ op zaterdag. Roger wijst me nogmaals fijntjes op het feit dat iedereen me nu met recht "Babu" kan noemen, oftewel opa. Damian, onze Sri Lankaanse Base Manager kopt zijn geijkte grapje maar weer eens in: dat ik, 's ochtends na het wakker worden, direct mijn armen en benen uit sla, om te controleren of ik nog leef en niet in een kist lig... Tja, ik moest ook even wennen aan de Sri Lankaanse humor... Het is natuurlijk allemaal vriendelijk bedoeld, maar het legt de vinger wel op de zere plek, of zoals Peter Koelewijn het ooit eens zo treffend verwoordde: "je wordt ouder papa, geef het maar toe!"

Zoals verwacht hadden we het rustig de afgelopen week. De laatste machine is overgegaan naar het Tanzaniaanse register en de C-GNDG en de C-GNCU gaan vanaf nu door het leven als respectievelijk de 5H-MXQ en de 5H-MXP. Ik heb nog wel even zitten puzzelen hoe ik de ultra dunne stickers in een keer, zonder kreukels, op de staart kon aanbrengen. Daar we geen reserve stickers hadden, was er geen ruimte voor fouten. Toen ik uiteindelijk de juiste methode had ontdekt, bleek het een fluitje van een cent.



De nieuwe registratie wordt aangebracht op de C-GNCU

Door de relatieve rust op het werk heb ik eindelijk weer genoeg tijd om te mountainbiken. De afgelopen twee tours was er bar weinig van gekomen door de regen en de verhuizing naar Mombasa en weer terug.
Onze chauffeur haalt elke dag mijn fiets op in het hotel. Zo kan ik elke namiddag even lekker mijn hoofd leeg fietsen van het vliegveld terug naar het hotel, met of zonder omweg. Elke keer weer goed voor 10 tot 35 kilometers off road. De wijde omgeving is echt vergeven van de "single track" paadjes. Een waar paradijs voor mountainbikers.

Overal paadjes die smeken om gefietst te worden

Regelmatig breid ik mijn netwerk uit met nieuwe routes. Ik moet alleen in de gaten houden dat ik voor het donker terug in het hotel ben want als de zon hier onder gaat om kwart over zes, dan gaat ook echt het licht uit...

De "Wet Lands", een laagvlakte die soms onder water staat maar goed fietsbaar is als hij droog staat.



Door al dat fietsen bouwt mijn conditie al weer aardig op en als ik zo over die smalle paadjes dender voel ik me weer twintig jaar jonger.
Aan die illusie komt abrupt een einde als ik in een snelle bocht hard onderuit ga. Uiterst onelegant kwak ik als een zak aardappelen tegen het dek aan en blijf in een stofwolk liggen. Alles doet zeer en ineens voel ik weer alle 51 jaren zitten. Vroeger viel ik ook wel eens, maar dan stuiterde je gewoon weer overeind en zat je alweer op de fiets nog voor dat het stof was neergedaald. Nou, die tijd ligt achter me, een gepasseerd station zal ik maar zeggen. Voorzichtig kom ik overeind en controleer of ik niks gebroken heb. Opgelucht constateer ik dat ik naast een beurse, ontvelde knie en een gebutst ego, verder geen schade heb opgelopen. Als ik langzaam terug fiets vraag ik me somber af of ik niet te oud wordt voor "deze shit".
Maar dan herinner ik me een ontmoeting met een Engelse opa in Schotland, 15 jaar geleden. Die heeft me wel een lesje geleerd betreft vooroordelen over ouderdom...
 
Ageeth en ik hebben in 1999 de West Highland Way gelopen in Schotland, een voetpad dat van Milngavie, bij Glasgow, naar Fort Williams loopt en eindigt bij de Ben Nevis. Een route van zo'n 150 km welke weer deel uitmaakt van het totale wandelnetwerk in Great Brittain, dat van Lands End in het zuiden doorloopt tot het noordelijkste puntje van Schotland, Cape Wrath. En ondanks dat we toen vijftien jaar jonger waren, bleken vooral de eerste paar dagen erg zwaar. De zware rugzak met tent en proviand nekte ons de tweede dag al toen we via geïmproviseerde traptreden een steile helling opliepen. De traptreden die ons over de pittige heuvel "hielpen" waren bijna een halve meter hoog en sloopten onze beenspieren volledig. De volgende dag kwamen we bijna niet meer overeind. Met pijnlijke spieren en beurse heupen en schouders van de rugzak, sjokten we die dag door de gestage regen en vroegen ons serieus af of we niet te oud werden voor "deze shit"...
Toen we twee dagen later ons tentje opzetten aan het noordelijkste puntje van Loch Lomond was ik nog steeds niet echt over mijn sombere stemming heen. Ik was er van overtuigd dat we dit soort vakanties binnenkort vaarwel moesten zeggen omdat het gewoon niet meer zou gaan.
Tegenover ons stond een oud vaal tentje waarvan het dak was doorgezakt als de rug van een oud paard. Toen het tegen de avond droog werd en ik buiten een pan op de brander zette, ging de rits van het tentje open. Met enige verbazing keek ik toe hoe een mager oud mannetje uit het tentje kroop. Hij wierp door dikke brillenglazen een argwanende blik op de hemel en ging vervolgens ook zijn potje koken.
"Kijk nou eens," zei ik tegen Ageeth, "opa kampeert ook."
Ageeth vroeg zich hardop af of hij soms ook de West Highland Way zou lopen maar ik deed dat schamper af met de opmerking dat het ouwe baasje dan waarschijnlijk zou bezwijken onder de zware rugzak.
Toen we de volgende morgen wakker werden en de regen weer met vlagen op het tentdak hoorde vallen, waren we er even klaar mee. Een rustdag inlassen leek ons een goed plan. Totdat we tegenover ons het kletteren van tentstokken hoorden. Nieuwsgierig opende ik de rits van de tent en zag nog net hoe opa zijn natte tent in zijn rugzak propte. Zijn oude wandelschoenen met omhoog wijzende neuzen verraadden hem als een geoefend wandelaar. Shit....dat veranderde de zaak! Nu kon ik natuurlijk niet achterblijven, nadat ik opa gisteren als een watje had afgeschilderd. En zo propten ook wij ons natte tentje een uur later in de rugzak...
De dagen er na werd duidelijk dat opa ook de West Highland Way aan het lopen was en ik werd steeds vast beradener om in ieder geval voor hem in Fort Williams aan te komen. Onbewust was ik in een eenzijdige competitie terecht gekomen met het oude mannetje. Als 'Gezonde Hollandse Jongen' vond ik dat ik het me niet kon veroorloven om me er uit te laten lopen door een stoffige ouwe opa.
Na een uitzonderlijk regenachtige dag een aantal dagen later, kwamen we aan de rand van de Moors aan. Een ruig gebied, gekenmerkt door kale leegte. Nadat we de tent langs de rivier bij Hotel Invernan hadden opgezet begon het langzaam tot me door te dringen dat opa in geen velden of wegen te bekennen was. Het leek erop dat we hem er toch uitgelopen hadden... Dat dat enig gevoel van voldoening gaf zal ik niet ontkennen.

Ageeth op Rannoch Moor

De volgende dag liepen we door de niet aflatende regen over Rannoch Moor naar de campsite bij Kingshouse Hotel. Tot mijn verbazing stond daar een bekend tentje.
Het zal toch niet waar zijn... ?
Nadat we de tent hadden opgezet, vluchtten we de pub in voor een welverdiend pint. En jawel hoor, daar zat opa, in z'n eentje achter een grote pint bier. Ik kon mijn nieuwsgierigheid niet langer bedwingen.
"Ik ga even met opa praten" zei ik tegen Ageeth en liep met mijn glas naar het tafeltje waar opa zat. Ik vroeg hem of hij soms de bus had genomen, vanwege het slechte weer. 
"Nee," zei hij "ik wilde een dag rust inlassen om wat brieven te schrijven. Maar om niet achterop mijn schema te geraken heb ik gisteren besloten om direct twee dag etappes te lopen en door te gaan naar Kingshouse."
Nou, die had ik even niet zien aankomen! Enigszins uit het veld geslagen probeer ik nog te redden wat er te redden valt en vraag of hij niet blij zal zijn als hij over drie dagen bij het eindpunt, Fort Williams, is aangekomen. Waarop hij doodleuk zegt dat niet Fort Williams zijn eindpunt is maar Cape Wrath, het noordelijkste puntje van Schotland.
Langzaam begint de waarheid tot me door te dringen en ik vraag hem voorzichtig waar hij dan begonnen is.
En zoals ik al vreesde beslecht zijn antwoord onze 'competitie': hij was in mei begonnen met lopen, in Lands End..................

Opa bleek drieënzeventig jaar te zijn en heel erg 'Alive and Kicking'. En hoewel ik ons wedstrijdje natuurlijk dik verloren had, liep ik met een glimlach op mijn gezicht terug naar Ageeth.

"Weet je, ik hoor net dat we dit soort vakanties nog jaren kunnen blijven doen..."

Thuis van huis

Ik moet zeggen dat ik niet zo trouw ben met het updaten van mijn blog. Maar na ruim een jaar in Mtwara merk ik dat het steeds lastiger wordt om mijn blog te vullen. Alle voor de hand liggende onderwerpen hebben ondertussen al eens de revue gepasseerd en het leven hier blijft natuurlijk tamelijk eenvoudig van opzet; werken, eten, slapen en dat 42 keer herhaalt. Het zou bijna een sleur worden. Bijna, want er is verandering zichtbaar aan de horizon...

De laatste vier weken van mijn vorige tour werd ik geplaagd door een continue hoofdpijn. De laatste week begon ik me daar toch wel wat zorgen over te maken. En toen ik in de trein van Schiphol naar huis zat, kwam ik erachter dat ik met mijn rechteroog dubbel zag! Dat gaf toch wel een paniekerig gevoel, dus maar even een afspraak gemaakt met de huisarts. Die kon er ook geen kaas van maken en na telefonisch overleg met een neuroloog werd besloten om me eerst door te sturen naar de oogarts. Die kon me gelukkig gerust stellen: ik had gewoon een bril nodig. Dus nu heb ik naast twee gehoor apparaten ook nog een bril. Alleen nog een houten poot en dan heb ik een kwartet... Toen ik echter mijn nieuwe bril een aantal weken later op mijn neus zette bleek ik nog steeds wazig en dubbel te zien met mijn rechteroog. Dus weer terug naar het ziekenhuis waar na wat speurwerk ontdekt werd dat ik waarschijnlijk een virus in het hoornvlies van mijn rechter oog heb (ja, ik wist ook niet dat dat kon). Met een lading oogdruppels is ondertussen de aanval op het virus ingezet en ik heb het idee dat het nu langzaam beter wordt.

Gelukkig had bovenstaande ellende geen invloed op onze vakantieplannen. Donderdag was ik thuisgekomen uit Mtwara, vrijdag zat ik bij de oogarts en zaterdag zaten we al weer in de camper richting Italië! We hebben drie heerlijke weken gehad in Toscane. En hoewel het weer vooral de tweede week wel wat te wensen overliet, heeft dat de pret niet mogen drukken. Het gemak waarmee we met ons busje heel relaxed van hot naar her reden was een feest. Een paar foto's om even de sfeer te proeven.


Toscane is vergeven van de pittoreske plaatsjes

Weer de nodige wandelkilometers gemaakt...



Selfie met Ageeth, op de Piazza del Campo in Siena.

Vroeg in de ochtend. Uitzicht vanuit de slaapzak, boven in de camper.

Nationaal Park Maremma

Zomer in april, alleen in Toscane...

Dit keer reis ik na vijf weken vrij al weer af naar Tanzania. Nu, na een jaar in Mtwara voelt het ondertussen toch een beetje als thuiskomen, zeg maar thuis van huis. Door de vele wisselingen binnen de crew behoor ik ondertussen tot de "harde kern" en de begroetingen met alle bekenden is onveranderd warm en welgemeend. Het laatste nieuws hier is dat het contract definitief afloopt in september. Misschien dat we aansluitend nog 3 maanden werk hebben voor een andere oliemaatschappij maar dan valt eind december toch echt het doek. En daarna? Geen idee, al lijkt Nigeria momenteel de meest waarschijnlijke optie. Afwachten maar....

Wat het werk betreft hebben we het redelijk rustig. We hebben nu twee maanden na terugkomst uit Mombasa de basis en de heli's weer helemaal op orde en ijs en weder dienende moet het een rustige tour gaan worden. De routine door de weeks is dat we om zeven uur naar het vliegveld gaan. De vliegende heli wordt klaargemaakt voor de eerst vlucht van de dag, die steevast om half negen vertrekt. Nadat de heli is vertrokken is er tijd voor een bak koffie en de onvermijdelijke werkzaamheden op de computer. Na een uur komt de kist terug en wordt direct weer getankt en gereedgemaakt voor een eventuele tweede vlucht. Tegen het eind van de ochtend is het vliegen over het algemeen klaar en de middag gebruiken we voor onderhoud, zoals bijvoorbeeld de maandelijkse Hoist Load Check, waarbij de kabel van de hoist wordt getest op zijn maximale takel gewicht. (voor heli-dummies: de hoist is dat hijskraantje dat aan de zijkant van de helikopter zit geplakt...)

Hoist Load Check

Op deze hoogte maakte mijn maag toch even een sprongetje!

Meestal ronden we het werk af tussen vier en zes uur. Over het algemeen wordt er in het weekend niet gevlogen. Vrijdagmiddag en zaterdag wordt dan gebruikt voor de wat grotere klussen. Zondag kunnen we meestal vrij houden.

Deze mannekes paraderen regelmatig door de hangaar

Zondag is dan bij uitstek de dag om na een uitgebreid ontbijt mijn blog weer eens bij te werken, een fietstocht te maken, eventueel even zwemmen en 's avonds een filmpje op de computer te kijken.
De beslissing om na 10 jaar weer mijn gitaar op te pakken bleek een gouden greep. Ik ben momenteel druk bezig om een aantal nieuwe stukken aan mijn repertoire toe te voegen, onder andere "Un Dia De Noviembre" van de Cubaanse componist Leo Brouwer (nee, vind ik ook niet echt Cubaans klinken....).  Ik heb hier een mooie uitvoering gevonden, voor wie nieuwsgierig is...



Zondagmorgen vroeg, tijd om te ontspannen.