Thuis van huis

Ik moet zeggen dat ik niet zo trouw ben met het updaten van mijn blog. Maar na ruim een jaar in Mtwara merk ik dat het steeds lastiger wordt om mijn blog te vullen. Alle voor de hand liggende onderwerpen hebben ondertussen al eens de revue gepasseerd en het leven hier blijft natuurlijk tamelijk eenvoudig van opzet; werken, eten, slapen en dat 42 keer herhaalt. Het zou bijna een sleur worden. Bijna, want er is verandering zichtbaar aan de horizon...

De laatste vier weken van mijn vorige tour werd ik geplaagd door een continue hoofdpijn. De laatste week begon ik me daar toch wel wat zorgen over te maken. En toen ik in de trein van Schiphol naar huis zat, kwam ik erachter dat ik met mijn rechteroog dubbel zag! Dat gaf toch wel een paniekerig gevoel, dus maar even een afspraak gemaakt met de huisarts. Die kon er ook geen kaas van maken en na telefonisch overleg met een neuroloog werd besloten om me eerst door te sturen naar de oogarts. Die kon me gelukkig gerust stellen: ik had gewoon een bril nodig. Dus nu heb ik naast twee gehoor apparaten ook nog een bril. Alleen nog een houten poot en dan heb ik een kwartet... Toen ik echter mijn nieuwe bril een aantal weken later op mijn neus zette bleek ik nog steeds wazig en dubbel te zien met mijn rechteroog. Dus weer terug naar het ziekenhuis waar na wat speurwerk ontdekt werd dat ik waarschijnlijk een virus in het hoornvlies van mijn rechter oog heb (ja, ik wist ook niet dat dat kon). Met een lading oogdruppels is ondertussen de aanval op het virus ingezet en ik heb het idee dat het nu langzaam beter wordt.

Gelukkig had bovenstaande ellende geen invloed op onze vakantieplannen. Donderdag was ik thuisgekomen uit Mtwara, vrijdag zat ik bij de oogarts en zaterdag zaten we al weer in de camper richting Italië! We hebben drie heerlijke weken gehad in Toscane. En hoewel het weer vooral de tweede week wel wat te wensen overliet, heeft dat de pret niet mogen drukken. Het gemak waarmee we met ons busje heel relaxed van hot naar her reden was een feest. Een paar foto's om even de sfeer te proeven.


Toscane is vergeven van de pittoreske plaatsjes

Weer de nodige wandelkilometers gemaakt...



Selfie met Ageeth, op de Piazza del Campo in Siena.

Vroeg in de ochtend. Uitzicht vanuit de slaapzak, boven in de camper.

Nationaal Park Maremma

Zomer in april, alleen in Toscane...

Dit keer reis ik na vijf weken vrij al weer af naar Tanzania. Nu, na een jaar in Mtwara voelt het ondertussen toch een beetje als thuiskomen, zeg maar thuis van huis. Door de vele wisselingen binnen de crew behoor ik ondertussen tot de "harde kern" en de begroetingen met alle bekenden is onveranderd warm en welgemeend. Het laatste nieuws hier is dat het contract definitief afloopt in september. Misschien dat we aansluitend nog 3 maanden werk hebben voor een andere oliemaatschappij maar dan valt eind december toch echt het doek. En daarna? Geen idee, al lijkt Nigeria momenteel de meest waarschijnlijke optie. Afwachten maar....

Wat het werk betreft hebben we het redelijk rustig. We hebben nu twee maanden na terugkomst uit Mombasa de basis en de heli's weer helemaal op orde en ijs en weder dienende moet het een rustige tour gaan worden. De routine door de weeks is dat we om zeven uur naar het vliegveld gaan. De vliegende heli wordt klaargemaakt voor de eerst vlucht van de dag, die steevast om half negen vertrekt. Nadat de heli is vertrokken is er tijd voor een bak koffie en de onvermijdelijke werkzaamheden op de computer. Na een uur komt de kist terug en wordt direct weer getankt en gereedgemaakt voor een eventuele tweede vlucht. Tegen het eind van de ochtend is het vliegen over het algemeen klaar en de middag gebruiken we voor onderhoud, zoals bijvoorbeeld de maandelijkse Hoist Load Check, waarbij de kabel van de hoist wordt getest op zijn maximale takel gewicht. (voor heli-dummies: de hoist is dat hijskraantje dat aan de zijkant van de helikopter zit geplakt...)

Hoist Load Check

Op deze hoogte maakte mijn maag toch even een sprongetje!

Meestal ronden we het werk af tussen vier en zes uur. Over het algemeen wordt er in het weekend niet gevlogen. Vrijdagmiddag en zaterdag wordt dan gebruikt voor de wat grotere klussen. Zondag kunnen we meestal vrij houden.

Deze mannekes paraderen regelmatig door de hangaar

Zondag is dan bij uitstek de dag om na een uitgebreid ontbijt mijn blog weer eens bij te werken, een fietstocht te maken, eventueel even zwemmen en 's avonds een filmpje op de computer te kijken.
De beslissing om na 10 jaar weer mijn gitaar op te pakken bleek een gouden greep. Ik ben momenteel druk bezig om een aantal nieuwe stukken aan mijn repertoire toe te voegen, onder andere "Un Dia De Noviembre" van de Cubaanse componist Leo Brouwer (nee, vind ik ook niet echt Cubaans klinken....).  Ik heb hier een mooie uitvoering gevonden, voor wie nieuwsgierig is...



Zondagmorgen vroeg, tijd om te ontspannen.