"Zie het als een uitdaging..."

Na mijn eerste tour in Augsburg had ik het idee dat Ageeth en ik weer in rustiger vaarwater waren beland. Vanaf het moment dat ik begin mei was ontslagen leefden we van dag tot dag en stond alles in het teken van het vinden van een baan. We hebben de afgelopen maanden echt het gevoel gehad dat we in een rollercoaster zaten die van looping naar kurketrekker raasde terwijl we uit alle macht probeerden om aan boord te blijven. Dus toen ik eind augustus thuis kwam voelde dat alsof de rollercoaster eindelijk uit de laatste flauwe bocht kwam en uitrolde naar het eindpunt. Hè hè, rust... Met mijn eerste werkervaring in mijn nieuwe baan als positief ervaren en een vast contract op zak, hadden we nu eindelijk tijd om ons weer op andere dingen te richten, zoals een steeds maar weer uitgestelde vakantie naar Zuid-Frankrijk met het campertje. Twee dagen na thuiskomst startten we de bus en werd er koers gezet richting de Dordogne. Niets kon ons nog tegen houden. Dachten wij...

Edoch, na bijna de hele dag in de stromende regen te hebben gereden besloot het campertje even boven Orléans dat het genoeg geweest was en gaf er de brui aan. Na een plotseling haperen van de motor sprongen er allemaal vrolijk gekleurde, nooit eerder ontwaarde, lampjes aan op het dashboard en tegelijkertijd vertrokken er meer dan 100 paarden uit het 140 pk sterke motorblok, naar zonniger oorden. Met een slakkengangetje tuften we naar de volgende afrit van de tolweg en zetten de wagen stil op zo'n grauw parkeerplaatsje bij een tolpoort. Stilte...

Shit...

Terwijl de regen op het dak bijft hameren bellen we met de verzekering en ik moet ineens wéér aan dat tegeltje denken uit één van mijn vorige blog episodes: "Life is what happens to you while you are busy making other plans".

Wat daarna volgt is een periode van veel bellen, veel wachten en garagebezoeken. Al met al zijn we drie dagen verder voordat er duidelijkheid is; ons campertje kan niet snel in Frankrijk worden gerepareerd en wordt gerepatrieerd. En wij kunnen met een vervangend campertje alsnog een poging gaan wagen om Zuid-Frankrijk te bereiken.

Twee dagen later slaan we met onze leencamper linksaf richting het zuiden terwijl onze eigen camper voor ons, achter op een trailer rechtsaf slaat richting Nederland.

En zo hebben we toch nog twee weken in de omgeving van de Dordogne kunnen rondtoeren. Het overwegend zeer mooie weer tijdens de vele wandelingen hebben nog een hoop goed kunnen maken van deze slecht gestarte vakantie. Een korte foto impressie.

Een mooi stil plekje is eerder regel dan uitzondering in het Franse naseizoen.

Toegegeven, we hebben ook regendagen gehad...

De omgeving van de Dordogne herbergt verrassend veel voetpaadjes.

Een mooie kunstwandeling leidde ons langs in het bos geintegreerde kunstwerken. Heel apart.

Of we in een boek van Tolkien rondliepen.

Thuisgekomen ligt mijn ticket voor München alweer klaar; het werk roept. Eerst naar Augsburg, "touching base" en dan door naar Juba ook wel als "Djoeba" geschreven, in Zuid-Soedan. Best wel weer spannend, want weer nieuwe collega's en een werksituatie en omgeving die best wel als een uitdaging kunnen worden beschouwd.
In Augsburg word ik uitgerust met een impossante hoeveelheid bedrijfskleding, van stevig woestijnschoeisel en afritsbare broek tot tropische zonnehoed en vliegeroveralls compleet met toeters en bellen, alles in bij elkaar passende woestijn kleuren. Een visa in mijn paspoort en malariapillen complementeren de uitrusting. Nog snel een briefing betreft de situatie in Juba en daarna gelijk door naar het vliegveld: Afrika, here I come!

Altijd al een vlieger overall willen hebben ;-)

Zuid Soedan

Ik moet toegeven dat toen ik hoorde dat ik in Juba zou gaan werken dat ik dat wel eerst even heb moeten googelen. Waar in hemelsnaam ligt Juba en Zuid-Soedan? Op zich niet zo vreemd want het blijkt dat Zuid-Soedan nog maar een jonge staat is. Zuid-Soedan heeft zich in 2011, na een referendum, afgesplitst van Soedan en heeft Juba, in het zuiden van de nieuwe staat tot hoofdstad gebombardeerd. En hoewel die afsplitsing redelijk vreedzaam verliep, wordt Zuid-Soedan sinds zijn ontstaan geplaagd door rebellerende stammen die elkaar en de regering bevechten. De burgeroorlog zorgt voor een hoop ontheemden en slachtoffers in een ontwricht land dat niet in staat is om zijn eigen bevolking van noodzakelijkheden als voedsel en medische hulp te voorzien. Hierdoor is er veel werk voor hulporganisaties die helikopters en vliegtuigen inhuren voor het noodzakelijke transport in een land zonder infrastructuur. En al die hightech speeltjes moeten weer worden onderhouden. Enter Arjen!

Zuid-Soedan

De Nijl loopt dwars door Zuid-Soedan en de uitgestrekte moerassen zijn kenmerkend voor dit land.

De werkomstandigheden zijn de slechtste die ik ooit heb mee gemaakt. Er zijn geen hangaars op het vliegveld van Juba en dus staan alle vliegtuigen en helikopters buiten geparkeerd. En bij gebrek aan parkeerruimte staan de kleinere vliegtuigen en heli's langs de taxibaan geparkeerd, alwaar we ook het onderhoud moeten doen. Met totaal ongeveer 100 kisten van de UN en hulporganisaties hier is het de hele dag door een komen en gaan van vliegtuigen. En als je dan een motor moet verwisselen in de brandende zon, op een gammel keukentrapje, terwijl je gezandstraald wordt door de jet blast van toestellen die op tien meter afstand langs denderen... nou, leuk is anders. Of zoals een vroegere collega het zou verwoorden: "Zie het als een uitdaging".

Twee van onze kisten parkeren op hun plek langs de taxibaan.

Vooral Russische heli's staan achter ons geparkeerd.

Motor verwisseling met Max, één van de twee monteurs die ik tot mijn beschikking heb in Juba.

Voor al het onontbeerlijke papierwerk gebruik ik onze Landcruiser en mijn hotelkamer als kantoor.

Om operationele redenen staan we ook regelmatig met een heli een paar dagen in de binnenlanden. Vergeleken bij deze plekken is Juba een waar paradijs. Vliegveldjes zijn niet meer dan een onverharde strip die in een modderpoel veranderen na één van de vele onweersbuien. Voorzieningen zijn minimaal en er zijn meer koeien dan mensen.

Verkeers infarct in  de binnenlanden van Zuid-Soedan.

Back to basic: tanken met een handpomp uit drums.

De conditie van het uithangbord deed terecht het ergste vermoeden.

Het hotelletje waar ik afgelopen dagen zat had nauwelijks water en maar af en toe electriciteit. 's Nachts veranderde de vloer van mijn kamer in een belangrijke verkeersslagader voor de locale fauna. Krekels, kikkers, kakkerlakken, gekko's... Wel gezellig, maar 's nachts in het donker op je blote voeten naar de wc gaan was, inderdaad, best wel weer een uitdaging...