Never a dull moment

Ik zit ondertussen alweer ruim over de helft van mijn huidige tour en zie dat mijn blog is blijven steken aan het begin van mijn vorige tour. Dus eerst even een korte inhaal slag. Over mijn vorige tour kan ik kort zijn: "I hit the ground running", zoals de Amerikanen dat zo mooi zeggen en dat heeft geduurd tot ik vier weken later weer vertrok. Van lagers verwisselen in tandwielkasten tot het verwisselen van (weer) een beschadigde motor, net voor vertrek naar huis. En tussendoor ook nog "even" naar Oeganda om een onderhoudsstation op te zetten. "Never a dull Moment" in deze baan!



Als de inlaat van de motor er zo uitziet, dan weet je dat je weer even werk hebt...

De nieuwe motor is net gearriveerd in een Russisch vrachtvliegtuig.  Vol aan de bak, want de klant wacht!

Het werk wordt alleen even onderbroken voor een Pizzalunch, volledig verzorgd door de vliegers.



Echt los van mijn werk kom ik pas weer zodra ik letterlijk loskom van de Zuidsoedanese grond, op weg naar huis. Terwijl het startende vliegtuig me in mijn stoel drukt voel ik me gewoon ontspannen. En steevast is de terugvlucht voor mij het moment om eindelijk die spannende thriller van Baldacci of King uit te lezen.

Vervolgens zijn de vier zomerse weken thuis heerlijk ontspannen, met als hoogtepunten een gezellig verjaardagsfeestje met familie in de tuin, een bbq met oud-collega's, een ontmoeting in Rotterdam met een bekende die ik meer dan dertig jaar niet had gezien en een korte maar daarom niet minder geslaagde vakantie in de Vogezen. En ik zal jullie ditmaal de vakantiekiekjes besparen!



Ruim een week voordat ik terug zou keren naar Juba, breekt daar de pleuris uit: onenigheid tussen de president en de vicepresident escaleert in een vuurgevecht tussen beveiligingstroepen van de twee fracties wat binnen een kwartier verder escaleert in totale chaos in Juba! Onze volledige crew was  net bezig de heli's af te sluiten na een dag vliegen, toen er ook gevechten op het vliegveld uitbraken. Alles laten vallen en maken dat je weg komt was het devies. Uiteindelijk hebben ze zich vier dagen schuil gehouden in het aanliggende UN-kamp terwijl de gevechten rond en soms zelfs in het kamp doorgingen. Na vier dagen keerde de rust relatief terug en zijn ze door de Duitse regering geëvacueerd naar Duitsland. Al met al was het een spannende tijd.

 

Terwijl ik dus in de krant lees dat alle expats uit Zuid-Soedan worden geëvacueerd krijg ik thuis een telefoontje vanuit het hoofdkwartier in Duitsland. Of ik direct naar Juba kan gaan want het schijnt dat de heli's zijn beschadigd tijdens de gevechten. Rare jongens, die Duitsers. Dat werd dus een heel kort antwoord: nee.

Ik heb toen twee voorwaarden verbonden aan mijn terugkeer naar Juba: de airliners moesten hun gestaakte vluchten weer hebben hervat en de situatie in Juba zelf moest rustig zijn, vrij van schotenwisselingen. Een week later leek aan die voorwaarden te zijn voldaan en ben ik alsnog afgereisd naar Juba. En hoewel de situatie nog steeds verre van stabiel is, heb ik sinds aankomst nog niets meegemaakt wat me een onprettig gevoel gaf.

Ondertussen neemt de criminaliteit wel toe. Dat komt doordat het voor de lokale bevolking steeds moeilijker wordt om rond te komen, mede vanwege de sterke inflatie (momenteel rond de 10% per week!).
Als reactie op dit alles wordt de beveiliging in het hotel nog verder opgevoerd. Er worden onder andere prikkeldraad rollen op de toch al hoge muren rond het hotel gemonteerd, alsmede camera's. Fort Knox is er niets bij.

De kwaliteit van het restaurant in het hotel heeft ook zwaar te lijden gehad van de ongeregeldheden: omdat er geen vrachtwagens meer uit Oeganda arriveren is er geen aanvoer meer van verse producten, zoals fruit en groente. Tevens is de chefkok naar veiliger oorden vertrokken, met inbegrip van de meeste hulpkoks. Met name het ontbijt is zodanig beroerd dat we ons serieus afvragen of het net gemonteerde prikkeldraad nu de boze wolf buiten, of de gasten binnen moet houden...

 

Ondertussen heb ik de heli's geïnspecteerd en twee kogelgaten ontdekt en ook wat schade door granaatscherven. Gelukkig allemaal niet al te spannend en de eerste heli is afgelopen week gerepareerd en vliegt alweer volop.

 

Gelukkig geen ernstige schade, wel een lastige plek om te repareren, vooral aan de binnenzijde.



 

 

We zijn best wel trots op onze "Field Repair"!

En net voor de bui klaar. Op naar het hotel voor een welverdiend biertje!
Want dat is toch wel de wortel aan het touwtje dat ons ezels gaande houdt!

Langzaam voegt iedereen zich weer in de dagelijkse routine en is er weer tijd voor minder schokkende problemen. Zoals: waar laat je je haar knippen? Alex vond wel dat hij aan een nieuwe coup toe was en toverde een plaatje op zijn telefoon van een bekende voetballer met een soort van modieuze hanenkam op z'n kneiter. Dat was wat hij ook wilde en of iemand van ons dat soms kon uitvoeren. Waarop Peter direct met glimmende pretoogjes toehapte. Gewillig volgde een toch wel behoorlijk naïeve Alex, Peter naar binnen. Het blinde vertrouwen van Alex in Peter was gewoon ontroerend om te zien en de rest hield natuurlijk wijselijk zijn snufferd dicht want we waren wel weer eens toe aan een verzetje! Toen Alex na de knipsessie weer aan de bar verscheen voldeed zijn nieuwe kapsel volledig aan onze hooggespannen verwachtingen, maar dus niet aan die van Alex, dat moge duidelijk zijn! Eigenlijk was het gewoon zijn oude kapsel, minus de zijkanten, die waren amateuristisch geamputeerd door standje 1 van de tondeuse en lieten slechts een veel te witte huid met wat stoppels zien, compleet met een happerige scheve overgang. Het leek nog het meest op een te klein toupetje van slechte kwaliteit. Alex heeft het nog twee dagen dapper gedragen, aan iedereen hoopvol vragend wat ze van zijn nieuwe kapsel vonden. Vooral de locals waren eerlijk in hun oordeel en dus onbarmhartig. Na twee dagen kon ik het letterlijk niet meer aanzien en heb ik maar voorgesteld om een poging te wagen om nog te redden wat er te redden viel. Goed idee, vond Alex, onder het motto; baat het niet schaadt het zeker niet. 

Het idee was om een vloeiende overgang te creëren tussen de bijna volledig kaalgeschoren zijkanten en de volle haardos op de top. Het bewerken van de rechterzijde viel me niet tegen, in aanmerking genomen dat het mijn debuut als kapper was. Overmoedig geworden door het resultaat probeerde ik de linkerkant wat sneller te doen en dat werd dus een pijnlijk leermoment...

Kortom, toen Alex uiteindelijk in de spiegel keek kreeg hij toch wel twijfels over zijn "Baat het niet schaadt het niet" motto. Op zijn vraag wat ik er nu van vond heb ik maar tactisch geantwoord dat zowel de linker als rechter kant wel "apart" waren, maar dat ze niet echt bij elkaar pasten... Kortom, er was nog een correctie nodig. Dit keer besloot ik maar om op veilig te spelen en heb meteen zijn hele kop op standje 1 gemaaid. Altijd goed.
Ik moet het nu nog horen...



Even omschakelen

De laatste werkdag van mijn vorige tour, in Augsburg, was weer behoorlijk hectisch. Ons bedrijf is een paar maanden geleden overgenomen en er moeten een hoop veranderingen in korte tijd worden doorgevoerd. Het gevolg is dat het met name in Augsburg een gekkenhuis is. Desalniettemin zette ik er een punt achter toen ik om drie uur een belletje kreeg van Ageeth dat ze was gearriveerd en voor de deur in de camper op me zat te wachten. Een half uur later zat ik met een biertje in mijn hand in het zonnetje op de camping, vakantie! Dat was wel even een omschakeling! Het heeft dan ook nog wel even geduurd voordat ik mijn hoofd leeg had. Maar eenmaal aan de Kroatische Middellandse Zee beland was ik helemaal los van mijn werk. Mooi weer, mooie omgeving; de vakantie kon al niet meer stuk. Dachten we...

Spannend hè, zo'n cliffhanger ;-). Even geduld: eerst nog even de verplichte vakantiefoto's!

Kroatië stond al een tijdje op de vakantie planning, daar ik hier in de negentiger jaren een tijdje gewerkt heb voor de VN. Dagelijks transporteerden we militairen van Zagreb naar o.a. Knin en Split en vlogen daarbij over een prachtig landschap, met als hoogtepunt de Plitvice meren. Ik had me toen al voorgenomen om na de oorlog nog eens terug te keren. Dus bij deze dan.
We vreesden dat de campings langs de kust van Istrië niet te vergelijken waren met de mooie, simpele en rustige plattelandscampings van Frankrijk, maar onze vrees bleek grotendeels ongegrond. Hoewel de campings erg groot en luxueus zijn was het elke keer weer mogelijk om een mooi, stil en groen plekje te vinden.

Ook een mooi plekje in de tuin van een vriendelijk echtpaar in Slovenië, onderweg naar Kroatië.

Druk bezig met het bestuderen van de eb en vloed bewegingen van de Middellandse Zee ;-)

Het plan was om ook nog even het eiland Krk aan te doen alvorens af te zakken richting Split. Toen we aan het eind van de middag bij de beoogde camping aan kwamen bleek hij dicht te zijn wegens een legionellabesmetting. De tweede camping leek meer op een vluchtelingenkamp dan een camping, dus die viel ook direct af. Dat liet ons alleen nog een naturisten camping... Tja, dat werd dus een primeur voor ons. Op zich is er niets mis met een naturisten camping, maar echt praktisch is anders, want waar laat je bijvoorbeeld je portemonnee?
Uiteindelijk beviel Krk zo goed dat we er nog vijf dagen zijn blijven hangen.



Het zuiden van Krk is een aanrader voor wandellaars.

Tja, en toen belde mijn collega en was het gedaan met de rust. Een niet helemaal onvoorziene ontwikkeling in de operatie in Zuid Soedan maakte het noodzakelijk dat ik voortijdig naar Juba moest terugkeren om te voorkomen dat alles stil kwam te liggen. Ik had eigenlijk geen keuze; vakantie houden terwijl je weet dat de operatie die je salaris betaald bezig is af te branden, is niet echt vakantie meer... Uiteindelijk heb ik nog een compromis kunnen afdwingen zodat we de vakantieweek nog konden afmaken. En daarnaast heb ik duidelijk gemaakt dat deze flexibiliteit mijnerzijds als eenmalig moest worden beschouwd, omdat de oorzaak van het probleem aanwijsbaar te wijten was aan een zware onderbezetting binnen de technische dienst.

En dus werd het verdere vakantieprogramma bijgesteld en hebben we koers gezet naar het binnenland richting de Plitvicemeren. Nadat we de kust hadden verlaten en via een pas het Velebit gebergte hadden overgestoken, veranderde het landschap. Het werd steeds groener en stiller. Eigenlijk werd het zelfs een beetje onnatuurlijk stil. Geen mens te zien en slechts heel af en toe een auto op de smalle weg. Enigszins geschokt reden we even later langs een bord waarop gewaarschuwd werd voor mijnen! Krijg nou wat... Dat verklaarde wel waarom we bijna niemand tegenkwamen. De volgende 30 kilometer keken we vol ongeloof naar de sporen van een oorlog die al twintig jaar voorbij was maar nog overal duidelijk zichtbaar. Tientallen gedenkstenen van gevallenen langs de weg, verlaten en verwoeste dorpjes en nog niet geruimde mijnenvelden. Ik reed voor de zekerheid maar wat minder ver de kant in bij het passeren van een tegenligger en sloeg 's avonds de haringen van de luifel ook maar wat minder diep in de grond. Je weet het ten slotte maar nooit...



Spookdorp

De afgebrande huizen met kogelgaten laten een diepe indruk achter.

Gelukkig lieten we dit naargeestige gebied na 30 km achter ons en kwamen we uiteindelijk in een brede vallei met plaatsnamen op de richtingsborden die ik 25 jaar lang niet gehoord had. Karlovac, Slunj, Plitvice, Bihac, Korenica, Udbina, Gracac. Dit waren toen waypoints op onze vliegroute van Zagreb naar Knin. Leuk hoor, zo'n trip langs "Memory Lane".

Laatste stop deze vakantie was voor de Plitvice meren. Hoewel erg toeristisch is het misschien wel het mooiste stukje natuur op deze planeet; een verplicht nummer voor iedereen die naar Kroatië gaat!

Plitvice meren. Dit is slechts één van de tientallen waterval clusters in dit gebied.

Veel groen en nog meer water.

En dan is de pret over. Na een laatste overnachting op een camping bij Augsburg zet Ageeth me voor de deur van mijn werk weer af en reist zelf direct door naar huis. Dezelfde avond bel ik haar vanuit een hotel in Cairo terwijl zij alweer thuis is in Wieringerwerf. Even omschakelen weer...

Je moet wat hè...

Tot mijn schrik zie ik dat mijn laatste blog update alweer meer dan een half jaar geleden is, dus het wordt wel weer eens een keer tijd! Een druk werkschema gecombineerd met het feit dat ik eigenlijk geen foto's mag maken hier, zorgde ervoor dat mijn blog een beetje ondergesneeuwd is geraakt. Ik beloof beterschap! Het afgelopen half jaar heb ik nagenoeg al mijn werkdagen in Afrika doorgebracht. Het is wel de gewoonte geworden om op de terugweg naar huis een dag door te brengen op onze thuisbasis in Augsburg om problemen en prangende zaken efficiënt te kunnen afhandelen, maar verder werk ik alleen maar in Afrika. Misschien is het wel leuk om de Juba operatie aan de hand van wat foto's wat gedetailleerder te beschrijven, want stiekem heb ik ondertussen toch aardig wat foto's met mijn telefoon kunnen maken.

Het grootste probleem hier blijft toch wel het feit dat we geen hangaar tot onze beschikking hebben, wat onze taak zwaar bemoeilijkt en soms zelfs bijna onmogelijk maakt.


Vroege start vanaf onze parkeerspot op de taxi baan

Dat we geen hangaar hebben betekent ook dat we geen opslagmogelijkheid hebben voor ons equipment en gereedschap op het vliegveld, dat ligt allemaal opgeslagen in een zeecontainer op twintig minuten rijden afstand. Verre van ideaal, maar ja, je moet wat hè...

Ook onze mogelijkheden om het noodzakelijke equipment en gereedschap te transporteren zijn beperkt en het irritante is dat je altijd dat nodig hebt wat achteraan en onderop ligt.


Die beperkte opslag- en transportmogelijkheid heeft weer tot gevolg dat we ons hier en daar wel moeten behelpen. Arbo-technisch zitten we hier dan ook in het stenen tijdperk...



Ik kan een lesboek vullen voor de Arbo dienst.



In Nederland mag dit dus niet hè, van de Arbo.

Het gebrek aan kantoorruimte hebben we opgelost door onze hotelkamers om te katten tot kantoor met slaapplaats. Tja, je moet wat hè...


Een kantoor met bed is niet aan te raden als je van je werk los wil komen...

Omdat we dus geen hangaar hebben in Juba zijn we genoodzaakt om na een paar maanden vliegen hier, de helikopter terug te sturen naar Augsburg voor het noodzakelijke grotere onderhoud. Een mooie trip van vier dagen vliegen via Khartoum in Sudan, dwars door Egypte naar Cairo, vervolgens een sprong over het water naar Kreta, door naar Korfoe, langs de Kroatische kust naar Zagreb en dan Augsburg. En na het onderhoud weer terug naar Juba, volgeladen met de o zo noodzakelijke spullen om ons hier draaiende te houden. Catrin, onze logisticsmanager in Duitsland zorgt er ook voor dat onze voorraad "koekies, snoepies en snackies" op peil blijft. Een leuke morele ondersteuning.

Aankomst van een heli uit Duitsland vol met "Goedies"



Ondertussen heb ik mijn fietsie ingeruild voor eentje zonder wielen. Drie keer per week trap ik me een uur lang het snot voor de ogen zonder een meter op te schieten. Waardeloos hoor, maar ja, je moet wat hè... Gelukkig heb ik de volledige Top 2000 op mijn MP3 speler staan dus ik heb gelukkig wel wat te luisteren tijdens het "fietsen".

Nou vooruit; ik ook een selfie...

Is het dan alleen maar kommer en kwel?
Welnee; langzaam zien we verbeteringen doorsijpelen in de operatie. De afgelopen maanden is er een hele kudde chinezen neergestreken die eerst de startbaan opnieuw heeft geasfalteerd en onlangs de taxibaan ook heeft aangepakt. Dus nu staan we in ieder geval op een stukje knap asfalt en hebben we ook een betere parkeerplek kunnen bemachtigen.

Strak, gloednieuw asfalt. De beschaving rukt op!

Daarnaast boeken we eindelijk progressie in het opzetten van een gecertificeerd onderhoudsstation in Afrika. We hebben een hangaar gevonden in Uganda waar we onderhoud kunnen gaan doen. Ik ben afgelopen woensdag naar Uganda gevlogen en ben begonnen met het opzetten van een kleine basis op een kleine airstrip genaamd Kajjansi Airfield.

Kajjansi Airfield, Uganda

Uganda was op meerdere punten een prettige verassing. Een mooi groen land met een prettig klimaat. Na de soms meer dan 40 graden van Juba was de 26 graden van Kajjansi een heerlijke afwisseling. En als kers op de taart zat ik in een 5 sterren resort aan de oevers van het Victoria meer. Naast een prachtige stille omgeving had ik het resort praktisch voor mezelf; de toeristen moeten dit pareltje duidelijk nog ontdekken!

Een resort zonder klanten; bizar...

Verlaten hotel tuin met op de achtergrond het Victoria meer

Helaas moest ik na twee dagen alweer terug naar Juba, voor mijn laatste week van deze tour.
Volgende week maandag zit het er weer op en vlieg ik terug naar München om nog wat zaken te regelen. In vier weken tijd heb ik mijn bedje gespreid gevonden in Augsburg, Cairo, Juba, Entebbe, Dubai en weer in Augsburg. Ik begin me al aardig een wereldburger te voelen.

"Helaas" weinig rust de vier weken erna: Ageeth pikt me met de camper op in Augsburg en dan reizen we door naar Kroatië voor een paar weken vakantie. Zal wel even een overgang zijn, binnen vijf minuten van druk aan het werk naar midden in een vakantie. Maar ja, je moet wat hè...