Even omschakelen

De laatste werkdag van mijn vorige tour, in Augsburg, was weer behoorlijk hectisch. Ons bedrijf is een paar maanden geleden overgenomen en er moeten een hoop veranderingen in korte tijd worden doorgevoerd. Het gevolg is dat het met name in Augsburg een gekkenhuis is. Desalniettemin zette ik er een punt achter toen ik om drie uur een belletje kreeg van Ageeth dat ze was gearriveerd en voor de deur in de camper op me zat te wachten. Een half uur later zat ik met een biertje in mijn hand in het zonnetje op de camping, vakantie! Dat was wel even een omschakeling! Het heeft dan ook nog wel even geduurd voordat ik mijn hoofd leeg had. Maar eenmaal aan de Kroatische Middellandse Zee beland was ik helemaal los van mijn werk. Mooi weer, mooie omgeving; de vakantie kon al niet meer stuk. Dachten we...

Spannend hè, zo'n cliffhanger ;-). Even geduld: eerst nog even de verplichte vakantiefoto's!

Kroatië stond al een tijdje op de vakantie planning, daar ik hier in de negentiger jaren een tijdje gewerkt heb voor de VN. Dagelijks transporteerden we militairen van Zagreb naar o.a. Knin en Split en vlogen daarbij over een prachtig landschap, met als hoogtepunt de Plitvice meren. Ik had me toen al voorgenomen om na de oorlog nog eens terug te keren. Dus bij deze dan.
We vreesden dat de campings langs de kust van Istrië niet te vergelijken waren met de mooie, simpele en rustige plattelandscampings van Frankrijk, maar onze vrees bleek grotendeels ongegrond. Hoewel de campings erg groot en luxueus zijn was het elke keer weer mogelijk om een mooi, stil en groen plekje te vinden.

Ook een mooi plekje in de tuin van een vriendelijk echtpaar in Slovenië, onderweg naar Kroatië.

Druk bezig met het bestuderen van de eb en vloed bewegingen van de Middellandse Zee ;-)

Het plan was om ook nog even het eiland Krk aan te doen alvorens af te zakken richting Split. Toen we aan het eind van de middag bij de beoogde camping aan kwamen bleek hij dicht te zijn wegens een legionellabesmetting. De tweede camping leek meer op een vluchtelingenkamp dan een camping, dus die viel ook direct af. Dat liet ons alleen nog een naturisten camping... Tja, dat werd dus een primeur voor ons. Op zich is er niets mis met een naturisten camping, maar echt praktisch is anders, want waar laat je bijvoorbeeld je portemonnee?
Uiteindelijk beviel Krk zo goed dat we er nog vijf dagen zijn blijven hangen.



Het zuiden van Krk is een aanrader voor wandellaars.

Tja, en toen belde mijn collega en was het gedaan met de rust. Een niet helemaal onvoorziene ontwikkeling in de operatie in Zuid Soedan maakte het noodzakelijk dat ik voortijdig naar Juba moest terugkeren om te voorkomen dat alles stil kwam te liggen. Ik had eigenlijk geen keuze; vakantie houden terwijl je weet dat de operatie die je salaris betaald bezig is af te branden, is niet echt vakantie meer... Uiteindelijk heb ik nog een compromis kunnen afdwingen zodat we de vakantieweek nog konden afmaken. En daarnaast heb ik duidelijk gemaakt dat deze flexibiliteit mijnerzijds als eenmalig moest worden beschouwd, omdat de oorzaak van het probleem aanwijsbaar te wijten was aan een zware onderbezetting binnen de technische dienst.

En dus werd het verdere vakantieprogramma bijgesteld en hebben we koers gezet naar het binnenland richting de Plitvicemeren. Nadat we de kust hadden verlaten en via een pas het Velebit gebergte hadden overgestoken, veranderde het landschap. Het werd steeds groener en stiller. Eigenlijk werd het zelfs een beetje onnatuurlijk stil. Geen mens te zien en slechts heel af en toe een auto op de smalle weg. Enigszins geschokt reden we even later langs een bord waarop gewaarschuwd werd voor mijnen! Krijg nou wat... Dat verklaarde wel waarom we bijna niemand tegenkwamen. De volgende 30 kilometer keken we vol ongeloof naar de sporen van een oorlog die al twintig jaar voorbij was maar nog overal duidelijk zichtbaar. Tientallen gedenkstenen van gevallenen langs de weg, verlaten en verwoeste dorpjes en nog niet geruimde mijnenvelden. Ik reed voor de zekerheid maar wat minder ver de kant in bij het passeren van een tegenligger en sloeg 's avonds de haringen van de luifel ook maar wat minder diep in de grond. Je weet het ten slotte maar nooit...



Spookdorp

De afgebrande huizen met kogelgaten laten een diepe indruk achter.

Gelukkig lieten we dit naargeestige gebied na 30 km achter ons en kwamen we uiteindelijk in een brede vallei met plaatsnamen op de richtingsborden die ik 25 jaar lang niet gehoord had. Karlovac, Slunj, Plitvice, Bihac, Korenica, Udbina, Gracac. Dit waren toen waypoints op onze vliegroute van Zagreb naar Knin. Leuk hoor, zo'n trip langs "Memory Lane".

Laatste stop deze vakantie was voor de Plitvice meren. Hoewel erg toeristisch is het misschien wel het mooiste stukje natuur op deze planeet; een verplicht nummer voor iedereen die naar Kroatië gaat!

Plitvice meren. Dit is slechts één van de tientallen waterval clusters in dit gebied.

Veel groen en nog meer water.

En dan is de pret over. Na een laatste overnachting op een camping bij Augsburg zet Ageeth me voor de deur van mijn werk weer af en reist zelf direct door naar huis. Dezelfde avond bel ik haar vanuit een hotel in Cairo terwijl zij alweer thuis is in Wieringerwerf. Even omschakelen weer...