Medevac!

Misschien hebben jullie je afgevraagd of ik soms gestopt was met het schrijven van mijn blog want de laatste update dateert alweer van bijna een half jaar terug. Weinig tijd om te schrijven in combinatie met het feit dat fotograferen hier erg lastig zo niet onmogelijk is, heeft me doen besluiten om mijn blog maar even op een laag pitje te zetten. Komt wel weer eens, was mijn gedachte. Nou, bij deze dan...

In de tweede helft van 2016 heb ik een paar zeer drukke tours hier in Juba gehad. De nieuwe eigenaar van het bedrijf liet er geen gras over groeien en wilde de hele operatie, in Juba en Augsburg in zeer korte tijd naar de normen en waarden van het grote moederbedrijf, Babcock omkatten. Veel verandering in korte tijd, wat niet altijd even soepel verliep en zelfs een paar keer tot gevolg had dat de hele operatie krakend tot stilstand kwam, zowel hier als in Duitsland. De afgelopen maanden hebben nogal wat managers het veld moeten ruimen en ik moest een aantal weken geleden concluderen dat van het originele management team er werkelijk niemand meer over is. Na anderhalf jaar binnen het bedrijf behoor ik reeds tot het kleine groepje oudgedienden. Ik heb zo mijn twijfels of dat een goed omen is...

Ondertussen vliegen we rustig door en proberen we onze vrije tijd zo aangenaam mogelijk te verpozen. Zo hebben we onlangs een adresje gelokaliseerd dat goede kwaliteit vlees kan leveren, geïmporteerd uit Kenia. En met veel Zuid-Afrikanen in het hotel is een goede kwaliteits-BBQ zo georganiseerd! Een Zuid-Afrikaan die niet weet hoe hij moet BBQen is als een Nederlander die niet kan fietsen.

De vaste zaterdagavond BBQ, georganiseerd op een binnenplaats van ons hotel

Gelukkig worden er ook regelmatig feestjes georganiseerd binnen de expat goegemeente, van discoavondjes tot heuse poolparty's. Na een week van stressvol werk in de niet aflatende hitte is het best wel lekker om even stoom af te kunnen blazen. Vanwege de avondklok eindigen deze feestjes momenteel al om zeven uur, dus zijn we nog voor het diner weer terug in ons hotel. Wel een beetje een afknapper. Maar het gerucht gaat dat de avondklok binnenkort weer naar negen uur gaat, dus er is hoop.

Feestje op de compound van het Rode Kruis, in de "Jolly Antilope"

En op maandag begint dan het lieve leventje weer, al wordt er momenteel niet zoveel gevlogen. In het droge seizoen veranderen de modderige landingsstrips in harde stoffige banen die geschikt zijn voor vliegtuigen, waardoor wij minder vaak ingezet hoeven te worden.

Laatst bracht een piloot een helikoptertje terug van een missie, gemaakt van klei. Tijdens een stop in het veld had hij een klein manneke er mee zien rondlopen. Aangezien de heli duidelijk naar voorbeeld van een van onze heli's was gemaakt, wilde hij hem wel kopen van het ventje. Uit eindelijk is de heli in ruil voor een flesje bronwater van eigenaar verwisseld. Later die dag, terug in Juba liet hij ons vol trots zijn laatste aanwinst zien. Nou, zo'n hebbedingetje wilde iedereen wel hebben en dus werden de vliegers er de volgende dag op uit gestuurd om meer van dergelijke brouwsels op de kop te tikken.
Die dag bleek dat we de ondernemingsgeest van de lokale koters schromelijk hadden onderschat. Hun kans op handel ruikend hadden ze in no time een heus productielijntje opgezet en kwamen onze vliegers terug met handen vol mini heli's.... en een droge keel.

Grof gemaakt van klei en wat stukjes riet, maar wel duidelijk herkenbaar als ons type helikopter.

Een gedeelte van de "buit", de volgende dag!

Het is sowieso erg leuk om te zien hoe deze kinderen uit twee keer niks een stuk speelgoed weten te fabriceren. Van een stukje gedroogd gras op een lange doorn geprikt wordt een goed draaiende propeller gemaakt en van wat stukken blik en plastic doppen wordt een heuse Rode Kruis landrover gefabriceerd, zo eentje waarvoor je in een trendy toeristenwinkeltje een klein vermogen neer moet tellen.

Toch blijft het een grillige operatie; zo vliegen we de ene week amper tien uur en een week later vliegen we er meer als dertig. Vorige week hadden we weer eens een drukke week. Door een oplaaiend lokaal conflict in het noorden van Zuid-Soedan moesten we plots meer dan veertig gewonden evacueren. Deze mensen moesten vanuit het conflictgebied naar het dichtstbijzijnde veldhospitaaltje worden vervoerd. Daar dit een klus van enkele dagen zou worden moesten we overnachten bij de landingsstrip voor het veldhospitaal. 

Selfie met al mijn nieuwe vriendjes!

Dat werd dus ook voor mij twee dagen stofhappen aan het eind van de wereld. Afgezien van het noodzakelijke onderhoud bestond mijn taak voornamelijk uit het op afstand houden van al het grut, voor wie het bezoek van een helikopter aan het dorp de gebeurtenis van het jaar was. Aanvankelijk leek dit onbegonnen werk. Probeer het maar te vergelijken met het tegenhouden van de vloed. Gelukkig kreeg ik versterking van een oude man, in bezit van een venijnig zwiepende tak. Hij dwong daarmee al snel respect af nadat hij een ietwat roekeloze kleuter een flinke zwieper had verkocht. Daar doen ze hier duidelijk minder moeilijk over dan bij ons!
Toen we ons, aan het eind van de dag moe en smerig in het lokale kamp van het Rode Kruis meldde, bleek wel dat we de verwachtingen van ons "Hotel" lichtelijk moesten bijstellen. Niks kamer met airco: We moesten ons maar redden met een te zacht matras op een pallet in een tent. Douchen ging met behulp van een kampeer douchezak en het was eten wat de pot schaft. Het begon zo toch wel erg op mijn vakanties te lijken!

Mijn plekje onder de Afrikaanse sterrenhemel, compleet met een symfonie van huilende honden. Inderdaad, de hele nacht...

Al met al hebben we samen met de verpleegsters en dokters van het hospitaaltje, nog een hele gezellige avond gehad. En als je ziet onder welke omstandigheden deze mensen hun werk moeten doen, dan kan je hier alleen maar diep, diep respect voor hebben. Wie hier meer over wil weten moet zeker even dit Engelstalig artikel lezen over dit specifieke hospitaaltje. Het is een tranen trekker dus je bent gewaarschuwd!