Einde oefening.....

Even een korte update, want er is de afgelopen weken wel weer het een en ander gebeurd. Nadat ik een aantal weken geleden had gepost dat het contract hier in Zuid-Soedan afloopt, heb ik een hoop reacties gekregen van mensen die benieuwd waren hoe het nu verder gaat en of ik ook al een plan "B" had. Lees en huiver...

Ons management had aangegeven dat ondanks het beëindigen van het contract niemand ongerust hoefde te zijn voor zijn baan want er stonden nog verscheidene plannen op stapel waarbij ze ons hard nodig zouden hebben. We zijn in de race voor een HEMS contract (lees: "ziekenhuis helis") en tevens voor een groot militair onderhoudscontract. Het moge duidelijk zijn dat deze woorden met enige scepsis werd ontvangen. Tenslotte was dit ook het management wat het een prima idee vond om zijn oude schoenen weg te gooien voordat het nieuwe had.

Na een korte tijd thuis ga ik half juli weer terug naar Juba voor mijn laatste tour. Het plan is dat ik tot eind augustus blijf en dan met de laatste heli mee naar Duitsland vlieg. Omdat ik me realiseerde dat ik weer een belangrijke periode in mijn leven ga afsluiten, heb ik mijn camera toch maar een keer meegenomen met het plan om met name de mensen waarmee ik hier werk eens op de foto te zetten. Fotograferen mag niet, maar dat risico heb ik er wel voor over. Ik hoop dat jullie net zo enthousiast zijn over de voorlopige resultaten als ik!

Groepsfoto! Rond onze coördinator Lenka. Met de klok mee: ik (knielend), Pedro, Marc, Rob en Chris.

Shorty van AirOps ICRC

Mijn collega Adinda.

Coördinator Lenka

Piloot Michael

Michael legt aan Alex uit hoe die zijn werk moet doen...

Alex en de "Rainbow gang". De straat schoffies die altijd rond ons hotel rond schuimen en onze wagen elke week wassen.



Een vertrouwd gezicht: de buren die hun zoveelste motor dit jaar verwisselen.

Lekker sleutelen zou je denken, maar de hitte ontneemt je al snel al je enthousiasme.

Naast de taxibaan beginnen de wrakken zich uit te breiden: geslachtofferd voor de onderdelen.

Een paar dagen nadat ik in Juba ben aangekomen hoor ik dat we het HEMS contract niet krijgen en een dag later wordt bekend dat het militaire onderhoudscontract ook niet aan ons gegund wordt. Twee (!) dagen later worden we gebeld met de mededeling dat iedereen in Juba wordt ontslagen. Tot zover onze baangarantie...
Het kwam natuurlijk niet helemaal als een verassing maar de snelheid waarmee het gebeurde was wel iets waar ik niet op gerekend had. Wrang detail is dat iedereen nog hard nodig is om de zaak hier netjes af te ronden dus ze hebben mijn ontslagdatum ruimhartig verschoven naar eind september.

Ondertussen zijn we weer drie weken verder en is iedereen al druk aan het solliciteren. Een voorzichtige inschatting is dat de meesten van ons misschien wel naadloos over kunnen stappen naar een nieuwe baan. De markt is duidelijk beter dan drie jaar geleden toen ik in hetzelfde schuitje zat.
Ik wil zelf hier niet te veel uitweiden over mijn plan "B" maar ik hoop dat ik mijn volgende blog update kan beginnen met goed nieuws.
Stay tuned!

#Metoo!

Had ik het in mijn laatste blog nog over het verwelkomen van wat afwisseling in de operatie hier in Zuid-Soedan, nu begin ik ondertussen aardig mijn buik vol te krijgen van alle "afwisseling". De afgelopen maanden zijn vreselijk druk en chaotisch verlopen. Door de haast waarmee de "nieuwe" helikopters zijn gelanceerd, ging het allemaal erg onvoorbereid en liepen we tegen veel meer problemen op dan geanticipeerd. Gebrek aan personeel, gebrek aan training, gebrek aan planning, gebrek aan onderdelen en gewoon domme pech; we hebben het allemaal meegemaakt de afgelopen maanden. Door een maximale flexibiliteit en inzet van de crew hier in Juba hebben we, denk ik, toch nog een redelijk product kunnen neerzetten.

Als gevolg van het gebrek aan personeel heb ik mijn rooster de afgelopen maanden helemaal moeten plooien naar wie er verder maar gestrikt kon worden om in Juba zijn steentje bij te dragen. Daar de nieuwe helikopters volgens de planning begin mei weer zouden vertrekken had ik wel afgedwongen dat ik vanaf eind april zes weken vrij zou kunnen nemen, om het overwerk te compenseren tijdens een lange vakantie in Kroatië.
Een paar foto's...

De watervallen bij Krka. Mooi!

Een onverwachte gelegenheid voor het maken van wat "Urban Exploration" foto's in een vervallen sanatorium aan de Kroatische kust.

In de buurt van Split, op weg naar Dubrovnik.

Begin juni reis ik weer af naar Juba. Het is een spannende tijd, want ons contract met het Rode Kruis komt op voor vernieuwing en door alle problemen van de afgelopen tijd zijn we bang dat we het misschien verliezen. Gelukkig worden we redelijk gerustgesteld door de vertegenwoordigers van het Rode Kruis; onze inzet is niet ongemerkt gebleven en ze denken niet dat we ons ongerust hoeven te maken.
Daarom zijn we dan ook totaal verbijsterd als we een week later vernemen dat niet het Rode Kruis maar ons eigen moederbedrijf heeft besloten het contract eind augustus te beëindigen! Dat is wel het laatste wat we verwachtten, zeker gezien het feit dat dit het enige contract is dat we hebben! Als verklaring krijgen we vanuit de hoge boom in Engeland te horen dat humanitaire hulp "geen core business" is en dat er "te weinig marge" was, kortom: typische management oneliners. Na alles wat we gedaan hebben om deze operatie draaiende te houden voelt dit als een mes in de rug, niet alleen voor de Juba crew maar ook voor de mensen die vanuit Duitsland de operatie ondersteunden.

Vrijdagavond, kort nadat we het slechte nieuws te horen kregen, zitten we enigszins bedrukt aan ons diner en iedereen zit stilletjes zijn onzekere toekomst weg te drinken. Het enige dat ons nog een beetje opbeurt is een mailtje van het Rode Kruis dat meldt dat er volgende week zaterdag een grote party is in de compound van het Rode Kruis, met als thema: "around the world". Het idee is om met je kleding een land te duiden. Jack stelt voor om dit serieus aan te pakken; we moeten een statement maken, zegt hij. Als we dan toch weg moeten, dan gaan we ook met een knal! Geholpen door de alcoholinname lopen we al snel warm voor het idee. Even later vliegen de ideeën over tafel en nemen steeds wildere vormen aan. Uiteindelijk zijn we het er over eens: we gaan naar de party, en wel als Amerikaanse cheerleaders, compleet met pompons!

Er wordt druk gegoogled op cheerleader outfits en we komen uit op een fris blauw-wit jurkje. Met een high five sluiten we de deal af waarna iedereen weer achterover leunt en tevreden naar zijn bier grijpt. Totdat de minst benevelde in ons groepje voorzichtig met de toch wel cruciale vraag komt waar we in vredesnaam vijf blauw-witte cheerleader jurkjes denken te gaan scoren in Zuid-Soedan.
Stilte...
Jack herstelt zich als eerste en oppert voorzichtig: 'Konyokonyo Market?' Dit is de grote centrale markt in Juba waar je echt alles kunt kopen; van koeien tot pruiken en alles er tussen in. Maar zelfs in ons benevelde optimisme moeten we bekennen dat vijf blauw-witte cheerleader jurkjes in de juiste maat zelfs voor Konyokonyo mogelijk wel wat te veel gevraagd zal zijn. Maar niet voor een gat te vangen komt Jack vervolgens met het idee om het dan maar lokaal te laten maken, hoe moeilijk kan het zijn?
En laat ik nu net toevallig een naaiatelier weten te vinden in Juba. Nou ja, als je een oude man in een golfplaten hutje met een trap-Singertje zo mag noemen.
De volgende dag, in nuchtere staat, leek het plan mij praktisch gezien eigenlijk onuitvoerbaar en ik verwachtte er dan ook verder niets meer van te horen. Maar wat ik niet wist is dat als Jack iets in zijn hoofd heeft...

Zodoende hangen er een week later, op zaterdagmiddag vijf jurkjes klaar in de tuin van het hotel en zijn we druk bezig de hele show op te tuigen voor het feest, die avond. We hebben Monica, de psychologe van het Rode Kruis gestrikt om onze nagels te lakken. En om het internationale karakter van de crew te benadrukken worden onze nagels in de kleuren van de respectievelijke vlaggen geschilderd, Frans, Spaans, Duits, Engels en Nederlands.

Monica bezig met de nagels van Marc terwijl Jack nog snel even een spaghetti bodem legt, als voorbereiding voor de party.

Met dank aan Monica die hier toch wel een uurtje mee bezig was!

Vervolgens helpt de hotelstaf ons met het opzetten van de pruiken (inderdaad gescoord op de markt) en trekken we de jurkjes over de kriebelende pruiken, langs de gladgeschoren oksels. Afgezien van het feit dat hier en daar een rits niet helemaal dicht wil, past het allemaal heel redelijk, zelfs Marc, een gezellig dik proppie, heeft een passende jurk.
En het uiteindelijke resultaat?

Klaar voor de party, compleet met van kerstversiering in elkaar geflanste pompons.

Didier helemaal in zijn rol

Eerlijk gezegd ziet het geheel er toch lichtelijk anders uit dan verwacht. De foto's op het internet tonen strakke meiden in frisse pakjes. Wij zien er alles behalve strak en fris uit. Deze cheerleaders zijn duidelijk al een tijdje over hun uiterste houdbaarheidsdatum heen, dunkt me. Met enige verbazing en ook wat ongerustheid valt me op dat Didier zich als een vis in het water voelt in zijn jurkje en pruik. Vreemde jongens, die Fransen. De rest voelt zich toch wat ongemakkelijker in een jurk. Jack had hierop geanticipeerd door ook nog voor een fles wodka te zorgen om eventuele koudwatervrees de kop in te drukken. En met succes, kan ik melden.
Na nog een kwartiertje oefenen op iets wat voor een dansje moet doorgaan zijn we klaar voor de party!
De vuurdoop komt als we door het restaurant, naar de auto lopen. Met een pokerface, alsof we dagelijks een jurk dragen, begeven we ons richting de uitgang, nagestaard door het ambassade personeel dat hier in de namiddag neerstrijkt voor een borrel.

Zodra we uit de auto stappen dreunt de muziek ons al tegemoet. Het is duidelijk dat de party al volop aan de gang is op de veranda aan de andere kant van het hoofdgebouw. Daar niemand ons nog gezien heeft willen we graag een spetterende entree maken. Dus in plaats van buitenom naar de party te lopen, waar iedereen ons ruim kan zien aankomen, komen we op het lumineuze idee om via een leeg zaaltje binnendoor het gebouw, plots op de veranda te verschijnen.
Met onze pompons stevig in de hand spoeden we ons via een zijdeur het zaaltje in alwaar ons plannetje een onverwachte wending krijgt. In alle jaren dat ik hier kom, heb ik nog NOOIT meegemaakt dat het zaaltje in gebruik was. Dus tegen de tijd dat het kwartje eindelijk bij ons valt, staat ons hele kluppie al op een kluitje midden in het zaaltje. Totaal verstomd staren we naar de mensen vóór ons, die gezeten op netjes gerangschikte stoelen, verbaasd naar ons terug kijken. Achter ons hoor ik de typische geluiden van een voetbalwedstrijd en me omdraaiend zie ik dat we pal voor een gigantisch videoscherm staan waarop zich een WK-wedstrijd afspeelt. Laat ik nu altijd gedacht hebben dat dit soort situaties zich alleen in B-films afspeelde! Jack is de eerste die zich enigszins herstelt en voorzichtig met zijn pompons begint te zwaaien, waarna de rest ook aarzelend inzet. Om te redden wat er te redden valt proberen we vervolgens om het dansje, dat we nog geen uur geleden vluchtig hebben "ingestudeerd", in de praktijk te brengen. En terwijl deze choreografische chaos zich langzaam tussen de rijen stoelen door richting de achteruitgang begeeft beginnen de mensen te klappen en ons aan te moedigen. Ik ben zelfs in mijn kont geknepen. #Metoo!

"What happens in Juba, stays in Juba!" ;)

"To Pee, Or Not To Pee"

Na vijf maanden eindelijk weer een blog update. De afgelopen maanden waren vrij rustig in Juba. Er werd niet al te veel gevlogen en na twee en een half jaar brandjes blussen hebben we de missie hier nu aardig onder controle. Goed natuurlijk, maar wel wat saai. Dus toen ik hoorde dat we de heli's op korte termijn gingen vervangen voor een ander type kwam dat toch wel als een welkome verandering. Ik zag weer een hoop problemen op ons afkomen. Weer genoeg uitdaging dus. Lekker. De aftrap van al die nieuwe uitdagingen kwam in de vorm van een onverwacht snoepreisje!

Maar eerst even een aantal weken terug. Ik heb net een paar relaxte weken thuis gehad zonder veel omhanden. Hoogtepunten: een weekendje Texel, een mooie wandeldag met goede vrienden en een hele gezellige kroegavond met een hoop vroegere collega's. Helaas ook een dieptepunt: Ageeth en ik hebben een goede vriendin verloren aan een slopende ziekte. Maar het leven gaat gewoon verder en dus heb ik eind januari op maandagmorgen mijn koffer alweer ingepakt om dinsdags op pad te gaan naar Juba. Hoe vaak ik het ook doe, een koffer inpakken wordt voor mij nooit routine. In de regel doe ik er altijd wel een uur of twee over wegens totaal gebrek aan structuur tijdens het inpakken. Maar goed; twee uur later staat er dus een koffer, gepakt met veel voedsel en enkel zomerse kleding.
"Juba, here I come!"

Ongeveer een uur nadat ik klaar ben met pakken lees ik in een mailtje van mijn bedrijf dat er aanstaande zondag een helikopter vertrekt vanuit Duitsland naar Juba om de operatie daar te gaan versterken. Enigszins verbaasd ontwaar ik halverwege het mailtje mijn naam onder het kopje "bemanning". Die had ik even niet zien aankomen! Een snelle berekening leert dat als ik zondags in Augsburg geacht word in te stappen dat ik dan hooguit twee dagen in Juba kan verblijven voordat ik alweer richting Augsburg moet vertrekken! Dat kan nooit de bedoeling zijn. De rest van de maandagmorgen gaat verloren aan hectische telefoontjes tussen Juba, Augsburg en Wieringerwerf, met als eindconclusie dat ik niet eerst naar Juba vlieg maar rechtstreeks afreis naar het koude Augsburg om daar de lange ferry vlucht voor te gaan bereiden. Als ik uiteindelijk voor de laatste keer de telefoon ophang valt mijn blik op mijn koffer, gepakt met zomerkleding en voedsel voor Juba... Met een zucht sleep ik mijn koffer weer de trap op richting de kast met winterkleding.

De dagen daarna in Augsburg staan helemaal in het teken van de komende reis. Gezien de beperkte snelheid en actieradius van een helikopter wordt de reis naar Juba in Zuid Soedan in vijf dagen van elk twee vluchten afgelegd. Totaal meer dan 25 uur vliegen! Het plannen van de gehele vlucht, van het uitstippelen van de route tot het boeken van hotels onderweg wordt door de afdeling operaties geregeld. Ik hou me bezig met het verzamelen van de noodzakelijk zaken voor onderweg: onderdelen voor als de heli kapot gaat, gereedschap om dat kapotte onderdeel te verwisselen en een trap om er bij te kunnen komen. Daarnaast: een opblaasboot voor als we in de middellandse zee stranden en veel flessen drinkwater voor als we soms midden in de Egyptische of Soedanese woestijn terecht komen. En tevens een kist met voedsel voor onderweg, geregeld door de vliegers... Als ik de kist open zie ik waar ik al bang voor ben: Bifi worstjes, Bifi worstjes, en nog eens Bifi worstjes. Het wordt met recht een snoepreisje...

Op vrijdagmorgen staat alles wat mee moet klaar naast de heli. De berg spullen is ondertussen aanzienlijk gegroeid. Regelmatig komen er mensen langs die, met de opmerking "Dit moet ook mee", weer nieuwe spullen op de hoop dumpen. Op het moment dat ik alles in de heli wil zetten komt er een vlieger met de opmerking: "Ik heb het eens uitgerekend maar we kunnen totaal maar 150 kg aan spullen mee nemen". We kijken nog maar eens naar de stapel "rotzooi" en vervolgens naar elkaar en we weten ongezegd dat we eerst maar eens moeten gaan wegen...
Als we klaar zijn met wegen staat de teller op 385 kg! Zo komen we dus niet eens van de grond. We moeten afslanken! Het eerste wat ik dump is de helft van de Bifi worstjes. De helft van het water gaat er ook uit; we zijn behoorlijk optimistisch over onze overlevingskansen, mochten we midden in de woestijn een noodlanding moeten maken. Alle niet echt noodzakelijke zaken worden meedogenloos gedumpt. Uiteindelijk kunnen we afslanken tot 180 kg. En met het schrappen van nog eens 30 kg brandstof bezegelen we de zaak met een high five.

De laatste zaken worden ingepakt.

Zondagmorgen 8:00 uur op vliegveld Augsburg. Na het tanken zijn we er klaar voor!

 

Zondagmorgen vertrekken we vanuit een druilerig Augsburg voor het eerste deel van de trip door de Alpen richting Zadar in Kroatië, alwaar we een tussenstop zullen maken om te tanken. Als ik me na de start realiseer dat we bijna drie uur in een ijskoude helikopter zonder toilet moeten vertoeven, twijfel ik eraan of ik wel net voor vertrek die sloot koffie had moeten drinken...
De tocht was absoluut schitterend maar het laatste half uur heb ik er echt geen oog meer voor gehad. Ik kon alleen maar aan een variatie op Shakespeares beroemdste versregel denken: "to pee, or not to pee". Lang verhaal kort; ik heb de plee gehaald in Zadar, maar vraag niet hoe! Die fout maak ik niet nog eens...

Mooie tocht door de Alpen.

Een eigen helikopter met twee chauffeurs voorin; wat wil een mens nog meer!

Een selfie boven Slovenië. Aan mijn gezicht te zien was de koffie toen nog niet uitgezakt!

De mooie kustlijn van Kroatië.

Tank/toilet stop Zadar.

Van Zadar vliegen we door naar Dubrovnik alwaar we tegen zonsondergang landen en op zoek gaan naar ons hotel.

Maandag zijn we om negen uur weer onderweg, ditmaal zonder koffie. Na een tankstop in Kalamata, Griekenland, steken we de plas over naar Heraklion op Kreta waar we rond vier uur landen. Even is er lichte paniek als er tijdens het nakijken van de helikopter een rubberen afdichtring sneuvelt. Zonder kunnen we niet vertrekken en natuurlijk heb ik een heleboel afdicht-ringetjes bij me maar deze dus net niet! Maar na een belronde langs de lokale onderhoudsbedrijfjes op het vliegveld wordt het gewraakte ringetje onverwacht snel gevonden en hebben we de heli tegen zonsondergang alweer vlieg gereed. Best wel jammer want we hadden ons er al "bij neergelegd" dat we een dag konden gaan stappen op Kreta, wachtend op het ringetje!

Dinsdag volgt een lange vlucht over de Middellandse Zee naar El Alamein in Egypte, alwaar we een tankstop hebben in een totaal verlaten decor.

Midden in de woestijn bij El Alamein

"Het stoplicht springt op rood, het stoplicht springt op groen; in El Alamein is altijd wat te doen!"
(Vrij naar Herman Finkers)

 
 's Middags verlaten we El Alamein en vliegen door naar Luxor voor weer een overnachting. Egypte is dus, uur na uur, vliegen boven een eindeloze zandvlakte. En hoewel indrukwekkend door zijn omvang gaat dat toch vervelen op den duur. Zeker daar mijn enige taak tijdens de tocht de catering betreft: op gezette tijden gooi ik een handvol Bifi worstjes de cockpit in en dat is het wel zo'n beetje. Boven Egypte draait mijn e-reader overuren!

LUNCH!!

De Nijl loopt als een groen lint door de eindeloze zandvlakte.

Zonsondergang aan de Nijl in Luxor; heerlijk relaxte sfeer.

Woensdag vliegen we van Luxor, via Dongola in het noorden van Soedan door naar Khartoum. Nog steeds alleen maar over eindeloze zandvlaktes zonder tekenen van bewoning. Vanaf Luxor volgen we de Nijl, die zich met zijn brede begroeide oevers als een groen lint door de dorre woestijn slingert. De gigantische stuw meren na de Aswan Dam zijn ook heel apart om te zien midden in de woestijn, alsof ze er niet thuis horen... Helaas zaten we te hoog om er een mooie foto van te maken. Toen we lager kwamen heb ik wel mooie foto's kunnen maken van de fractal-achtige structuren in de woestijn. waarvan akte.

  

Dongola in Soedan, is net als El Alamein, een leeg vliegveldje midden in een nog legere woestijn.

En overal onderweg maken we nieuwe vrienden!

Donderdag is de laatste dag van de ferry vlucht. De woestijn verandert langzaam maar zeker in een steppe met dor gras en kleine struiken. Tegen de tijd dat we de grens met Zuid Soedan kruisen, vliegen we boven herkenbaar landschap. Vanaf Khartoum  gaat het door naar Malakal alwaar we de laatste tankstop hebben. Als we in de namiddag in Juba landen worden we al opgewacht door de daar aanwezige crew.

Indraaien voor de landing in Malakal, aan de Nijl. De baan is net zichtbaar door het bovenste raam.

In Juba geland wordt alles gelijk uitgepakt.

Al met al is het een enerverende reis geweest van totaal 26,5 uur vliegen, verdeelt over vijf dagen. De week na de reis hebben we het erg druk met het trainen van de crew op dit type helikopter, daarnaast bleken er toch nog een aantal systemen niet naar behoren te werken, dus tussen de trainingen door wordt er ook druk gesleuteld. De dagen beginnen om zes uur en eindigen rond 22 uur. Afgelopen nacht ben ik via Nairobi met de KLM weer terug naar huis gevlogen (en dat ging een stuk sneller dan heen) en de komende twee weken kan ik thuis de batterij opladen en dan start eind februari weer de volgende ronde. Lekker!