Rep en roer in Mtwara

Diegenen die mij op Facebook volgen weten ondertussen dat ik een enerverende week achter de rug heb. Voor de ge-interesseerden zal ik de gebeurtenissen van de afgelopen week hier onder verder toelichten.

Het broeit al geruime tijd in Mtwara. Eind vorig jaar waren er rellen geweest daar de regering had aangekondigd dat Mtwara waarschijnlijk niet, tot nauwelijks zou profiteren van de gasvondst die hier onlangs voor de kust is gedaan. Vorige week werd bekend gemaakt dat de regering deze week zijn uiteindelijke beslissing over deze zaak zou bekendmaken. Het is duidelijk dat een negatieve uitkomst de nodige ellende kan opleveren. 

Als woensdag de beslissing bekend wordt gemaakt en inderdaad negatief blijkt, breekt dus direct de pleuris uit: mensen gaan massaal de straat op om hun ongenoegen kenbaar te maken. Vanaf het vliegveld zien we even later op verschillende plekken in de stad rookpluimen oprijzen en van de vliegers die in het hotel zijn op dat moment horen we dat er overal sirenes te horen zijn. Tevens klinkt er geweervuur en af en toe het droge staccato van een AK-47 mitrailleur....... De situatie begint danig uit de hand te lopen. Gelukkig zit ik, met een paar collega's redelijk veilig op de heliport.

Tegen het eind van de middag zien we ons voor een dilemma geplaatst: de Base Manager wil graag dat we naar het hotel komen zodat hij iedereen bij elkaar heeft. Wij zitten echter prima op de heliport; ten slotte zal een eventuele evacuatie van hieruit plaatsvinden. Vooral de 8 km per auto terug de stad in zorgt voor de nodige fronsende wenkbrauwen; dat zien we niet zo zitten..... In december zijn er ook al mensen uit hun auto gesleurd en met kapmessen afgemaakt; geen leuk vooruitzicht..... Na rijp beraad besluiten we eenzijdig dat de Base Manager de boom in kan met zijn verzoek! Wat dus automatisch inhoud dat we op de heliport moeten overnachten......

Nou, daar sta je dan in je werkkloffie, met een lege maag en geen bed.........
De lege maag wordt opgelost door Violet en Juliet; twee lokale medewerksters die het plan hebben om naar het dichts bijzijnde dorpje te lopen en daar met hulp van de dorpelingen een maaltijd te bereiden. Als ze twee uur later terugkomen kunnen we onze honger stillen met een bord rijst, wat groenten en zelfs een stukje vlees. Met afstand is dit de best smakende maaltijd van de laatste drie weken!
Pannenkoeken voor het ontbijt de volgende ochtend hebben de dames ook al geregeld met de dorpelingen. Geweldig toch?!

Met de honger weer gestild kan ik me gaan concentreren op het tweede probleem; waar kan ik een uiltje gaan knappen?
Terwijl Roger een nestje bouwt in ons kantoortje met behulp van een paar kartonnen dozen, dumpt Radek een berg poetsdoeken in de SAR heli waar hij even later in weg duikt. Wetende dat het een lange nacht gaat worden  zoek ik toch iets comfortabelers......
Mijn oog valt op de knal oranje kunststof stretcher die door de SAR heli wordt gebruikt om gewonden van schepen af te hijsen. Nou; als er IETS is gemaakt om op te liggen.............

Dus even later sta ik te worstelen met een stretcher in 1 van de zee containers die dienst doet als kantoor.

En met wat kunst en vliegwerk lukt het me dan toch om een knap hotelkamertje in te richten; compleet met airco en gratis Internet. Wat wil je nog meer!
Om een uur of tien doe ik het licht uit en kruip ik voorzichtig op mijn ietwat wankele stretcher, vouw een stoelkussen onder mijn hoofd en kijk nog een minuut of tien naar de fantastische Afrikaanse sterrenhemel voordat ik in een diepe slaap wegzak..
Geheel tegen de verwachting in slaap ik  uitstekend en wordt pas 8 uur later verfrist wakker.


Na de pannenkoeken bij het ontbijt blijkt de situatie in Mtwara onveranderd en de Base Manager wil ons nog steeds terug in het hotel zien. Duidelijk een pat stelling.  Als tegen het middaguur duidelijk wordt dat we misschien NOG een nacht hier moeten doorbrengen wordt de stemming grimmiger. We maken de Base Manager in niet mis te verstane woorden duidelijk dat als de situatie niet toelaat dat we naar het hotel komen; we in de heli stappen en naar Dar Es Salaam vliegen. Na ons twee dagen niet te hebben kunnen wassen beginnen we een beetje ranzig te ruiken, dus we vinden het wel leuk geweest!
Rond 1 uur s'middags wordt de patstelling uit onverwachte hoek doorbroken: de olie maatschappij waarvoor wij werken gaat zijn mensen evacueren naar Dar en er wordt een militair konvooi samengesteld om deze mensen naar de luchthaven te brengen. Onze mensen die in het hotel vast zitten liften mee met dit konvooi.
Zodra het konvooi op de heliport aankomt volgt een behoorlijk chaotische evacuatie naar Dar, waar we aan het eind van de middag na twee uur vliegen arriveren.

We zullen uiteindelijk drie dagen in Dar blijven, waar we ons prima vermaken in een 5 sterren hotel!
Als we op zondag terugvliegen naar Mtwara lijkt de rust te zijn weergekeerd, al kan dat ook te maken hebben met de grote hoeveelheid militairen op straat. Het zal mijn tijd wel duren want woensdag ga ik voor vijf weken naar huis om van mijn welverdiende rust te gaan genieten!

.

Een stukje geschiedenis

Vorig weekend heb ik de week niet zo goed afgesloten: een partijtje volleybal op zondag middag eindigde voortijdig wegens een gescheurde kuitspier. Ik voelde hem knappen....Gelukkig lijkt de schade mee te vallen want een week verder loop ik alweer redelijk normaal, al is het op halve kracht.

Dus deze zondag geen volleybal voor Boogie en een heftige mountainbike tocht leek ook geen slim plan. Daar fietsen wel een goede spier oefening is bij een zweepslag wilde ik toch een stevige fietstocht maken, maar dan over verharde wegen. Maar ja, als je hier het asfalt niet wil verlaten dan is de keuze beperkt: of je fietst richting de luchthaven of je volgt de weg langs de kust naar het noorden. Die keuze was niet moeilijk daar ik de weg naar de luchthaven ondertussen kan dromen maar de weg naar het noorden had ik nog niet "ontdekt". 

Dus als een moderne Dr. Livingstone draai ik mijn fiets naar het noorden en rij in het ochtendlicht Mtwara uit.

 

De weg volgt min of meer de kust en voert naar Lindi en van daar uit loopt hij door naar Dar Es Salaam. Na een kilometer of 15 begint mijn been te protesteren, dus na een korte drinkstop bij een schooltje langs de weg draai ik maar om en aanvaard de terugweg.


Ten slotte heeft Livingstone Africa ook niet in 1 dag ontdekt....

Op de terugweg kom ik door Mikindani, wat op het eerste gezicht een beetje rommelig dorpje is. Het dorp ligt aan een riviertje die uitmond in een mooie natuurlijke baai.

Aangezien hier een hotel moet liggen welk in een oud Duits fort is gesitueerd besluit ik de weg te verlaten om een colaatje te gaan scoren. Zodra ik ben afgeslagen, wordt duidelijk dat Mikindani een verleden heeft. Er zijn oude gebouwen die duidelijk uit de koloniale tijd stammen; een kerk, een slavenmarkt en natuurlijk het oude Duitse fort, stammend uit 1895. 

Het Hotel is een prettige verrassing; een klein paradijsje. Ik denk dat ik hier vaker ga komen.......

Na een uurtje te hebben geluierd en gezwommen stap ik met een volle buik weer op de fiets en kom onder aan het fort op een oud huis nog een plakkaat tegen met een oude bekende........

Kijk, dat is nog eens interessant. Dat moeten we maar eens gaan googelen.........

Mikindani blijkt vroeger een belangrijke handelsplaats te zijn geweest, vooral vanwege zijn natuurlijke haven. Het is inderdaad een mooie grote baai met een vrij nauwe toegang. Je hebt maar weinig fantasie nodig om de driemasters de baai in te zien draaien. Geen wonder dus dat Livingstone hier begonnen is aan zijn derde en helaas ook zijn laatste ontdekkingstocht.

Van hieruit heeft hij zijn voorbereidingen getroffen om de rivier de Ruvuma (die Tanzania van Mozambique scheidt) op te gaan, op zoek naar de bron van de Nijl. Zeven jaar later is hij tijdens deze zoekactie in hartje Afrika bezweken aan malaria en dysenterie.

Helaas dus geen happy end vandaag ;-)

Een oude kaart waarop Mikindani al staat (rechts onder bij de O van Ocean)

Just another day at the office

Na anderhalve week in Mtwara begin ik ook hier zo zachtjes aan in een routine te komen. Door de week sta ik om kwart voor zes op en na mijn mail te hebben gechecked (in Vancouver eindigen ze de werkdag als ik al op bed lig ten slotte) begeef ik mij naar beneden voor het ontbijt. Het eten in ons 2 sterren hotel is "hit and miss", kortom: varierend van "fantastisch lekker" tot "niet te vr...". Maar ja, wat verwacht je; dit is Afrika.

Na het ontbijt stappen we om kwart voor zeven in de auto en worden we door onze vaste chaufeur Dennis naar het vliegveld gebracht. Na een 20 minuten hobbelen over slechte, deels onverharde wegen,  komen we rond 7 uur op onze basis.

 We beginnen direct met de helikopter klaar te maken voor de eerste vlucht. Rond kwart voor acht komt er een klein charter vliegtuigje met een stuk of 12 passagiers uit Dar Es Salaam en zo tegen kwart over acht vertrekt de heli voor de eerste vlucht van de dag om de passagiers naar het olieboorplatform te brengen dat ongeveer op een afstand van een uur vliegen in zee ligt.

En dan is er tijd voor koffie, al komt het ook voor dat de tweede heli ook gaat vliegen. Deze tweede helikopter is uitgerust met een "hoist", dit is een soort takel om mensen uit het water te kunnen halen. Deze heli heeft uitsluitend tot taak om in het geval dat de eerste heli te water raakt, een reddings operatie te kunnen uitvoeren. In principe vliegt deze tweede heli dus niet, maar er moet natuurlijk wel getraind worden zo nu en dan. Dit gebeurd 1 tot twee keer per week. De eerste heli komt rond kwart over tien terug, wordt dan direct door ons weer van brandstof voorzien en vertrekt dan na een half uur voor de tweede vlucht van twee uur. Rond de klok van 12 wordt de lunch vanuit het hotel bezorgd en als de timing goed is komt de heli terug zo tegen de tijd dat wij net onze lunch achter de kiezen hebben. Meestal is de timing echter belabbert en komt de lunch, ondertussen een kouwe kleffe hap, net op het moment dat de heli terug komt........Hey, dit is Afrika............Hakuna Matata........
'sMiddags doen we dan het onderhoud aan de helikopters en als we klaar zijn hobbelen we in de four wheel drive weer terug naar het hotel. Meestal is dat rond half vijf met regelmatig uitschieters naar boven (gisteren werd het negen uur) maar soms ook naar beneden.
Zaterdag gebruiken we meestal om de wat grotere klussen beet te pakken en we mikken er dan op om zondag vrij te zijn.

Afgelopen zondag had ik dan ook vrij en ik heb die dag aangegrepen om de omgeving eens te verkennen. Gelukkig kon ik beschikken over een goeie mountainbike want die heb je hier, zelfs midden in Mtwara, wel nodig! In de namiddag ben ik geëindigd in de "Dhow" haven, het lokale vissers haventje en heb daar met de lage zon een paar mooie sfeerplaatjes kunnen schieten...............

Een paar indrukwekkende Baobab bomen

Verder kreeg ik de afgelopen week EINDELIJK nieuws over mijn vaste basis: Op maandag kreeg ik bericht dat ze me aan het oplijnen waren voor Mozambique eerst en aansluitend Dar Es Salaam. En op dinsdag kreeg ik dan de definitieve bevestiging dat mijn vaste basis..................Mtwara zou blijven! Niets veranderlijker dan CHC.....Tevens is nu eindelijk mijn rooster uitgekristalliseerd dus Ageeth en ik kunnen weer eens het een en ander gaan plannen. Bijvoorbeeld een vakantie!

Afrika!

Woensdagavond ben ik in Dar-Es-Salaam geland. Dat het een brits mandaat gebied is geweest wordt al bij de douane duidelijk: het verkrijgen van de benodigde papieren, zoals een visum en een werkpermit kost een zee van tijd.....

Met nog een stuk of 20 "slachtoffers" sta ik achter een hekje te wachten terwijl de benodigde formulieren worden ingevuld. En elke keer wordt er na veel getwijfel toch weer een stempel op het formulier geknald alvorens het naar het volgende bureau verhuist. Na drie kwartier krijg ik eindelijk een vodje papier met een berg stempels; een visum rijker en 250 dollar armer! Om 12 uur 's nachts val ik eindelijk in mijn hotel bed. Helaas maar voor een paar uur want morgen vroeg vertrekt de vlucht naar Mtwara, op de grens met Mozambique.

De volgende dag landen we na een uur vliegen in Mtwara. Het wordt direct duidelijk dat dit geen Singapore is..........

.

Van het stations gebouwtje is het maar een paar minuten rijden naar onze hangaar. Het is een echte "Bush Operatie" ; eenvoudig van opzet met minimale middelen en mensen. Ons hele team bestaat uit 11 mensen waarvan 3 techneuten. De hangaar is een open nissenhut die op een stel zeecontainers rust, met daarin onze kantoren en werkruimtes.

.

Met maar twee vluchten per dag lijkt het een rustige operatie met weinig werk. Voor de piloten klopt dat ook wel; die vliegen in de praktijk elk maar hooguit twee keer per week. Helaas hebben wij techneuten door geleerd en dus zijn we dagelijks de klos om de vele problemen die een bush operatie met zich mee brengt op te lossen. De "special" van deze week was een wispelturige generator die met enige regelmaat de stoppen en de voedingen van de computers naar de eeuwige jachtvelden deed verhuizen. We zitten dan ook regelmatig zonder stroom met alle problemen van dien. Je kan je daar natuurlijk over opwinden maar je kunt beter de houding van de vriendelijke "locals" aannemen; ze halen hun schouders op en zeggen "Hakuna Matata" , oftewel: maak je niet druk....