Diegenen die mij op Facebook volgen weten ondertussen dat ik een enerverende week achter de rug heb. Voor de ge-interesseerden zal ik de gebeurtenissen van de afgelopen week hier onder verder toelichten.
Het broeit al geruime tijd in Mtwara. Eind vorig jaar waren er rellen geweest daar de regering had aangekondigd dat Mtwara waarschijnlijk niet, tot nauwelijks zou profiteren van de gasvondst die hier onlangs voor de kust is gedaan. Vorige week werd bekend gemaakt dat de regering deze week zijn uiteindelijke beslissing over deze zaak zou bekendmaken. Het is duidelijk dat een negatieve uitkomst de nodige ellende kan opleveren.
Als woensdag de beslissing bekend wordt gemaakt en inderdaad negatief blijkt, breekt dus direct de pleuris uit: mensen gaan massaal de straat op om hun ongenoegen kenbaar te maken. Vanaf het vliegveld zien we even later op verschillende plekken in de stad rookpluimen oprijzen en van de vliegers die in het hotel zijn op dat moment horen we dat er overal sirenes te horen zijn. Tevens klinkt er geweervuur en af en toe het droge staccato van een AK-47 mitrailleur....... De situatie begint danig uit de hand te lopen. Gelukkig zit ik, met een paar collega's redelijk veilig op de heliport.
Tegen het eind van de middag zien we ons voor een dilemma geplaatst: de Base Manager wil graag dat we naar het hotel komen zodat hij iedereen bij elkaar heeft. Wij zitten echter prima op de heliport; ten slotte zal een eventuele evacuatie van hieruit plaatsvinden. Vooral de 8 km per auto terug de stad in zorgt voor de nodige fronsende wenkbrauwen; dat zien we niet zo zitten..... In december zijn er ook al mensen uit hun auto gesleurd en met kapmessen afgemaakt; geen leuk vooruitzicht..... Na rijp beraad besluiten we eenzijdig dat de Base Manager de boom in kan met zijn verzoek! Wat dus automatisch inhoud dat we op de heliport moeten overnachten......
De lege maag wordt opgelost door Violet en Juliet; twee lokale medewerksters die het plan hebben om naar het dichts bijzijnde dorpje te lopen en daar met hulp van de dorpelingen een maaltijd te bereiden. Als ze twee uur later terugkomen kunnen we onze honger stillen met een bord rijst, wat groenten en zelfs een stukje vlees. Met afstand is dit de best smakende maaltijd van de laatste drie weken!
Pannenkoeken voor het ontbijt de volgende ochtend hebben de dames ook al geregeld met de dorpelingen. Geweldig toch?!
Met de honger weer gestild kan ik me gaan concentreren op het tweede probleem; waar kan ik een uiltje gaan knappen?
Terwijl Roger een nestje bouwt in ons kantoortje met behulp van een paar kartonnen dozen, dumpt Radek een berg poetsdoeken in de SAR heli waar hij even later in weg duikt. Wetende dat het een lange nacht gaat worden zoek ik toch iets comfortabelers......
Mijn oog valt op de knal oranje kunststof stretcher die door de SAR heli wordt gebruikt om gewonden van schepen af te hijsen. Nou; als er IETS is gemaakt om op te liggen.............
Dus even later sta ik te worstelen met een stretcher in 1 van de zee containers die dienst doet als kantoor.
Om een uur of tien doe ik het licht uit en kruip ik voorzichtig op mijn ietwat wankele stretcher, vouw een stoelkussen onder mijn hoofd en kijk nog een minuut of tien naar de fantastische Afrikaanse sterrenhemel voordat ik in een diepe slaap wegzak..
Geheel tegen de verwachting in slaap ik uitstekend en wordt pas 8 uur later verfrist wakker.
Na de pannenkoeken bij het ontbijt blijkt de situatie in Mtwara onveranderd en de Base Manager wil ons nog steeds terug in het hotel zien. Duidelijk een pat stelling. Als tegen het middaguur duidelijk wordt dat we misschien NOG een nacht hier moeten doorbrengen wordt de stemming grimmiger. We maken de Base Manager in niet mis te verstane woorden duidelijk dat als de situatie niet toelaat dat we naar het hotel komen; we in de heli stappen en naar Dar Es Salaam vliegen. Na ons twee dagen niet te hebben kunnen wassen beginnen we een beetje ranzig te ruiken, dus we vinden het wel leuk geweest!
Rond 1 uur s'middags wordt de patstelling uit onverwachte hoek doorbroken: de olie maatschappij waarvoor wij werken gaat zijn mensen evacueren naar Dar en er wordt een militair konvooi samengesteld om deze mensen naar de luchthaven te brengen. Onze mensen die in het hotel vast zitten liften mee met dit konvooi.
Zodra het konvooi op de heliport aankomt volgt een behoorlijk chaotische evacuatie naar Dar, waar we aan het eind van de middag na twee uur vliegen arriveren.
Als we op zondag terugvliegen naar Mtwara lijkt de rust te zijn weergekeerd, al kan dat ook te maken hebben met de grote hoeveelheid militairen op straat. Het zal mijn tijd wel duren want woensdag ga ik voor vijf weken naar huis om van mijn welverdiende rust te gaan genieten!
.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten