Rijbewijs

Voor het dagelijkse woon-werk verkeer hebben we de beschikking over een aantal Toyota Landcruisers met chauffeur. Maar omdat we ook 24 uur per dag standby staan voor medische noodgevallen blijkt het toch wenselijk dat ik in het bezit ben van een Tanzaniaans rijbewijs. Dan kan ik zelfstandig naar het vliegveld gaan 's nachts. En dus toog ik van de week met onze helper Seif naar het gemeentehuis van Mtwara om mijn rijbewijs om te laten zetten.

Seif kent gelukkig de weg en ik laat hem dankbaar het voortouw nemen. Na wat navraag over waar we moeten zijn staan we vrij snel in een rommelig kantoortje waar ik plaats moet nemen in een stoel voor een bureau waarachter een grote kale neger zit met een dikke nek en diepliggende ogen. Onwillekeurig moet ik aan Bokito denken. Zodra ik heb plaats genomen zie ik verbaasd hoe de man langzaam nog groter groeit. Enigszins opgelucht constateer ik dat het gezichtsbedrog is, veroorzaakt door een lekkende gasveer van mijn stoel. Zachtjes zak ik omlaag tot voor mijn gevoel alleen nog maar mijn hoofd boven het bureau uit komt... een beetje gênant.
Over mijn hoofd heen legt Seif in het Swahili uit wat de bedoeling is en hij schuift daarbij mijn Nederlandse rijbewijs richting Bokito. Deze kijkt er naar alsof het een vals honderdje betreft en begint met zijn dikke kop te schudden terwijl hij Seif in het Swahili te woord staat. Het omzetten gaat dus niet zomaar: ik moet eerst een belastingnummer aanvragen en vervolgens een tijdelijk rijbewijs. Hiermee moet ik naar het politiebureau voor een rijbekwaamheid test en DAARNA kan ik pas een rijbewijs aanvragen. De moed zakt me in de schoenen want het wordt me duidelijk dat dit wel eens een stevig beroep kan gaan doen op mijn geduld. Maar aangezien ik toch niets beters te doen heb vandaag vatten we de gnoe maar meteen bij de horens en beginnen aan onze papieren marathon.
Bij Bokito wordt verrassend snel een belastingnummer geregeld maar daarna is de snelheid er uit. Eerst gaan we van het kastje naar de muur; daarna weer naar het kastje en vervolgens met een kluitje, via het riet weer naar de muur... Foto's maken, vingerafdrukken maken, betalen, tijdelijk rijbewijs aanvragen, weer betalen... Al deze handelingen moeten weer bij aparte balies geregeld worden, die zelfs in verschillende panden zijn ondergebracht.
En als ik dan na een paar uur eindelijk met mijn tijdelijke rijbewijs op straat sta geeft Seif ook nog eens aan dat dit dus het makkelijke gedeelte was van het proces.......... Morgen zal hij trachten om bij de politie een afspraak voor me te maken voor de rijproef, maar hij is niet hoopvol. Hij verwacht dat dit wel eens enkele weken kan gaan duren.

"Nou, kom maar op met het slechte nieuws..." zeg ik berustend tegen Seif als hij de volgende dag terug komt van het politiebureau. Met zachte stem vertelt Seif dat ik morgen al mijn rijbewijs kan hebben; zonder weken durende oponthoud en zonder een rijbekwaamheid proef. Echter, de betreffende politieman wilde dan wel wat "Hum hum" zien. "Hum hum" is Swahili voor eten, maar het mag duidelijk zijn dat hier geen voedsel bedoeld wordt...
Mijn bedrijf heeft zeer stringente richtlijnen vastgelegd omtrent corrupt gedrag en die komen er op neer dat dus absoluut geen smeergeld mag worden betaald of aangenomen, waar dan ook. Ik besluit me daar dan ook KEIHARD aan te houden........

"Hoeveel, Seif?"

"Ten thousand shilling, Sir..."

Vier euro en vijfenzestig cent.............

"Hmmmmm......."