Terug naar Mombasa

Geheel tegen de verwachting in krijg ik te horen dat ik mijn volgende tour toch nog terug naar Mombasa moet. Het was aanvankelijk de bedoeling dat we eind februari terug naar Mtwara zouden verhuizen, maar niets is zo onvoorspelbaar als de oliebusiness en dus krijgen we op het laatste moment te horen dat we tot eind maart in Kenia blijven. Dus ziet het er naar uit dat ik de eerste helft van mijn tour weer in het Sarova White Sands hotel zal moeten doorbrengen. Met vijf sterren hoor je mij niet klagen.

Maar voor dat het zover is heb ik thuis nog een week of twee stuk te slaan. In januari, in Mtwara had ik nog de stille hoop dat ik mijn zes weken thuis zou kunnen doorbrengen met het schaatsen van zo'n beetje alle toertochten die Nederland rijk is. Een duidelijk staaltje van 'wishfull thinking' welke resulteerde in de warmste winter ooit...
Niet geklaagd want nu hebben we daarvoor in de plaats heerlijk gekampeerd! Op de Veluwe, in Friesland en de Kampina (Brabant) bleek maar weer hoe populair winterkamperen is. Vooral de kleine campertjes zijn veel geziene gasten.
Hoogtepuntje was een koppeltje reeën, gespot vanuit mijn slaapzak, die tijdens een mistige ochtend het weiland voor onze camper overstaken.



Aan de Friese kant van het Drents-Friese Wold

Na nog een laatste week thuis te hebben geklust, stap ik begin maart weer in een Boeing 747 richting Nairobi. Stilletjes hopend op een technische storing, want zo'n business class stoel went snel! Helaas ging er niets kapot, dus was het gewoon weer plaatsnemen achterin in de geitenklasse. Dat bleek ditmaal niet echt een straf te zijn, want de kist was half leeg en ik kon zonder veel moeite een rij van drie stoelen voor mijzelf arresteren.
Na een soepele overstap in Nairobi land ik klokslag middernacht in Mombasa alwaar Rafael, een lokale chauffeur van ons, mij al staat op te wachten. Als ik een half uur later de lobby van het hotel in loop lijkt het wel alsof ik niet ben weggeweest.
Met een beetje populair slijmen bij de receptie lukt het me om een mooie kamer aan de zeekant te bemachtigen. De beloning komt als ik de volgende morgen de gordijnen open doe:

Vanaf mijn balkonnetje uitzicht op Bamburi Beach en de Indische Oceaan

Uitgeslapen begeef ik me om negen uur naar het ontbijtbuffet alwaar ik collega Michael tegenkom, die ook de avond ervoor is gearriveerd. Tijdens het ontbijten lopen we regelmatig langs het uitgebreide buffet om zo, ongemerkt een lunch bij elkaar te jatten.
Dat moet ik even uitleggen...

De buit..........

De ervaring heeft geleerd dat lunchen op de luchthaven van Mombasa een moeizame aangelegenheid is. Eerst moeten we naar de vertrekhal rijden alwaar we twee keer door de securitycheck moeten, wat elke keer weer een hoop tijd en ergernis kost. En als compensatie voor al dit ongerief wacht er dan buiten de vertrekhal een smakeloze kleffe sandwich voor veel te veel pegels... Nee, dat moet beter kunnen, dachten we. Uiteindelijk bleek de beste oplossing om dagelijks het rijkgevulde vijfsterren ontbijtbuffet te plunderen. Lekker, en gratis. Onbegrijpelijk dat we daar niet eerder op zijn gekomen!
En zo laat ik even later dus vliegensvlug twee gloeiend hete hardgekookte eieren in mijn broekzak glijden wat, gezien de dunne voering, toch niet zo'n heel goed idee blijkt te zijn....


Als Michael en ik even later in de taxi naar de luchthaven zitten, kletsen we elkaar bij met de laatste nieuwtjes en roddels. Het is altijd weer een verrassing wat we zullen aantreffen zodra we in de hangaar komen. Het lijkt wel of er maar twee scenario's zijn: of het is zeer rustig en er is weinig te doen, of de chaos en hectiek vieren hoogtij. Helaas is het laatste scenario de regel en het eerste de uitzondering. Maar dit keer hebben we mazzel, want als we bij de hangaar uitstappen en we zien collega Mark op ons aflopen zegt Michael tegen me: " Hey, socks are up, hair is down!".
Ik denk dat ik dat ook even moet uitleggen.
Collega Mark McKinnon is namelijk een soort weermannetje. 's Ochtends komt hij altijd fris aan het ontbijt in zijn korte broek, met zijn weerbarstige grijze haardos naar beneden gekamd en zijn dikke grijze sokken hoog opgetrokken, tot halverwege zijn schenen. Naarmate de dag vordert en de hectiek toeneemt, zakken zijn sokken verder af, gaat zijn haardos meer en meer een eigen leven leiden en wordt de blik in zijn ogen wilder en wilder..... Een simpele blik op Mark en we weten precies hoe de vlag er bij hangt. Hoe meer wit scheenbeen zichtbaar; hoe groter de hectiek. Een uitzonderlijk chaotische tour vorig jaar heeft hem de bijnaam "Mad" McKinnon opgeleverd.
Mark praat ons beiden bij over wat er zoal is gebeurd tijdens de afgelopen zes weken en zoals we al verwachtten is het momenteel rustig en ziet de komende week er ook niet spannend uit. De 'Base Move' terug naar Mtwara staat over een kleine drie weken gepland dus we hebben genoeg tijd om dat voor te bereiden.

Tevreden kom ik aan het eind van de dag terug op mijn kamer. Ik pak een koud biertje uit de koelkast  en met mijn gitaar ga ik op het balkonnetje zitten. Terwijl de krekels hun concert ten gehore geven kijk ik uit over de oceaan en speel zachtjes de zon onder.............
Het lijkt wel vakantie...