My fifteen minutes of fame

Nu ik alweer driekwart jaar in deze nieuwe baan zit, durf ik aan het eind van mijn laatste tour wel voorzichtig te concluderen dat ik er goed aan heb gedaan. Ik zit weer lekker in mijn vel en ga iedere dag met plezier naar het werk. Maar het is natuurlijk niet alleen maar rozengeur en maneschijn.....

Als ik ergens elke keer weer tegen op zie is het wel het reizen. Waar anderen een vliegreis als iets leuks en avontuurlijks zien, zie ik alleen maar de negatieve kanten van het reizen, de jetlag, darmen die van streek zijn, te krappe stoelen en ga zo maar door. Vooral aan de terugvlucht naar Nederland, 's nachts, heb ik een broertje dood.

Voor mij begon de terugreis gisteren om drie uur 's middags. Eerst met een taxi door het chaotische verkeer in Mombasa naar de airport. Na twee uur wachten met een korte vlucht naar Nairobi. In Nairobi moet ik weer 3,5 uur wachten voordat de KLM vlucht naar Amsterdam vertrekt. En zo loop ik dus om tien uur 's avonds, bekaf, door de gate naar de Boeing 747. Achtentwintig jaar geleden was dit het eerste type waarop ik GWK werd. Tjonge, wat is de tijd hard gegaan...
Als ik in het overvolle toestel bij mijn stoel kom blijkt er al een wat oudere, forse man op te zitten. Dat begint lekker denk ik, terwijl ik ook nog eens een stevige hoofdpijn voel opkomen achter mijn ogen. De man in kwestie verstaat geen woord Engels en het duurt even voordat ik hem heb duidelijk gemaakt dat hij een plek moet opschuiven. Ik heb ondertussen wel begrepen dat hij uit Mogadishu komt en op weg is naar Oslo. Hij heeft duidelijk nog nooit gevlogen en is erg zenuwachtig en druk. Nu heb ik er niets op tegen om naast een Somaliër te zitten met een fez op zijn knar, maar wat wel vervelend is dat hij, doordat hij zo fors is, half op mijn stoel komt. Ik kan dus niet eens recht op mijn stoel zitten en mijn linkerschouder steekt daardoor onhandig in het looppad.
Ik ben bang dat het een lange nacht gaat worden.
Tot overmaat van ramp komt er schuin tegenover me ook nog eens een moeder zitten met een kleuter die duidelijk ADHD heeft, regelmatig stuitert hij schreeuwend door het gangpad en stoot daarbij steeds tegen mijn schouder aan.
Dit gaat een hele.... lange.... nacht.... worden.

Om de ellende er nog eens flink in te wrijven roept de purser om dat er nog plaatsen vrij zijn in de recentelijk geheel vernieuwde business class, voor slechts 1445 euro extra.
Dit is wreed....
Het enige lichtpuntje is dat we volgens schema, op tijd van de gate worden afgeduwd. Maar ook dit lichtpuntje blijkt geen lang leven beschoren, want tien minuten later staan we nog steeds aan het begin van de taxibaan. Op het moment dat ik me afvraag waarom het zo lang duurt komt de captain over de intercom met de boodschap dat ze een technisch probleem hebben en in overleg zijn met Schiphol om te kijken wat ze er aan kunnen doen.
Dit gaat, denk ik, de langste nacht in mijn leven worden, ben ik bang.  Als troost neem ik maar een paracetamolletje tegen de koppijn......
Even later vang ik uit een gesprek tussen twee stewardessen op dat er problemen zijn met een cabine deur, hij zou niet goed dicht willen.

Hmmmmm, zal ik......?
Het is wel 25 jaar geleden dat ik voor het laatst aan een 747 heb gewerkt.......

Na nog een paar minuten ongedurig heen en weer schuiven op mijn te krappe stoel, trek ik de stoute schoenen aan en sta op: 'Boogie to the rescue!!!'
Omdat ik uit ervaring weet dat de bemanning altijd huiverig is om technische hulp van onbekenden te aanvaarden wil ik me niet opdringen. Dus ik geef alleen even aan bij de stewardess in de galley dat ik GWK ben en mochten ze me nodig hebben dan zit ik daar, op die stoel.
Ik zit nog niet koud weer op mijn plek of ik word al op mijn schouder getikt: of meneer de GWK alstublieft even wil komen kijken bij de recalcitrante deur.

Bij de deur staan de tweede vlieger, een purser en twee stewardessen zenuwachtig te overleggen, de vlieger kijkt daarbij alsof hij heel nodig naar het toilet moet. Verantwoordelijk gemaakt voor het probleem en natuurlijk geen benul van techniek, de arme sukkel. Zodra ze me zien aankomen word ik binnengehaald als de verloren zoon. De vlieger schudt me opgelucht de hand en zegt iets in de trant van: 'Tjonge, hebben wij even mazzel dat we een 747 GWK van de KLM aan boord hebben!'.
'Ehhh, nou... wacht even.... het zit zo...'.
Na even nadenken lijkt het me toch beter om mijn mond maar dicht te houden, anders komen we nooit thuis. Ik bluf me er wel doorheen.
'Ok, wat is het probleem?' zeg ik, met meer zelfverzekerdheid dan ik voel. De vlieger vertelt me dat de deur wel dicht gaat maar dat het hendel waarmee ze de glijbaan op scherp zetten niet 'om' wil.
Opgelucht haal ik adem want ik herinner me dat ik dit probleem 25 jaar geleden ook wel eens ben tegen gekomen. Nadat ik het cover van de glijbaan heb opgetild, duik ik in de ruimte die hierdoor is ontstaan en zie meteen waar het probleem zit: de verankeringsbalk van de glijbaan lijnt niet goed op met de beugels op de deurdrempel, daardoor loopt het verankeringsmechanisme vast zodra de deur gesloten word. De remedie is simpel: ik open de deur een klein stukje en terwijl ik hem met mijn rechterhand weer sluit lijn ik de balk met mijn linkerhand netjes op. Nadat de deur weer dicht is geef ik aan de stewardess aan dat ze nu het mechanisme wel op scherp kan zetten. Ze kijkt me ongelovig aan en doet niks!
'Nee, dat kan toch niet zo snel opgelost zijn'  zegt de ongelovige tut hola.
Ik blijf haar aankijken en zeg: 'Wel hoor, kijk maar', en haal zelf het hendel over.
'Klik', zegt het hendel en werkt weer 'as advertised'
Terwijl de stewardess nog met open mond naar het hendel staart, krijg ik applaus van de mensen om ons heen en zegt de opgeluchte vlieger 'deze meneer drinkt de rest van de vlucht champagne!'
De purser, die weet waar ik zit, heeft een beter idee. 'Pak je spullen en kom met me mee', zegt ze.

En zo zit ik even later lekker onderuit in de business class aan een glaasje port te nippen! Een uurtje later druk ik, nog na genietend van een glas Highland Park Single Malt wisky, op een klein knopje en mijn gloednieuwe businessclass stoel transformeert zich tot een heus bed! Met de prima werkende Noise Cancelation koptelefoon op mijn hoofd zak ik diep weg in het dikke kussen, trek een deken over me heen en denk, vlak voor dat ik in slaap val: 'Het kan verkeren, blijkbaar'.