Status Operatie Mombasa: SNAFU

Na ruim een week in Mombasa komen eindelijk de containers met onze zo gewenste spullen; onderdelen, special tools, kantoor benodigdheden en wat al niet meer. Nadat we de containers hebben uitgepakt en we weer omringd zijn door onze vertrouwde spulletjes, kunnen we eindelijk weer ontspannen: we hebben het met wat kunst en vliegwerk toch maar weer gered de afgelopen twee weken. Roger slaakt een zucht van verlichting, zakt vergenoegd onderuit in zijn vers uit de container gehaalde kantoorstoel en zegt "We zitten mooi op track. Alles is weer onder controle."

Famous last words...

Maar misschien is het leuk om aan de hand van wat foto's eerst even een idee te geven van een werkdag in Mombasa.
Omdat het verkeer in Mombasa tijdens de spits een drama is, splitsen we op in twee shifts. Bij toerbeurt gaat één van ons dan om half zeven met twee vliegers naar het veld. De andere twee komen dan rond elf uur, na de spits, waarna de vroege dienst er voor zorgt dat hij voor de avondspits begint weer terug in het hotel is terwijl de andere twee de dag afmaken. Klinkt leuk, helaas blijkt de praktijk vaak anders te lopen. Evengoed duurt de rit naar het veld bijna een uur. Onderweg hoef ik me niet te vervelen want er is genoeg te zien:

Veilig Verkeer Kenia met een wat lugubere manier van adverteren. Daarom hebben wij chauffeurs die ons dagelijks in luxe busjes heen en weer rijden!

Deze busjes moet je goed in de gaten houden. Zonder uitzondering worden ze allemaal bestuurd door chauffeurs die denken alleen op de wereld te zijn. Ze wurmen zich overal tussendoor en als je geen deuken in je mooie luxe bus wilt dan kun je ze maar beter de ruimte geven.



Langs de route is het 's ochtends vroeg al druk met mensen bij de vele marktkraampjes langs de weg.

Het afval blijft een probleem in deze landen: overal ligt plastic. Een triest gezicht...

De allerarmsten vervoeren vaak onmogelijk zware vrachten in zelf gefabriceerde handkarren door de stad om zo aan wat inkomsten te komen. Zelfs vrachten zand worden zo door slechts één persoon in de vochtige hitte door het drukke verkeer geloodst.



Er was vandaag in ieder geval één persoon die zich wel veilig voelde in het chaotische verkeer...



De Keniaanse luchtmacht lijkt voornamelijk te bestaan uit een oude Franse Puma heli en deze oude Russische Mil Mi-8.

Eenmaal op de luchthaven rijden we via het militaire gedeelte naar onze hangaar. Daar onze eigen tractor in één van de containers zat moesten we de afgelopen week een beroep doen op de trekker van de buren. Nou, dat kreng is een verhaal apart.

Met het zweet op mijn voorhoofd neem ik plaats op de volledig versleten trekker, want het rijden met dit bokkige monster is een hachelijke onderneming en vereist volledige aandacht. De vliegers staan al met bedrukte gezichten klaar achter de trekker want zij zijn de slachtoffers die ik gecharterd heb om de trekker aan te duwen. Met het puntje van m'n tong uit mijn mond roer ik hevig in de versleten versnellingsbak met de lange pook tot ik een vage klik voel die me hopelijk in de hoogste versnelling brengt. Ik trap de koppeling in en gebaar naar achteren dat de heren kunnen gaan duwen. Daar het een zeldzaam gezicht is om een piloot te zien zweten wacht ik extra lang met het laten opkomen van de koppeling. Met een tevreden blik tel ik totaal 16 gouden strepen op de zwoegende schouders achter me; puur genieten! Tegen de tijd dat de eerste zwetende vlieger argwanend opkijkt laat ik met een ernstig gezicht de koppeling opkomen terwijl ik gelijkertijd de starter bedien om het laatste beetje stroom uit de kapotte accu mee te laten helpen. Reutelend en rochelend rollen we hortend en stotend verder totdat de eerste knal vergezeld van een roetwolk aan geeft dat er langzaam iemand wakker wordt in het vooronder. Zodra de diesel eindelijk aanslaat geef ik gas en laat de vliegers in een roetwolk achter. Mooi moment...



Hier is het Michaels beurt om het monster te bedwingen terwijl ik me wijselijk met het fotograferen bezig houdt!

Het aanhaken van de trekker aan de heli vergt opperste concentratie daar de versleten koppeling eigenlijk maar twee standen telt; aan of uit, "doseren" staat niet meer in zijn gebruiksaanwijzing...
"Nog 5 cm naar voren!" roept Roger, die de trekstang moet koppelen aan de trekker. Langzaam laat ik de koppeling opkomen en voordat ik het weet springt hij een halve meter naar voren! Roger lijkbleek en ik hartkloppingen. Kortom, we zien met smart uit naar de containers met aan boord onze eigen vertrouwde trekker.

En dan op 8 januari komen dan eindelijk onze containers aan.

We slaken een zucht van verlichting, pakken de containers uit en installeren ons met onze spullen in de door ons afgehuurde hangaar. Geheel in de veronderstelling dat we het gewonnen hebben zakken we eens lekker onderuit in onze stoelen na het tappen van een verse espresso uit de net uit de containers bevrijde espresso machine.

En dat was vier dagen geleden. Dit blijft een grillige business. Toen de vliegende machine die dag terug kwam lekte hij brandstof en bleek het met de "rust" gedaan. Heli aan de grond, paniekerig een brandstof regel unit besteld die redelijk snel vanuit Den Helder in Mombasa aankwam. Mooie klus voor Boog.

Hevig zwetend in de als broeikas werkende hangaar heb ik de regelunit in een paar uur tijd verwisseld. Tegenslag met de afstelling doet ons besluiten om na een werkdag van 14 uur de handdoek om 9 uur 's avonds in de ring te gooien en te kiezen voor een herkansing de volgende dag. De volgende dag uithuilen en opnieuw beginnen. De unit weer uitgebouwd en weer ingebouwd en nu was de afstelling wel goed te krijgen. Joepie, gewonnen, denk je dan. Helaas treedt er tijdens het testen een overspeed van de motor op, wat inhoud dat we nu waarschijnlijk de hele motor moeten verwisselen...

Dus ja; we zijn weer lekker in ons normale doen: Situation Normal: All Fucked Up, oftewel SNAFU.