Het doek valt...

En hier is dan wat waarschijnlijk mijn laatste blog update vanuit Mtwara gaat worden. Na een aantal onrustige weken omtrent de directe toekomst van ons werk hier, is de laatste week eindelijk duidelijk geworden dat eind september echt het doek valt voor de operatie in Mtwara. En hoewel iedereen natuurlijk teleurgesteld is dat we het nieuwe (korte) contract niet hebben gekregen, is er ook een gevoel van opwinding, want wat gaan we hierna doen? Daarover doen vele geruchten de ronde, maar ik ben bang dat de toekomst voorlopig in nevelen gehuld blijft...

Met nog een paar dagen te gaan kan ik terugkijken op een drukke tour. Vandaag is mijn derde vrije dag in zes weken dus je kunt je voorstellen dat ik behoorlijk afgepeigerd ben. Na de eerste drie drukke weken leek het er op dat we een rustige tijd tegemoet gingen, maar dezelfde dag nog kwam de helikopter terug met een hevig lekkende oliekeerring en dat hield dus een dagje stevig sleutelen in. Helaas bleek de nieuwe keerring het na twee dagen plotseling ook te begeven, dus konden we de hele operatie weer herhalen: motor er weer uitgelepeld, en vervolgens bijna een week wachten op de nieuwe keerring, die vanuit Amsterdam werd opgestuurd. Maar deze week hebben we goed kunnen gebruiken om wat grotere klussen aan te pakken op de kapotte machine. Kortom, al met al ben ik lekker bezig geweest.



De lekkende motor, voor de tweede keer in de takels....

Ik probeer wel elke dag nog te fietsen maar naast de vermoeidheid, begint ook het weer me parten te spelen. Het weer begint te veranderen; het wordt vochtiger en na de lange droge periode staan we nu aan het begin van de regentijd. De droogte heeft de meeste harde paadjes in rul zand veranderd, wat het fietsen er niet makkelijker op maakt. Ook heb ik ondertussen de grenzen bereikt van het gebied wat ik met mijn fiets kan bestrijken. Toen ik vorige week weer eens dood liep in de mangrove moerassen heb ik de knoop doorgehakt en besloten om te proberen mijn fiets te verkopen in de korte tijd die me hier nog rest.

Doodgelopen in het Mangrove moeras.

Slechts één telefoontje naar een Engelse leraar hier in Mtwara was genoeg en een aantal dagen later neem ik voor 200 euro afscheid van mijn fietsie. Zo, dat ruimt lekker op en scheelt weer een hoop rompslomp op de weg terug naar Nederland!
Donderdag nog een onverwacht uitje gehad. Twee vliegers moesten nachtlandingen trainen op het boorschip en vroegen of ik mee kon gaan om te assisteren tijdens het wisselen van plaats in de cockpit. Het voordeel was dat ze dan de helikopter niet hoefden stil te zetten, met twintig minuten winst als gevolg. Bijkomend voordeel was dat het mij de gelegenheid gaf het boorschip eens van dichtbij te bekijken en wat plaatjes en filmpjes te maken, waarvan akte...

Take-off, vlak voor Sunset.

Sunset boven de Indische Oceaan, om 18:16

Het boorschip komt in zicht (stipje naast de bril van Pete)

Take-off met de HLO (Helicopter Landing Officer) op de voorgrond

De imposante dubbele Derrick, de boortoren......

Landing in het donker

 

 

Met gemengde gevoelens zal ik woensdag afscheid nemen van Mtwara. Een nieuwe bestemming is natuurlijk leuk en staat weer garant voor nieuwe indrukken en avonturen, maar de mensen zal ik gaan missen; na anderhalf jaar is het best een hechte familie die je achterlaat. Bijna iedereen heeft wel een bijnaam opgedaan hier. Edwyn, de helper, die vanwege zijn geringe lengte Billi Kimo heet, wat dwerg betekent in het Swahili. Julieth die we Mamsi gedoopt hebben omdat ze sinds twee jaar de trotse moeder is van Junior. Collega Roger is Mister Piggie vanwege zijn 'stevige' uiterlijk. De vliegers Mike en Darcy die door hun niet aflatende spraakwaterval respectievelijk 'Turbo Tonsils' en 'Hot Mike' worden genoemd en last but not least ondertekende die hier door het leven gaat als 'Babu' oftewel opa in het Swahili. Geen idee waarom... ;-)