Druk, drukker, drukst.

Wat gaat de tijd snel. Zo schrijf je dat je bijna naar huis gaat en als ik dan voor mijn gevoel even met mijn ogen heb geknipperd zit ik alweer in de tweede week van mijn volgende tour! De grote vraag de vorige keer was wat mijn volgende bestemming zou worden en dromend van nieuwe exotische bestemmingen stapte ik op de kist naar huis. Nou, het werd dus gewoon weer Mtwara. Nou gewoon... Maar ik loop weer eens op de zaken vooruit, dus laat ik de klok eerst maar 8 weken terugdraaien want er is zat gebeurd in de tussentijd!

Nadat ik na mijn vorige tour op donderdag was thuisgekomen was me niet veel rust gegund. Na kennis gemaakt te hebben met Noortje, onze nieuwe asielkat en even een snelle visite bij de oogarts voor de virusinfectie aan mijn rechteroog, togen we op zaterdag alweer in de camperbus richting Frankrijk. Haast was geboden, want eind september is het niet echt meer hoogzomer, zal ik maar zeggen! De waarheid was dat we beter weer hadden dan in Italië in april. Fantastisch nazomer weer met een enkele herfstdag als garnering. Een week in de Morvan, gevolgd door een week in een verrassend mooi Bretagne.

Tussenstop in Renkum voor het feestje van mijn zwager



In de Morvan, Frankrijk. Een veld dooie Triffids (wie kent het boek nog!)





Lege campings, heerlijk!

.

"Indian Summer" aan een woeste Bretonse kust.

Na de tweede week werd het steeds lastiger om een open camping te vinden; het seizoen was duidelijk ten einde. Toen ook het weer begon om te slaan en de huizenhoge golven op de Bretonse kust begonnen te beuken, vonden we het wel welletjes. Dak inklappen, luifel indraaien en op huis aan was het devies.



Dit was het sein om op huis aan te gaan

Het zeebad in het fotogenieke St Malo




Platvoet op de vesting muur van St Malo

Thuisgekomen kon ik gelijk aan de bak want ik had in Frankrijk een mailtje ontvangen uit Vancouver of ik “prettyprettyplease” een aantal vrije dagen wilde opofferen om een helikopter in te pakken die naar Brazilië verscheept moest worden. Aangezien dat aanvankelijk in Rotterdam moest gaan gebeuren vond ik dat ik eigenlijk niet kon weigeren. Het gaf wel dubbele gevoelens: aan de ene kant een leuke uitdagende klus, maar aan de andere kant ben ik dan weer niet thuis en kost het me dagen die ik graag thuis was geweest. Gelukkig werd het project al spoedig naar Den Helder verhuisd alwaar ik zes dagen lang een drukke maar gezellige thuiswedstrijd mocht spelen. Het was erg leuk om na anderhalf jaar afwezigheid weer al mijn oud collega’s te zien en gelukkig heb ik links en rechts een helpende hand gekregen anders had ik de deadline waarschijnlijk niet gehaald. Het inpakken zelf was vooral logistiek gezien een uitdaging waarbij handelingen en afspraken niet alleen tussen Den Helder en Vancouver moesten worden afgestemd maar ook met de ‘shipper’ in Antwerpen. Verder moest ik afstemmen met een transportbedrijf in Antwerpen dat houten kisten moest fabriceren voor de wieken en de ‘stabiliser’ van de helikopter. En als laatste kwam de dieplader voor de helikopter zelf uit Venlo, dus die moest ook op de hoogte blijven van alle veranderingen in het plan. Al met al best een heel gedoe.

Demonteren en inpakken

De geprepareerde kist, klaar voor de reis naar Cabo Frio, Brazilië.

En omdat er een plek op een vrachtschip was gereserveerd in Hamburg was er dan ook een keiharde deadline: donderdagmorgen MOET de helikopter vertrekken uit Den Helder. We hebben het gehaald maar zaten zo krap in de tijd dat we het ons niet eens konden veroorloven om even te gaan schuilen tijdens een wolkbreuk gedurende het laden op de dieplader! Toen ik de dieplader uiteindelijk op tijd zag wegrijden gaf dat niet alleen een gevoel van voldoening maar ook een gevoel van enorme opluchting... Mission completed!

Geen tijd om te schuilen.

Het past net...

Weg is ie, pak van mijn hart...

Niet bij me weg te slaan. Gezellig hoor.

Met nog twee en een halve week thuis voor de boeg leek er aan mijn vrije periode geen eind te komen: heerlijk! Ondertussen is poes Noortje ook niet meer alleen maar heeft gezelschap gekregen van asielkat Pipo. Een heerlijke kroelkont die echt een aanwinst is en alle harten steelt. Behalve die van Noortje dan want die kijkt nog even de kat uit de boom…


Met het verkopen van mijn ouwe trouwe Fiat Panda vorig jaar dacht ik mij voortaan wel te gaan vervoeren met mijn motorfiets, een BMW uit 1972. Maar zo’n oud beestje heeft wel veel nostalgische waarde maar is niet echt praktisch voor dagelijks gebruik. En zo had ik dus een gecertificeerd excuus om weer eens een mooie motorfiets uit te zoeken, met goedkeuring van mijn eega. Wat wil je nog meer!
Hoewel boze tongen beweren dat ik in (mijn zoveelste) midlife crisis zit zeg ik dat ik hem gewoon keihard nodig heb... ;-)

1972 versus...



... 2008. 35 jaar verschil in ontwikkeling, dat is wel een stap vooruit kan ik zeggen!

Gelukkig heb ik nog een paar dagen van het blauwe slagschip kunnen genieten voordat ik weer moest afreizen naar Mtwara. Met een ritje naar mijn moeder zet ik, grijnzend van oor tot oor, de eerste 250 km op de klok. 's Avonds zat die grijns nog zo vast op mijn gezicht dat Ageeth hem er af moest slaan.

Maar dan is de dag daar en stap ik weer in de kist naar Dar es Salaam. Ik kan wel terugkijken op een zestal zeer drukke, maar leuke weken. Maar zodra ik de volgende dag in Mtwara land krijgt de term ‘zeer druk’ weer een geheel nieuwe invulling. Of zoals een Canadese collega het verwoordde: “you hit the ground running”. Maar dat is het verhaal voor mijn volgende blog... Wordt vervolgd!