Steile leercurve...

Zoals ik al had laten doorschemeren in mijn vorige update heb ik een paar drukke weken achter de rug. De week voordat ik terug ging naar Mtwara had ik al een vaag mailtje gehad van Mark dat hij misschien die aankomende zaterdag weg moest voor een zeven weken durende cursus. Meer info zou volgen... Maar ik hoor niets meer, typisch Mark met zijn chaotische inslag. Afwachten maar.

Als ik 's avonds laat aankom in een zinderend Dar es Salaam ontvang ik een berichtje van Justin, mijn back to back.  Hij is me tegemoet gereisd vanuit Mtwara, op weg naar huis en zit me op te wachten in het hotel in Dar. En zo krijg ik, nog groggy van de lange vlucht te horen dat Mark toch op cursus is gegaan en ik nu dus de leiding over ons kluppie heb. Tussen twee slokken bier door krijg ik van Justin een summiere overgave van de operatie: het contract is afgelopen en de vliegers zijn allemaal naar huis gestuurd. Tot half december hebben we de tijd voor wat onderhoud aan de twee heli's. Daarna inpakken en mogelijk naar Kenia, mocht dat doorgaan. Ik zie een hoop uitdagingen op me afkomen maar stel mezelf gerust met de gedachte dat ik altijd kan terugvallen op de Base Manager, mocht ik er niet meer uit komen.
Als we bij de lift afscheid nemen drukt Justin me twee telefoons in de hand. 'Twee?' zeg ik verbaasd. 'Ja, die tweede is van de Base Manager, want die is gisteren ook naar huis gegaan. Je bent hem, buddy!' zegt Justin vrolijk, nog net voor de liftdeuren tussen ons dicht gaan.
Shit...

Vervolgens zijn de eerste twee weken in Mtwara zeer hectisch en de term 'steile leercurve' krijgt een nieuwe definitie voor me! Er zijn momenten geweest waarin ik me echt afvroeg waar ik in hemelsnaam aan begonnen was. Na een week krijg ik pas het idee dat ik weer een beetje controle krijg over de operatie, na twee weken heb ik de grootste knelpunten te pakken en pas na drie weken kan ik me weer voorzichtig ontspannen.
Houdt de Licensed Engineer zich vooral bezig met het directe onderhoud van de helicopters en de afwerking daarvan, de Senior Engineer heeft vooral een bureaufunctie. Hij is degene die vooruit kijkt en anticipeert op het onderhoud dat volgende week of over twee maanden moet gebeuren. Zijn de onderdelen en benodigde gereedschappen 'on site'? Moeten we meer mensen hebben voor het werk? Hebben we de procedures? Veel tijd ben ik kwijt aan het opsporen van onderdelen die in Dar es Salaam zijn gestrand bij de douane. Daar liggen spullen van ons die al in mei zijn aangekomen vanuit Amsterdam. We krijgen ze niet want de papieren zijn niet in orde. Om gek van te worden.

Uiterst frustrerend is ook de dagelijkse 'conference call'. Dan zit ik een uur lang op Skype naar het gewauwel van andere senior engineers en managers te luisteren tot het moment komt dat ik mijn dagelijkse 'sitrep' kan doorgeven. En zodra ik dan begin besluit Skype dat mijn bandbreedte te smal is en gooit me eruit! Of de stroom valt weer eens uit. Of het internet geeft weer eens de geest. Kortom; de communicatie blijft uiterst moeizaam, ook al omdat de mensen in verschillende tijdzones zitten. Als ik het tegen zessen wel eens welletjes vind, wordt Vancouver net wakker en word ik weer bestookt met emails. Standaard werk ik nog wat emails weg voordat ik ga slapen... en zodra ik wakker word blijken de emails zich alweer te hebben vermenigvuldigd...
Daarbovenop komen dan nog wat taken van de Base Manager en die variëren van boze mensen te woord staan die zeggen nog geld van je te krijgen tot aan het kopen van toiletpapier...
Ik heb dan ook een stevige kluis met een stapel geld tot mijn beschikking. Ooit wel eens twintig miljoen Tanzaniaanse Shillings gezien?

twee baksteentjes...

Met maar drie man crew totaal bleek het ook makkelijker om van hotel te veranderen. De blijvend marginale kwaliteit van het eten in combinatie met het vroege getetter van de Imam hebben ons uiteindelijk naar een nieuw hotel gejaagd, het BNN Royal Palm Hotel. Klinkt chique, maar verwacht geen vijf sterren. Geen BNNer gezien en maar één mager palmpje. Die staat naast het enige grote pluspunt t.o.v. ons oude hotel: een zwembad!

15 meter pool met de Royal Palm...

En dat zwembad komt goed uit want nu ik geen fiets meer heb ben ik maar aan het zwemmen geslagen. Dagelijks 70 baantjes, toch goed voor een kilometertje. Ik was eigenlijk van plan om voorzichtig weer te gaan hardlopen, maar ik moet helaas concluderen dat mijn knieën dat niet meer fijn vinden. Om blessures te voorkomen heb ik mijn hardloopschoenen maar in de Royal Palm gehangen. Jammer maar helaas is het niet anders.

En zo sukkelen we voort. Nu we niet meer hoeven te vliegen is er tijd voor wat grotere klussen. Tevens hebben we ook nog wel een paar lijken in de kast liggen en die moeten ook maar eens worden opgeruimd... En terwijl de eerste serieuze regen van het seizoen valt verzetten we weer aardig wat werk. En traditie getrouw als beloning en afsluiter van de week altijd weer een lekkere steak op zaterdag bij 'Ten Degrees South'.

Tijd voor grote klussen



Eind November: eindelijk regen!

Edwyn alias 'Billy Kimo' heeft de tijd van zijn leven, hij zou zo graag engineer willen zijn.....





Met Jacey en Cristiano bij 'Ten Degrees South'