Paniek

Nog een paar dagen en dan zit mijn (laatste?) tour in Tanzania er weer op. 'Laatste' tussen haakjes en met vraagteken, want ik geloof dat ik nu al drie maanden loop te verkondigen dat het einde in zicht is. Maar nu dus echt..., denk ik...

Ruim een week geleden kregen we te horen dat Kenia voor 2015 was gecanceld door de klant en daarmee viel de deadline van de verhuizing van de basis per midden februari weg. Het leek dus of we tijd zat hadden om al het uitstaande werk uit te voeren. Dat kwam goed uit want afgelopen week ontdekten we dat het dek waarop de motoren zijn gemonteerd zodanig door corrosie is aangetast dat de fabrikant ons verplicht om dit dek te vervangen voor de volgende vlucht. Een "klusje" van ruwweg vier tot vijf weken. En voordat we alle spullen in Mtwara hebben, is het waarschijnlijk half januari, dus we kijken nu naar eind februari voordat we hier klaar zijn.
Daar er vooral werk voor de plaatwerker over is, kunnen Jacy en ik ons op wat TLC storten, oftewel; 'Tender, Love and Care'. Mark had al het interieur van de cabine een opknapbeurt gegeven en ik heb me de afgelopen week op het bagageruim gestort. Met wat hulp van de plaatwerker heb ik me nu de 'Ins en Outs' van composiet reparaties eigen gemaakt en na veel geschuur, geplamuur en nog meer geschuur heb ik de stoute schoenen aangetrokken en alle panelen ook in kleur gespoten. En hoewel niet perfect, is het resultaat zeker het aanzien waard.

 

In actie als spuiter in een mooie ruime spuitcabine met veel ventilatie...;-)

Mooi strak?... Good enough for a small country ;-)

Daar de plaatwerker heel veel werk heeft, proberen we ook hem zoveel mogelijk bij staan en zo leren we dus ook wat elementaire vaardigheden van de plaatwerker. Deze tour is op zijn zachts gezegd behoorlijk leerzaam geweest.

Ook klinknagels uitboren is geen alledaags werk voor mij.

Lekker slopen midden in de afrikaanse wildernis...

En zo glijdt er ongemerkt weer een week voorbij. Na het werk zwem ik mijn aan mezelf verplichte dagelijkse kilometer en gisteren tijdens een bewolkte namiddag hebben Jacy en ik de negen kilometer naar het hotel terug gelopen. Ik weet nu wel dat ik dat dus niet meer met mijn veiligheidsschoenen moet doen... Au.

Muurschildering op een schoolmuur met de typische 'fixtures' van Mtwara: zoals de fietser met zijn hoog gestapelde zakken houtskool achterop, de driewielige 'Bijagji' taxi en, verassend accuraat, 'ons' boorschip met helidek!

Helaas werd gisteren ons de illusie dat we tijd zat hebben, wreed ontnomen als ons het bericht bereikt dat we uiterlijk 21 januari hier weg moeten zijn. Er breekt enigszins wilde paniek uit want dat gaan we natuurlijk niet redden. 'No Way'! Gelukkig onderbreekt het weekend de stroom paniekerige emailtjes en kan iedereen even afkoelen. Ik weet zeker dat we er volgende week wel weer een mouw aan passen. Mouwen aanpassen is een beetje ons beroep geworden.
Maar dat ga ik niet meer meemaken, want woensdag ga ik naar huis! Dan zit mijn aller laatste tour in Mtwara er op........ denk ik.