Steile leercurve...

Zoals ik al had laten doorschemeren in mijn vorige update heb ik een paar drukke weken achter de rug. De week voordat ik terug ging naar Mtwara had ik al een vaag mailtje gehad van Mark dat hij misschien die aankomende zaterdag weg moest voor een zeven weken durende cursus. Meer info zou volgen... Maar ik hoor niets meer, typisch Mark met zijn chaotische inslag. Afwachten maar.

Als ik 's avonds laat aankom in een zinderend Dar es Salaam ontvang ik een berichtje van Justin, mijn back to back.  Hij is me tegemoet gereisd vanuit Mtwara, op weg naar huis en zit me op te wachten in het hotel in Dar. En zo krijg ik, nog groggy van de lange vlucht te horen dat Mark toch op cursus is gegaan en ik nu dus de leiding over ons kluppie heb. Tussen twee slokken bier door krijg ik van Justin een summiere overgave van de operatie: het contract is afgelopen en de vliegers zijn allemaal naar huis gestuurd. Tot half december hebben we de tijd voor wat onderhoud aan de twee heli's. Daarna inpakken en mogelijk naar Kenia, mocht dat doorgaan. Ik zie een hoop uitdagingen op me afkomen maar stel mezelf gerust met de gedachte dat ik altijd kan terugvallen op de Base Manager, mocht ik er niet meer uit komen.
Als we bij de lift afscheid nemen drukt Justin me twee telefoons in de hand. 'Twee?' zeg ik verbaasd. 'Ja, die tweede is van de Base Manager, want die is gisteren ook naar huis gegaan. Je bent hem, buddy!' zegt Justin vrolijk, nog net voor de liftdeuren tussen ons dicht gaan.
Shit...

Vervolgens zijn de eerste twee weken in Mtwara zeer hectisch en de term 'steile leercurve' krijgt een nieuwe definitie voor me! Er zijn momenten geweest waarin ik me echt afvroeg waar ik in hemelsnaam aan begonnen was. Na een week krijg ik pas het idee dat ik weer een beetje controle krijg over de operatie, na twee weken heb ik de grootste knelpunten te pakken en pas na drie weken kan ik me weer voorzichtig ontspannen.
Houdt de Licensed Engineer zich vooral bezig met het directe onderhoud van de helicopters en de afwerking daarvan, de Senior Engineer heeft vooral een bureaufunctie. Hij is degene die vooruit kijkt en anticipeert op het onderhoud dat volgende week of over twee maanden moet gebeuren. Zijn de onderdelen en benodigde gereedschappen 'on site'? Moeten we meer mensen hebben voor het werk? Hebben we de procedures? Veel tijd ben ik kwijt aan het opsporen van onderdelen die in Dar es Salaam zijn gestrand bij de douane. Daar liggen spullen van ons die al in mei zijn aangekomen vanuit Amsterdam. We krijgen ze niet want de papieren zijn niet in orde. Om gek van te worden.

Uiterst frustrerend is ook de dagelijkse 'conference call'. Dan zit ik een uur lang op Skype naar het gewauwel van andere senior engineers en managers te luisteren tot het moment komt dat ik mijn dagelijkse 'sitrep' kan doorgeven. En zodra ik dan begin besluit Skype dat mijn bandbreedte te smal is en gooit me eruit! Of de stroom valt weer eens uit. Of het internet geeft weer eens de geest. Kortom; de communicatie blijft uiterst moeizaam, ook al omdat de mensen in verschillende tijdzones zitten. Als ik het tegen zessen wel eens welletjes vind, wordt Vancouver net wakker en word ik weer bestookt met emails. Standaard werk ik nog wat emails weg voordat ik ga slapen... en zodra ik wakker word blijken de emails zich alweer te hebben vermenigvuldigd...
Daarbovenop komen dan nog wat taken van de Base Manager en die variëren van boze mensen te woord staan die zeggen nog geld van je te krijgen tot aan het kopen van toiletpapier...
Ik heb dan ook een stevige kluis met een stapel geld tot mijn beschikking. Ooit wel eens twintig miljoen Tanzaniaanse Shillings gezien?

twee baksteentjes...

Met maar drie man crew totaal bleek het ook makkelijker om van hotel te veranderen. De blijvend marginale kwaliteit van het eten in combinatie met het vroege getetter van de Imam hebben ons uiteindelijk naar een nieuw hotel gejaagd, het BNN Royal Palm Hotel. Klinkt chique, maar verwacht geen vijf sterren. Geen BNNer gezien en maar één mager palmpje. Die staat naast het enige grote pluspunt t.o.v. ons oude hotel: een zwembad!

15 meter pool met de Royal Palm...

En dat zwembad komt goed uit want nu ik geen fiets meer heb ben ik maar aan het zwemmen geslagen. Dagelijks 70 baantjes, toch goed voor een kilometertje. Ik was eigenlijk van plan om voorzichtig weer te gaan hardlopen, maar ik moet helaas concluderen dat mijn knieën dat niet meer fijn vinden. Om blessures te voorkomen heb ik mijn hardloopschoenen maar in de Royal Palm gehangen. Jammer maar helaas is het niet anders.

En zo sukkelen we voort. Nu we niet meer hoeven te vliegen is er tijd voor wat grotere klussen. Tevens hebben we ook nog wel een paar lijken in de kast liggen en die moeten ook maar eens worden opgeruimd... En terwijl de eerste serieuze regen van het seizoen valt verzetten we weer aardig wat werk. En traditie getrouw als beloning en afsluiter van de week altijd weer een lekkere steak op zaterdag bij 'Ten Degrees South'.

Tijd voor grote klussen



Eind November: eindelijk regen!

Edwyn alias 'Billy Kimo' heeft de tijd van zijn leven, hij zou zo graag engineer willen zijn.....





Met Jacey en Cristiano bij 'Ten Degrees South'

Druk, drukker, drukst.

Wat gaat de tijd snel. Zo schrijf je dat je bijna naar huis gaat en als ik dan voor mijn gevoel even met mijn ogen heb geknipperd zit ik alweer in de tweede week van mijn volgende tour! De grote vraag de vorige keer was wat mijn volgende bestemming zou worden en dromend van nieuwe exotische bestemmingen stapte ik op de kist naar huis. Nou, het werd dus gewoon weer Mtwara. Nou gewoon... Maar ik loop weer eens op de zaken vooruit, dus laat ik de klok eerst maar 8 weken terugdraaien want er is zat gebeurd in de tussentijd!

Nadat ik na mijn vorige tour op donderdag was thuisgekomen was me niet veel rust gegund. Na kennis gemaakt te hebben met Noortje, onze nieuwe asielkat en even een snelle visite bij de oogarts voor de virusinfectie aan mijn rechteroog, togen we op zaterdag alweer in de camperbus richting Frankrijk. Haast was geboden, want eind september is het niet echt meer hoogzomer, zal ik maar zeggen! De waarheid was dat we beter weer hadden dan in Italië in april. Fantastisch nazomer weer met een enkele herfstdag als garnering. Een week in de Morvan, gevolgd door een week in een verrassend mooi Bretagne.

Tussenstop in Renkum voor het feestje van mijn zwager



In de Morvan, Frankrijk. Een veld dooie Triffids (wie kent het boek nog!)





Lege campings, heerlijk!

.

"Indian Summer" aan een woeste Bretonse kust.

Na de tweede week werd het steeds lastiger om een open camping te vinden; het seizoen was duidelijk ten einde. Toen ook het weer begon om te slaan en de huizenhoge golven op de Bretonse kust begonnen te beuken, vonden we het wel welletjes. Dak inklappen, luifel indraaien en op huis aan was het devies.



Dit was het sein om op huis aan te gaan

Het zeebad in het fotogenieke St Malo




Platvoet op de vesting muur van St Malo

Thuisgekomen kon ik gelijk aan de bak want ik had in Frankrijk een mailtje ontvangen uit Vancouver of ik “prettyprettyplease” een aantal vrije dagen wilde opofferen om een helikopter in te pakken die naar Brazilië verscheept moest worden. Aangezien dat aanvankelijk in Rotterdam moest gaan gebeuren vond ik dat ik eigenlijk niet kon weigeren. Het gaf wel dubbele gevoelens: aan de ene kant een leuke uitdagende klus, maar aan de andere kant ben ik dan weer niet thuis en kost het me dagen die ik graag thuis was geweest. Gelukkig werd het project al spoedig naar Den Helder verhuisd alwaar ik zes dagen lang een drukke maar gezellige thuiswedstrijd mocht spelen. Het was erg leuk om na anderhalf jaar afwezigheid weer al mijn oud collega’s te zien en gelukkig heb ik links en rechts een helpende hand gekregen anders had ik de deadline waarschijnlijk niet gehaald. Het inpakken zelf was vooral logistiek gezien een uitdaging waarbij handelingen en afspraken niet alleen tussen Den Helder en Vancouver moesten worden afgestemd maar ook met de ‘shipper’ in Antwerpen. Verder moest ik afstemmen met een transportbedrijf in Antwerpen dat houten kisten moest fabriceren voor de wieken en de ‘stabiliser’ van de helikopter. En als laatste kwam de dieplader voor de helikopter zelf uit Venlo, dus die moest ook op de hoogte blijven van alle veranderingen in het plan. Al met al best een heel gedoe.

Demonteren en inpakken

De geprepareerde kist, klaar voor de reis naar Cabo Frio, Brazilië.

En omdat er een plek op een vrachtschip was gereserveerd in Hamburg was er dan ook een keiharde deadline: donderdagmorgen MOET de helikopter vertrekken uit Den Helder. We hebben het gehaald maar zaten zo krap in de tijd dat we het ons niet eens konden veroorloven om even te gaan schuilen tijdens een wolkbreuk gedurende het laden op de dieplader! Toen ik de dieplader uiteindelijk op tijd zag wegrijden gaf dat niet alleen een gevoel van voldoening maar ook een gevoel van enorme opluchting... Mission completed!

Geen tijd om te schuilen.

Het past net...

Weg is ie, pak van mijn hart...

Niet bij me weg te slaan. Gezellig hoor.

Met nog twee en een halve week thuis voor de boeg leek er aan mijn vrije periode geen eind te komen: heerlijk! Ondertussen is poes Noortje ook niet meer alleen maar heeft gezelschap gekregen van asielkat Pipo. Een heerlijke kroelkont die echt een aanwinst is en alle harten steelt. Behalve die van Noortje dan want die kijkt nog even de kat uit de boom…


Met het verkopen van mijn ouwe trouwe Fiat Panda vorig jaar dacht ik mij voortaan wel te gaan vervoeren met mijn motorfiets, een BMW uit 1972. Maar zo’n oud beestje heeft wel veel nostalgische waarde maar is niet echt praktisch voor dagelijks gebruik. En zo had ik dus een gecertificeerd excuus om weer eens een mooie motorfiets uit te zoeken, met goedkeuring van mijn eega. Wat wil je nog meer!
Hoewel boze tongen beweren dat ik in (mijn zoveelste) midlife crisis zit zeg ik dat ik hem gewoon keihard nodig heb... ;-)

1972 versus...



... 2008. 35 jaar verschil in ontwikkeling, dat is wel een stap vooruit kan ik zeggen!

Gelukkig heb ik nog een paar dagen van het blauwe slagschip kunnen genieten voordat ik weer moest afreizen naar Mtwara. Met een ritje naar mijn moeder zet ik, grijnzend van oor tot oor, de eerste 250 km op de klok. 's Avonds zat die grijns nog zo vast op mijn gezicht dat Ageeth hem er af moest slaan.

Maar dan is de dag daar en stap ik weer in de kist naar Dar es Salaam. Ik kan wel terugkijken op een zestal zeer drukke, maar leuke weken. Maar zodra ik de volgende dag in Mtwara land krijgt de term ‘zeer druk’ weer een geheel nieuwe invulling. Of zoals een Canadese collega het verwoordde: “you hit the ground running”. Maar dat is het verhaal voor mijn volgende blog... Wordt vervolgd!