Ich bin ein Augsburger!

Als ik nu de afsluitende alinea van mijn vorige blog update lees, moet ik toch wel een beetje lachen. Want, terwijl ik druk mijn nieuwe toekomst aan het regiseren was en dacht het roer weer stevig in handen te hebben, bleek niets minder waar te zijn. Of, zoals ik onlangs op een tegeltje aan de muur las: "Life is what happens to you while you’re busy making other plans". Een waarheid als een koe...

Om verder te gaan bij waar ik de laatste keer gestopt ben. Na mijn sollicitatiegesprek bij Wiking in Wilhelmshaven kwamen we weer in rustiger vaarwater. De opluchting die ik voelde toen ik wist weer een baan te hebben was groot en er viel een enorm gewicht van mijn schouders. Na wat e-mailverkeer over en weer werd er afgesproken dat ik per 1 september in Wilhelmshaven zou beginnen in een tweewekelijks rooster van tien dagen werken en vier vrij. Dit gaf mij voldoende tijd om een appartementje in Duitsland te regelen en ook nog een paar weken op vakantie te gaan.

Ondertussen had ik ook nog een afspraak in Luik lopen voor twee weken werk en zo reisde ik op een zondagmiddag weer af naar Luik. Met mijn nieuwe baan in Duitsland nog twee maanden weg heb ik weer twee heerlijke zorgeloze weken in Luik doorgebracht.

Wederom is er een prima appartementje voor me geboekt in hartje Luik, ditmaal met een verassend mooi landelijk uitzicht vanaf het balkonnetje achter.

Toen ik twee weken later afscheid had genomen van mijn tijdelijke werkgever in Luik en 's avonds naar huis reed, kreeg ik wat koud watervrees voor mijn nieuwe Duitse baan. Met een rooster van tien dagen werken en vier vrij realiseerde ik me dat mijn toekomst zich dus in Duitsland zou gaan afspelen. En Ageeth en ik bedachten ons ook dat, als we dit op de lange termijn wilde laten slagen, we dan zouden moeten verhuizen naar Duitsland. Nou is verhuizen één, maar dan ook nog Duits gaan praten... Dat was voor mij toch nog wel een brug te ver! Kortom, ik zag allemaal beren op de weg.
De volgende dag ging na een binnenkomend telefoontje het Duitslandplan alweer de koelkast in. Mijn vorige werkgever aan de telefoon, vanuit Dallas: Of ik een baan als kwaliteitsinspecteur in Kazachstan wilde overwegen. Nu, dat kwam wel wat rauw op mijn dak en ik had er zeer gemengde gevoelens over. Kazachstan is een prima locatie om te verblijven en het salaris was ook goed. Maar een baan als kwaliteitsinspecteur was nu niet iets wat ik ambieerde. Het leek dus of ik moest kiezen tussen de regen of de drup. Na een zenuwslopende week waarin ik wachtte op cruciale informatie betreffende deze baan bleek het uiteindelijk om een tijdelijke baan te gaan van hooguit een half jaar. Dat maakte de keuze een stuk makkelijker: het roer ging toch weer terug naar rechts, richting Noord-Duitsland!

Met alle hectiek van de voorgaande weken vonden we het wel weer tijd om even te ontspannen en dus ging het camperbusje weer eens de afsluitdijk over richting Zuidwolde voor een weekendje wandelen en fietsen. En zo bespraken we tijdens dit weekend weer ons plan van aanpak met betrekking tot ons komende Noordduitse avontuur. Maar dan, op vrijdagmiddag, zittend op een terrasje in Ruinen, gaat het plan wederom terug de koelkast in. Tijdens het nuttigen van een Dame Blanche krijg ik een telefoontje van een Engels recruiteringsbureau. Of ik trek heb in een vaste touringbaan voor een werkgever in Zuid-Duitsland. Vier weken op en af was mogelijk en het werk zou zich gaan afspelen in Duitsland, Zuid-Soedan, Uganda en Griekenland. Het klonk allemaal zo goed dat ik nog voor de laatste hap van mijn ijsje al een afspraak had staan voor een gesprek in Zuid-Duitsland, voor de dinsdag daarop. Het was weer even gedaan met de rust...

's Avonds maar eens een serieuze toost uitgebracht op de toekomst,
 waar dan ook...

Die dinsdag in een notedop:
Om vijf uur op, Ageeth zet me op de trein in Alkmaar. Om tien uur vanaf Schiphol naar Zürich. Aldaar rennen voor mijn overstap naar München. In München in een taxi met 170 km/uur in een uur naar Augsburg waar het interview zou plaatsvinden. De chauffeur drukt me op het hart om uiterlijk vier uur weer bij de wachtende taxi terug te zijn, wilde ik nog het vliegtuig naar huis halen. Gelukkig zat iedereen al klaar voor het interview en na anderhalf uur konden we handen schudden en stapte ik weer in de taxi met de belofte om direct maandag te gaan beginnen! Vervolgens ging het weer met bloedspoed richting München en vandaar via Wenen (!) weer naar huis. Half twaalf 's avonds had ik eindelijk tijd voor een maaltijd, technisch gesproken mijn lunch...

Het roer was dus op het laatste moment weer haaks omgegaan, richting Zuid-Duitsland ditmaal. Ondertussen zit ik nu alweer drie weken in Augsberg waar ik samen met een Spanjaard (Alex) en een Engelsman (Harry) een heli een 'grote beurt' geef.

De nieuwe hangaar ziet er spic en span uit.

Augsburg is de thuishaven van het bedrijf, waar ondermeer een schooltje met deze schattige helicoptertjes is gevestigd.

Alex en Harry in een bloedheet Augsburg

Er wachtte me nog een leuke verassing in Augsburg. Toen ik voor het eerst de hangaar inliep kwam ik een oude bekende tegen: Henk van Dijk. Henk heb ik voor het eerst ontmoet in 1980, op de MTS in Voorburg. Later kwam ik hem weer tegen bij KLM helikopters en nu dus hier. Zoals iedereen in de helikopter business weet: dit is een klein wereldje! Klik hier voor een filmpje van een noodlanding in de ringvaart bij Schiphol, starring Henk. Henk is degene die op de helikopter klimt en zijn natte overall en publiek uittrekt! Ondertussen is hij twintig jaar ouder, maar verder geen steek veranderd...

Omdat ik belasting ga betalen in Duitsland heb ik een belastingnummer nodig. Om voor dit nummer in aanmerking te komen, moet ik een huisadres in Duitsland hebben en moest ik me dus laten inschrijven als inwoner van Augsburg. Daarom trek ik op een warme ochtend naar het gemeentehuis van Augsburg waar een gedenkplaat op de muur duidelijk maakt dat ten tijde van de Tweede Wereldoorlog het hoofdkwartier van de Gestapo hier was gehuisvest, compleet met martelkelder. Beetje luguber allemaal. Het is druk en dus wordt het een nummertje trekken en vervolgens wachten, wachten, wachten... Behoorlijk geïrriteerd ben ik uiteindelijk aan de beurt. Een snedige opmerking betreffende de lange wachttijd slik ik maar in, want het is me niet helemaal duidelijk of de kelder nog in gebruik is. Daarna gaat het verassend snel. Een kwartiertje later sta ik weer buiten en kan ik zeggen; 'Ich bin ein Augsburger'.

Langzaam daalt het stof neer en lijkt het of we na een hectisch half jaar in rustiger vaarwater terecht komen, al ben ik die tekst op dat tegeltje nog niet vergeten.