"Zie het als een uitdaging..."

Na mijn eerste tour in Augsburg had ik het idee dat Ageeth en ik weer in rustiger vaarwater waren beland. Vanaf het moment dat ik begin mei was ontslagen leefden we van dag tot dag en stond alles in het teken van het vinden van een baan. We hebben de afgelopen maanden echt het gevoel gehad dat we in een rollercoaster zaten die van looping naar kurketrekker raasde terwijl we uit alle macht probeerden om aan boord te blijven. Dus toen ik eind augustus thuis kwam voelde dat alsof de rollercoaster eindelijk uit de laatste flauwe bocht kwam en uitrolde naar het eindpunt. Hè hè, rust... Met mijn eerste werkervaring in mijn nieuwe baan als positief ervaren en een vast contract op zak, hadden we nu eindelijk tijd om ons weer op andere dingen te richten, zoals een steeds maar weer uitgestelde vakantie naar Zuid-Frankrijk met het campertje. Twee dagen na thuiskomst startten we de bus en werd er koers gezet richting de Dordogne. Niets kon ons nog tegen houden. Dachten wij...

Edoch, na bijna de hele dag in de stromende regen te hebben gereden besloot het campertje even boven Orléans dat het genoeg geweest was en gaf er de brui aan. Na een plotseling haperen van de motor sprongen er allemaal vrolijk gekleurde, nooit eerder ontwaarde, lampjes aan op het dashboard en tegelijkertijd vertrokken er meer dan 100 paarden uit het 140 pk sterke motorblok, naar zonniger oorden. Met een slakkengangetje tuften we naar de volgende afrit van de tolweg en zetten de wagen stil op zo'n grauw parkeerplaatsje bij een tolpoort. Stilte...

Shit...

Terwijl de regen op het dak bijft hameren bellen we met de verzekering en ik moet ineens wéér aan dat tegeltje denken uit één van mijn vorige blog episodes: "Life is what happens to you while you are busy making other plans".

Wat daarna volgt is een periode van veel bellen, veel wachten en garagebezoeken. Al met al zijn we drie dagen verder voordat er duidelijkheid is; ons campertje kan niet snel in Frankrijk worden gerepareerd en wordt gerepatrieerd. En wij kunnen met een vervangend campertje alsnog een poging gaan wagen om Zuid-Frankrijk te bereiken.

Twee dagen later slaan we met onze leencamper linksaf richting het zuiden terwijl onze eigen camper voor ons, achter op een trailer rechtsaf slaat richting Nederland.

En zo hebben we toch nog twee weken in de omgeving van de Dordogne kunnen rondtoeren. Het overwegend zeer mooie weer tijdens de vele wandelingen hebben nog een hoop goed kunnen maken van deze slecht gestarte vakantie. Een korte foto impressie.

Een mooi stil plekje is eerder regel dan uitzondering in het Franse naseizoen.

Toegegeven, we hebben ook regendagen gehad...

De omgeving van de Dordogne herbergt verrassend veel voetpaadjes.

Een mooie kunstwandeling leidde ons langs in het bos geintegreerde kunstwerken. Heel apart.

Of we in een boek van Tolkien rondliepen.

Thuisgekomen ligt mijn ticket voor München alweer klaar; het werk roept. Eerst naar Augsburg, "touching base" en dan door naar Juba ook wel als "Djoeba" geschreven, in Zuid-Soedan. Best wel weer spannend, want weer nieuwe collega's en een werksituatie en omgeving die best wel als een uitdaging kunnen worden beschouwd.
In Augsburg word ik uitgerust met een impossante hoeveelheid bedrijfskleding, van stevig woestijnschoeisel en afritsbare broek tot tropische zonnehoed en vliegeroveralls compleet met toeters en bellen, alles in bij elkaar passende woestijn kleuren. Een visa in mijn paspoort en malariapillen complementeren de uitrusting. Nog snel een briefing betreft de situatie in Juba en daarna gelijk door naar het vliegveld: Afrika, here I come!

Altijd al een vlieger overall willen hebben ;-)

Zuid Soedan

Ik moet toegeven dat toen ik hoorde dat ik in Juba zou gaan werken dat ik dat wel eerst even heb moeten googelen. Waar in hemelsnaam ligt Juba en Zuid-Soedan? Op zich niet zo vreemd want het blijkt dat Zuid-Soedan nog maar een jonge staat is. Zuid-Soedan heeft zich in 2011, na een referendum, afgesplitst van Soedan en heeft Juba, in het zuiden van de nieuwe staat tot hoofdstad gebombardeerd. En hoewel die afsplitsing redelijk vreedzaam verliep, wordt Zuid-Soedan sinds zijn ontstaan geplaagd door rebellerende stammen die elkaar en de regering bevechten. De burgeroorlog zorgt voor een hoop ontheemden en slachtoffers in een ontwricht land dat niet in staat is om zijn eigen bevolking van noodzakelijkheden als voedsel en medische hulp te voorzien. Hierdoor is er veel werk voor hulporganisaties die helikopters en vliegtuigen inhuren voor het noodzakelijke transport in een land zonder infrastructuur. En al die hightech speeltjes moeten weer worden onderhouden. Enter Arjen!

Zuid-Soedan

De Nijl loopt dwars door Zuid-Soedan en de uitgestrekte moerassen zijn kenmerkend voor dit land.

De werkomstandigheden zijn de slechtste die ik ooit heb mee gemaakt. Er zijn geen hangaars op het vliegveld van Juba en dus staan alle vliegtuigen en helikopters buiten geparkeerd. En bij gebrek aan parkeerruimte staan de kleinere vliegtuigen en heli's langs de taxibaan geparkeerd, alwaar we ook het onderhoud moeten doen. Met totaal ongeveer 100 kisten van de UN en hulporganisaties hier is het de hele dag door een komen en gaan van vliegtuigen. En als je dan een motor moet verwisselen in de brandende zon, op een gammel keukentrapje, terwijl je gezandstraald wordt door de jet blast van toestellen die op tien meter afstand langs denderen... nou, leuk is anders. Of zoals een vroegere collega het zou verwoorden: "Zie het als een uitdaging".

Twee van onze kisten parkeren op hun plek langs de taxibaan.

Vooral Russische heli's staan achter ons geparkeerd.

Motor verwisseling met Max, één van de twee monteurs die ik tot mijn beschikking heb in Juba.

Voor al het onontbeerlijke papierwerk gebruik ik onze Landcruiser en mijn hotelkamer als kantoor.

Om operationele redenen staan we ook regelmatig met een heli een paar dagen in de binnenlanden. Vergeleken bij deze plekken is Juba een waar paradijs. Vliegveldjes zijn niet meer dan een onverharde strip die in een modderpoel veranderen na één van de vele onweersbuien. Voorzieningen zijn minimaal en er zijn meer koeien dan mensen.

Verkeers infarct in  de binnenlanden van Zuid-Soedan.

Back to basic: tanken met een handpomp uit drums.

De conditie van het uithangbord deed terecht het ergste vermoeden.

Het hotelletje waar ik afgelopen dagen zat had nauwelijks water en maar af en toe electriciteit. 's Nachts veranderde de vloer van mijn kamer in een belangrijke verkeersslagader voor de locale fauna. Krekels, kikkers, kakkerlakken, gekko's... Wel gezellig, maar 's nachts in het donker op je blote voeten naar de wc gaan was, inderdaad, best wel weer een uitdaging...

C'est la vie!

Eindelijk loopt mijn toer van vijf weken werken in Augsburg op zijn eind. Zoals ik ondertussen uit ervaring weet zijn de eerste paar weken in een nieuwe baan behoorlijk vermoeiend. Allemaal nieuwe indrukken die verwerkt moeten worden, de gewoontes en procedures van het bedrijf moeten eigen gemaakt worden, en niet onbelangrijk, je moet met je vijfde zintuig de cultuur binnen het bedrijf zo snel mogelijk oppikken om te bepalen wat "de ongeschreven regeltjes" zijn. Werkweken van 60 uur lieten me niet veel ruimte om me te kunnen settelen in Augsburg. En 's avonds mijn eigen eten klaarmaken is ook een nieuwe ervaring. Ik ben thuis een beetje verwend met Ageeth altijd in de keuken... Het was maar goed dat mijn zus een tijdje op de camping een paar kilometer verder op stond want zij zag het als haar heilige taak om me een paar keer van degelijke Hollandse kost te voorzien. Waarvoor nogmaals mijn dank, Joke!

Het duurde even; maar toch weer een fietsje geregeld en de omgeving van Augsburg verkend op mijn schaarse vrije dagen.

Augsburg is een van de oudste steden van Duitsland met een interessant historisch centrum.

Het onderhoudsproject waar ik de afgelopen weken aan heb gewerkt loopt onderhand op zijn eind. De helikopter was net terug uit Zuid Soedan alwaar het was afgelost door een nieuwer type. Er was ons duidelijk gemaakt dat dit oude beestje was verkocht aan een bedrijf in Uruquay. We kregen de strikte opdracht om het onderhoud te beperken tot het noodzakelijke en geen tijd en geld te spenderen aan wat we "Tender Love and Care" noemen, oftewel; om er echt iets van te maken waar je trots op kan zijn. Dat was wel even wennen maar begrijpelijk daar de klant had aangegeven dat hij niet wilde betalen voor deze "TLC". Kortom het moest "Mean and Lean, Quick and Dirty".

In opdracht van de klant moesten er "floats" worden ingebouwd (een systeem dat er voor zorgt dat de helikopter blijft drijven na een noodlanding op zee). Dit bleek een bijzonder frustrerend klusje waar Alex zich in vast beet. Vloekend en tierend moest het een en ander "pas gemaakt" worden. Hij was verschrikkelijk blij toen de laatste bout was vastgezet. Ondertussen was ik onder meer druk om het zandfilter systeem uit te bouwen, een systeem dat helpt om te voorkomen dat er zand door de motoren worden opgezogen. Omdat je weet dat het toestel het bedrijf gaat verlaten maak je je niet te veel druk om problemen die pas zichtbaar worden bij het volgende onderhoud. Zo had ik een moer dol gedraaid maar zag ik het absoluut niet zitten om hem te vervangen daar dit een hoop extra en vervelend werk tot gevolg had. Omdat het geen invloed had op de veiligheid vond ik het meer een klusje voor de volgende sukkel die ooit het zandfilter weer moest gaan inbouwen.

Afgelopen vrijdag konden we eindelijk de heli buiten zetten voor het proefdraaien. Altijd weer spannend, want dat is het moment dat eventuele foutjes gemaakt tijdens het onderhoud zichtbaar worden en dat kan wel eens beschamend zijn. Gezien de hoeveelheid diepgaand onderhoud dat we hadden gedaan, verwachtten we ook wel wat problemen.

Vlak voor de eerste proefdraai sessie

We waren dus wel even prettig verrast toen de sessie nagenoeg vlekkeloos verliep. Iedereen liep met een grote grijns op zijn gezicht, want ineens waren we praktisch gereed met het project.
De Managing Director vond dit wel een goed moment om een meeting te beleggen.
In de meeting werd ons verteld dat de klant had aangegeven dat hij plotseling toch geen werk had voor de machine en een beetje met de aangekochte machine in zijn maag zat. Het bedrijf heeft daarop besloten de machine voor een zacht prijsje terug te kopen omdat we vrij plotseling een extra contract in Zuid Soedan hebben gewonnen, waar we hem goed kunnen gebruiken. Naar Alex en mij kerend vraagt hij hoe snel we het float systeem weer kunnen uitbouwen en, o ja, het zandfilter systeem moet er ook weer in...
Het moet gezegd worden; Alex hield zich groot, alleen het trillende onderlipje en een zenuw tick bij zijn linkeroog verried hem ;-)
En inderdaad, ik bleek de sukkel te zijn die het zandfilter weer mocht inbouwen en mijn eigen dolgedraaide moer weer tegen kwam. C'est la vie!

Ich bin ein Augsburger!

Als ik nu de afsluitende alinea van mijn vorige blog update lees, moet ik toch wel een beetje lachen. Want, terwijl ik druk mijn nieuwe toekomst aan het regiseren was en dacht het roer weer stevig in handen te hebben, bleek niets minder waar te zijn. Of, zoals ik onlangs op een tegeltje aan de muur las: "Life is what happens to you while you’re busy making other plans". Een waarheid als een koe...

Om verder te gaan bij waar ik de laatste keer gestopt ben. Na mijn sollicitatiegesprek bij Wiking in Wilhelmshaven kwamen we weer in rustiger vaarwater. De opluchting die ik voelde toen ik wist weer een baan te hebben was groot en er viel een enorm gewicht van mijn schouders. Na wat e-mailverkeer over en weer werd er afgesproken dat ik per 1 september in Wilhelmshaven zou beginnen in een tweewekelijks rooster van tien dagen werken en vier vrij. Dit gaf mij voldoende tijd om een appartementje in Duitsland te regelen en ook nog een paar weken op vakantie te gaan.

Ondertussen had ik ook nog een afspraak in Luik lopen voor twee weken werk en zo reisde ik op een zondagmiddag weer af naar Luik. Met mijn nieuwe baan in Duitsland nog twee maanden weg heb ik weer twee heerlijke zorgeloze weken in Luik doorgebracht.

Wederom is er een prima appartementje voor me geboekt in hartje Luik, ditmaal met een verassend mooi landelijk uitzicht vanaf het balkonnetje achter.

Toen ik twee weken later afscheid had genomen van mijn tijdelijke werkgever in Luik en 's avonds naar huis reed, kreeg ik wat koud watervrees voor mijn nieuwe Duitse baan. Met een rooster van tien dagen werken en vier vrij realiseerde ik me dat mijn toekomst zich dus in Duitsland zou gaan afspelen. En Ageeth en ik bedachten ons ook dat, als we dit op de lange termijn wilde laten slagen, we dan zouden moeten verhuizen naar Duitsland. Nou is verhuizen één, maar dan ook nog Duits gaan praten... Dat was voor mij toch nog wel een brug te ver! Kortom, ik zag allemaal beren op de weg.
De volgende dag ging na een binnenkomend telefoontje het Duitslandplan alweer de koelkast in. Mijn vorige werkgever aan de telefoon, vanuit Dallas: Of ik een baan als kwaliteitsinspecteur in Kazachstan wilde overwegen. Nu, dat kwam wel wat rauw op mijn dak en ik had er zeer gemengde gevoelens over. Kazachstan is een prima locatie om te verblijven en het salaris was ook goed. Maar een baan als kwaliteitsinspecteur was nu niet iets wat ik ambieerde. Het leek dus of ik moest kiezen tussen de regen of de drup. Na een zenuwslopende week waarin ik wachtte op cruciale informatie betreffende deze baan bleek het uiteindelijk om een tijdelijke baan te gaan van hooguit een half jaar. Dat maakte de keuze een stuk makkelijker: het roer ging toch weer terug naar rechts, richting Noord-Duitsland!

Met alle hectiek van de voorgaande weken vonden we het wel weer tijd om even te ontspannen en dus ging het camperbusje weer eens de afsluitdijk over richting Zuidwolde voor een weekendje wandelen en fietsen. En zo bespraken we tijdens dit weekend weer ons plan van aanpak met betrekking tot ons komende Noordduitse avontuur. Maar dan, op vrijdagmiddag, zittend op een terrasje in Ruinen, gaat het plan wederom terug de koelkast in. Tijdens het nuttigen van een Dame Blanche krijg ik een telefoontje van een Engels recruiteringsbureau. Of ik trek heb in een vaste touringbaan voor een werkgever in Zuid-Duitsland. Vier weken op en af was mogelijk en het werk zou zich gaan afspelen in Duitsland, Zuid-Soedan, Uganda en Griekenland. Het klonk allemaal zo goed dat ik nog voor de laatste hap van mijn ijsje al een afspraak had staan voor een gesprek in Zuid-Duitsland, voor de dinsdag daarop. Het was weer even gedaan met de rust...

's Avonds maar eens een serieuze toost uitgebracht op de toekomst,
 waar dan ook...

Die dinsdag in een notedop:
Om vijf uur op, Ageeth zet me op de trein in Alkmaar. Om tien uur vanaf Schiphol naar Zürich. Aldaar rennen voor mijn overstap naar München. In München in een taxi met 170 km/uur in een uur naar Augsburg waar het interview zou plaatsvinden. De chauffeur drukt me op het hart om uiterlijk vier uur weer bij de wachtende taxi terug te zijn, wilde ik nog het vliegtuig naar huis halen. Gelukkig zat iedereen al klaar voor het interview en na anderhalf uur konden we handen schudden en stapte ik weer in de taxi met de belofte om direct maandag te gaan beginnen! Vervolgens ging het weer met bloedspoed richting München en vandaar via Wenen (!) weer naar huis. Half twaalf 's avonds had ik eindelijk tijd voor een maaltijd, technisch gesproken mijn lunch...

Het roer was dus op het laatste moment weer haaks omgegaan, richting Zuid-Duitsland ditmaal. Ondertussen zit ik nu alweer drie weken in Augsberg waar ik samen met een Spanjaard (Alex) en een Engelsman (Harry) een heli een 'grote beurt' geef.

De nieuwe hangaar ziet er spic en span uit.

Augsburg is de thuishaven van het bedrijf, waar ondermeer een schooltje met deze schattige helicoptertjes is gevestigd.

Alex en Harry in een bloedheet Augsburg

Er wachtte me nog een leuke verassing in Augsburg. Toen ik voor het eerst de hangaar inliep kwam ik een oude bekende tegen: Henk van Dijk. Henk heb ik voor het eerst ontmoet in 1980, op de MTS in Voorburg. Later kwam ik hem weer tegen bij KLM helikopters en nu dus hier. Zoals iedereen in de helikopter business weet: dit is een klein wereldje! Klik hier voor een filmpje van een noodlanding in de ringvaart bij Schiphol, starring Henk. Henk is degene die op de helikopter klimt en zijn natte overall en publiek uittrekt! Ondertussen is hij twintig jaar ouder, maar verder geen steek veranderd...

Omdat ik belasting ga betalen in Duitsland heb ik een belastingnummer nodig. Om voor dit nummer in aanmerking te komen, moet ik een huisadres in Duitsland hebben en moest ik me dus laten inschrijven als inwoner van Augsburg. Daarom trek ik op een warme ochtend naar het gemeentehuis van Augsburg waar een gedenkplaat op de muur duidelijk maakt dat ten tijde van de Tweede Wereldoorlog het hoofdkwartier van de Gestapo hier was gehuisvest, compleet met martelkelder. Beetje luguber allemaal. Het is druk en dus wordt het een nummertje trekken en vervolgens wachten, wachten, wachten... Behoorlijk geïrriteerd ben ik uiteindelijk aan de beurt. Een snedige opmerking betreffende de lange wachttijd slik ik maar in, want het is me niet helemaal duidelijk of de kelder nog in gebruik is. Daarna gaat het verassend snel. Een kwartiertje later sta ik weer buiten en kan ik zeggen; 'Ich bin ein Augsburger'.

Langzaam daalt het stof neer en lijkt het of we na een hectisch half jaar in rustiger vaarwater terecht komen, al ben ik die tekst op dat tegeltje nog niet vergeten.

Einde van een tijdperk

Zoals ik al eerder had aangegeven ging ik een spannende tijd tegemoet: mijn werkgever was begonnen met het ontslaan van piloten en engineers, daar de markt was ingestort als gevolg van de lage olieprijs. Ik had aanvankelijk weinig hoop dat ik zou kunnen blijven, maar naarmate de dagen zich aaneenregen nadat ik was thuisgekomen en er geen telefoontje kwam vanuit Vancouver met het slechte nieuws, begon ik toch weer voorzichtig hoop te krijgen. Ik schrok wel even toen ik een mailtje kreeg van personeelszaken. Maar dat bleek na openen alleen een felicitatie te zijn wegens het bereiken van de dertig jaar 'in service' mijlpaal, compleet met gouden speldje en een handvol muntjes. Kijk dat geeft de burger weer moed! Het leek er op dat het bedrijf senioriteit toch waardeerde. Helaas was mijn vreugde van korte duur. Begin mei kreeg ik dan toch het gewraakte telefoontje: een nog geen vijf minuten durend gesprek met de simpele mededeling dat ik per half mei werd bedankt na dertig dienstjaren. Of ik nog vragen had. Tja, wat moet je daar nu op zeggen...

Iemand nog geïnteresseerd in een gouden speldje, met briljantjes...? 

Maar voordat mijn wereld op zijn kop werd gezet hebben we nog wel in relatieve onbezorgdheid van een vakantie kunnen genieten. In maart hebben we twee weken gewandeld in Jordanië. Een onverwacht mooi land met zeer vriendelijke en gastvrije mensen. Een paar foto's om jullie een impressie te geven van dit prachtige land:

In het woestijn gebied zijn nog verassend groene kloven te vinden.

Regelmatig worden we tijdens de wandelingen in de woestijn uitgenodigd voor een kopje thee. Hier door een paar geitenhoeders.

Wachtend op de zonsondergang. Die is in de woestijn echt apart.



Dit is of een sprinkhaan of een hoogbegaafde inwoner van Mars. De meningen zijn verdeeld.

Jordanië viel echt op door de aparte en grillige rotsformaties.

Door een twee kilometer lange smalle kloof naar de verborgen ruïne stad Petra lopen en dan dit zien. Wauw......

Petra is een stad die floreerde rond de tijd van de geboorte van Christus. Veel ruïnes in een uitgestrekte en spectaculaire omgeving.

Aan het eind van de dag gaf mijn GPS aan dat we 25 km hadden gelopen in Petra!

Een ander hoogtepunt was een tweedaagse wandeling met een gids in de woestijn van Wadi Rum. Bekend van Lawrence van Arabia.

De setting van onze overnachtingstent was adembenemend mooi. Hoewel het kamp uit 17 tweepersoons tenten bestond waren we de enige gasten. De sterrenhemel 's nachts is niet te beschrijven, zo indrukwekkend.

Nooit geweten: In het Middenoosten komen alleen kamelen met één bult voor. De tweebultige variant leeft in Mongolië.

Nadat we zijn teruggekomen in Nederland plakken we er begin april nog een weekje kamperen in de Eifel aan vast, dit alles om de losgebarsten lente te vieren. Alleen hadden ze dat van die lente vergeten door te geven aan de Duitsers...


Even wennen in de Eifel. Gelukkig werd het steeds beter weer nadat deze foto is gemaakt.

En dan dus het telefoontje die het roer van het schip onverwacht omgooit.

De weken na mijn ontslag staan geheel in het teken van het solliciteren: ik schrijf open brieven naar zo'n beetje alle helikopteroperators die ik maar kan vinden op het internet. Ik schakel verschillende recruiteringsbureaus in, maar het wordt me al snel duidelijk dat de banen momenteel in deze sector niet voor het oprapen liggen. En de banen die er zijn vullen ze het liefste op met jonger personeel omdat kostenreductie in deze tijd van malaise boven ervaring wordt gesteld.
Om mijn gedachten af te leiden trekken we er met de bus bijna elk weekend wel op uit. Veel wandelen en fietsen helpen me om nog redelijk te kunnen slapen 's nachts.
Tijdens zo'n fietstocht in Drenthe krijg ik plots een telefoontje van een recruiteringsbureau: of ik zin hebt om over twee (!) dagen een paar weken te gaan werken als freelancer in Luik. Daar moet ik even over nadenken, want ik ben eigenlijk op zoek naar een vaste baan. Maar ja, 'Beggars can't be choosers', dus bel ik even later terug om aan te geven dat ik daar wel zin in hebt.

En zo vind ik mezelf twee dagen later terug in een tijdelijk gehuurde woning in Luik, klaar om de volgende dag te gaan werken op de luchthaven van Luik. De hooggehakte eigenaresse heeft me nog even wegwijs gemaakt in haar woning en wijst me ook nog snel even de weg door de stad naar de luchthaven voordat ze afscheid neemt.

En daar zit ik dan; in een wildvreemde stad, in een wildvreemd huis, naar foto's van wildvreemde mensen op de schoorsteenmantel te kijken! De slaapkamer is overwegend roze en het kussen ruikt naar parfum... Heel apart.

Mijn tijdelijke woning in Luik

De twee weken in Luik vliegen voorbij. Er is veel werk te doen bij het reparatiecentrum van Agusta Westland en ik ontmoet mensen van alle nationaliteiten. Het voelt heerlijk om weer eens lekker ouderwets te moeten beulen, dat was alweer een tijdje geleden. Humoristisch hoogtepuntje was het monteren van de Main Rotor bladen op een Bell 412: dit is een klusje waarbij je met z'n vieren goed moet samenwerken en communiceren om alles vlekkeloos te laten verlopen. En dat geeft problemen als dat geleid wordt door een Italiaan die alleen Italiaans spreekt en waarbij de rest van het team bestaat uit een Iraniër, een Franstalige Belg en een Nederlander die a) geen Italiaans verstaan en b) elkaar ook niet echt...
De Italiaan probeert dat uiteindelijk op te lossen door nog harder te gaan praten. Dat levert wel een Belg op met de slappe lach, maar het uiteindelijk resultaat verbetert niet zichtbaar ...... Het is gelukt, maar vraag niet hoe.....


Samen aan het werk met Andrew Hall (een Engelsman) en Sannet (een Filipijnse) aan een helicopter van de Politie van Cyprus.

Na mijn terugkomst vanuit Luik besluiten we twee weken op vakantie te gaan naar de Harz (werkloos zijn heeft als voordeel dat je 365 vakantiedagen per jaar hebt!). Tijdens deze vakantie heb ik een sollicitatiegesprek in Wilhelmshaven, bij Wiking. Het wordt een prettig gesprek en in de weken erna timmeren we per email nog wat details af.
Momenteel ben ik in afwachting van het contract dat ze me gaan aanbieden. Al met al ziet het ernaar uit dat Koos Werkeloos per 1 september weer een vaste betrekking heeft.
Wordt vervolgd!

Olifantsballen.........

En weer kan ik een tour afstrepen. Onderweg naar huis. Het eerste deel van de trip naar Amsterdam zit er op en ik zit momenteel in een hotel in Dar es Salaam te wachten tot ik vanavond naar het vliegveld ga voor het laatste traject. Zoals ik al in mijn vorige update heb aangegeven is het een tour geweest die voor het overgrote deel uit wachten bestond. Pas twee dagen geleden kwam de toestemming binnen om de machines te exporteren. Helaas te laat voor mij om dat nog te kunnen doen. Mijn back-to-back, Justin, zal nu de ferry vlucht volgende week dinsdag naar Johannesburg maken. Een mooi tweedaags tripje via Mozambique en over het Krugerpark in Zuid-Afrika. In Johannesburg denken we nog ongeveer twee maanden werk te hebben aan het uitgestelde onderhoud.

Toen ten tijde van mijn vorige blog update bleek dat ik waarschijnlijk de rest van mijn tour niets meer te doen zou hebben, zakte de moed me een beetje in de schoenen. Herman Finkers heeft wel eens treffend de saaiheid van Almelo omschreven met de woorden "Het stoplicht springt op rood, het stoplicht springt op groen; in Almelo is altijd wat te doen...". Mtwara heeft niet eens een stoplicht, dus hoe moet ik in vredesnaam mijn tijd gaan doorbrengen?


Down town Mtwara tijdens de spits...

Achteraf is het eigenlijk wel meegevallen. De truc bleek om de dag zo oneconomisch mogelijk in te delen. Welnu, dat bleek me op het lijf geschreven. Ik denk dat het een gave is!
Routine en discipline blijven belangrijk en dus stond de wekker elke dag op zes uur zodat we om half zeven op pad konden voor de dagelijkse wandeling van een uur. Om half acht douchen en om acht uur een uitgebreid ontbijt. Om negen uur even een uurtje uitbuiken en dan is het alweer tien uur. Kijk, dat heb je al vier uur stukgeslagen terwijl je eigenlijk nog niets hebt gedaan!
Elke dag gaan we om tien uur naar de machines. Even kijken hoe ze er bij staan, schop tegen de bandjes en klaar... Of toch niet helemaal. Het is verbazing wekkend hoe snel de natuur grip krijgt op iets wat stil staat. We zien sluipwespen in en uit luchthappers vliegen, druk bezig om ergens binnenin nesten te maken van zand en speeksel. Niet leuk, want dat heeft in het verleden al eens tot problemen geleid. Dus ben ik wel even zoet om met wat plakband de verschillende openingen af te plakken. Daarnaast bleken met name de Main Rotor bladen zoveel vastkoekend stof te verzamelen dat ik twijfels ging krijgen over eventuele negatieve invloed op de aerodynamische eigenschappen. Ik ben dus ook een tijdje zoet geweest met het wassen van alle rotorbladen. Een hoop werk als je geen stromend water hebt en ook geen geschikte werkstelling.
Maar het grootste probleem blijkt te worden veroorzaakt door een handje vol kleine blauwe vogeltjes die, gedreven door nestdrang, druk bezig zijn met het bouwen van nesten. Ik verwijder dagelijks gemiddeld twee nesten. Ik probeer het eitjes leggen voor te blijven maar helaas lukt dat niet altijd.

Op de meest vreemde plekken kom ik de nesten tegen.

Droevig voor de vogeltjes, maar ik heb in ieder geval het idee dat ik nog enigszins nuttig bezig ben.
Als we rond half twaalf weer richting het hotel gaan is het routine geworden om langs de weg even te stoppen om een verse kokosnoot te nuttigen.

De kokosnoot venter slaat vakkundig het topje van de jonge kokosnoot af waarna je ongeveer een halve liter kokosnoot water op kan drinken. Vervolgens breekt hij de noot open en schraapt het witte kokos los van de noot. Lekker en gezond.

Er worden nog wat banaantjes en mango's langs de weg gekocht en dan is de werkdag toch echt wel over.
's Middags even zwemmen en om vijf uur weer anderhalf uur wandelen. Zo, weer een dag plat!

Ik had nog één wens al heel lang op mijn lijstje staan en dat was dat ik nog eens een mooie foto van een 'kolenboer' kon maken. Dat behoeft enige uitleg.
De mensen in Mtwara bereiden hun voedsel op houtskool vuurtjes. Dit houtskool moet allemaal van buiten Mtwara komen en de aanvoer geschiedt dus niet door middel van vrachtwagens maar met de fiets... Al twee jaar lang zie ik dagelijks mannen met zakken houtskool achter op de fiets langs de luchthaven fietsen, richting Mtwara. Ergens in het achterland wordt deze houtskool van dode boomtakken gefabriceerd, vervolgens in grote zakken gepropt, die achter op de fiets naar Mtwara worden vervoerd en aldaar op de markt worden verkocht. Het is echt een hele industrie die een hoop mensen werk verschaft. Dit vervoer is echter niet geheel van gevaar ontbloot... De weg naar Mtwara loopt grotendeels heuvel af. Het gaat niet steil, maar je moet toch stevig afremmen wil je voorkomen dat je een ongezond hoge snelheid bereikt. Nu had mijn mountainbike een stel goeie remmen maar de lokale bevolking hier rijdt over het algemeen op ouwe fietsen van Chinese makelij, die vaak geen of slechte remmen hebben. De enige manier om de snelheid nog enigszins te controleren gebeurd door de rechter teenslipper voorzichtig tegen het achterwiel te drukken. Normaliter zou me dat al een twijfelachtig idee lijken, laat staan met een topzware en met drie of vier grote zakken houtskool, ruim overbeladen fiets. We zien dus met enige regelmaat slapstickachtige taferelen van een kolenboer die met doodsangst in zijn ogen volledig ongecontroleerd de helling afdendert. Niet zelden eindigt dit met de hele santenkraam op een hoop in de bosjes. We hebben er zelfs eentje letterlijk zien vliegen toen hij aan het eind van de 'achtbaan' over een richel met de vorm van een springschans schoot. Kortom; linke soep dus...
Toen we afgelopen week onderstaande kolenboer passeerde moest ik dus wel stoppen en een foto maken: Vijf (!) zakken houtskool op een fiets zonder goed werkende remmen. Hij staat hier vlak voor de gevaarlijke afdaling. Kijk eens naar die strijdlustige blik: dit is duidelijk een pro met de ballen van een olifant!

Inpakken en niet wegwezen

Met nog een kleine drie weken te gaan kan ik nu al zeggen dat dit mijn zwaarste toer tot nu toe is. En dat komt niet door de hoeveelheid werk die verstouwd moet worden. Nee, integendeel; juist door het gebrek aan werk. Er is dus h-e-l-e-m-a-a-l niets meer te doen hier. De containers zijn ondertussen vertrokken richting Zuid-Afrika en de twee helikopters staan bepakt en bezakt ook helemaal klaar voor vertrek. Het is alleen nog wachten op de goedkeuring van de export papieren en de schatting is dat dat nog tussen de tien dagen en drie maanden (!) kan gaan duren. En dus zit er niets anders op dan te wachten. Dag in en dag uit, vechtend tegen de verveling...

In Mtwara loopt ondertussen het regenseizoen op zijn eind. Het is niet zozeer dat het vaak regent, maar als het regent dan regent het ook goed. Het gevolg is dat de normaal dorre grasvlakten er nu mooi groen bij liggen. Nadeel is wel dat de kans om op een slang te stappen een stuk groter is geworden. Op de smalle paadjes blijven is het devies. Vorige week hebben de bewakers van de hangaar nog een pof adder gedood en tijdens mijn vorige tour een zwarte mamba, beide hebben een dodelijke beet.
We hebben ook meer last van insecten en er vliegen af en toe monsters voorbij die je normaal gesproken alleen in je dromen tegenkomt na een avondje stevig kantelen!

Het hotel waar we sinds mijn vorige tour verblijven is een welkome vooruitgang ten opzichte van het Laso View Hotel waar we de afgelopen jaren hebben gezeten. Goede keuken en prima personeel.

Enige minpuntje is dat ik nog steeds 's ochtends word wakker getetterd. Nu echter niet meer door de lokale Imam, maar door een Hamerkop vogel, een soort kruising tussen een eend en een reiger. Elke morgen om klokslag zes uur strijkt hij neer op de reling van mijn balkonnetje om naar zichzelf te kijken in het zwaar spiegelende raam van mijn kamer. Vervolgens wordt er een kwartier lang dreigende taal tegen het raam geschetterd, afgewisseld met aanvallen die dreunend tegen het raam eindigen, waarna hij weer op de reling klimt en het proces weer opnieuw begint. Niet de slimste vogel van het continent...

Toen ik drie weken geleden aankwam hadden Mark, Justin en Gerrit net de laatste hand gelegd aan de werkzaamheden aan de helikopters. Het door corrosie beschadigde dek waarop de motoren zijn gemonteerd, is tijdelijk gerepareerd en we hebben toestemming van de fabrikant om de helikopter naar Johannesburg te vliegen alwaar we het gehele dek zullen gaan vervangen. Een pittige klus die zeker een maand in beslag zal nemen en met de onvermijdelijke tegenslag worden het er misschien wel twee.
Het inpakken van de gehele basis was nog in volle gang en mijn eerste week hier hebben Mark en ik gebruikt om de rest van onze spullen in de vier zeecontainers te proppen. Satelliet schotels worden gedemonteerd, stellingen afgebroken en alles moet zo economisch mogelijk worden opgeslagen en vastgesjord  in de containers. Normaal al zwaar werk maar bij een temperatuur die in de stalen containers oploopt tot boven de 50 graden lijkt het meer op topsport. Nooit geweten dat een mens zo kan zweten! Dus als we na die week de laatste container afsluiten, gebeurd dat met een zucht van verlichting.

De volgende dag krijgen we het verzoek binnen uit Vancouver of we de 'Sea Tray Floor'  zo snel mogelijk willen opsturen naar Suriname, waar we net aan een nieuw contract zijn begonnen.
Volgens Mark moet die 'ergens' in de gele container zijn opgeslagen...
Nee hè, zeg dat het niet waar is! De foto's vertellen de rest:


"Nee, daar ligt ie niet..."

"Nope, daar ook niet..."

"Ik geloof dat ik iets blauws zie..."

"Ja hoor, ik zie hem; helemaal achterin..."

Uitladen geblazen. En zo staat de hele reutemeteut twee uur later weer in de hangaar. En nadat we de gewraakte Sea Tray Floor hebben bevrijd, hebben we de rest van de middag nodig gehad om alles weer in te laden en vast te sjorren. Ach, het houdt je van de straat...



De hangaar lijkt na het uitpakken wel op de winkel van Malle Pietje (Wie kent hem nog?!)

Een kleine week later worden de containers opgehaald voor transport over de weg naar Dar Es Salaam alwaar ze zullen worden ingescheept naar Zuid Afrika.

We ruimen de laatste rotzooi op in de hangaar en nemen afscheid van onze helpers, Edwyn en Hamdi. Het is best wel pijnlijk om ze te zien vertrekken, ten slotte maken we ze werkloos. Gelukkig kunnen we de pijn aardig verzachten met het meegeven van wat er aan spullen is achtergebleven. Hamdi komt speciaal terug met een gehuurde 'Biagji' om alles op te halen en het is best vermakelijk om te zien hoe alles met veel kunst, vliegwerk en ijzerdraad, in, op en aan de Biagji wordt gehangen. Een koelkast, drie kantoorstoelen en nog heel wat meer verdwijnen in het knetterende driewielertje.

Hamdi perst zich naast de chauffeur van het vehicle.

Godspeed, Hamdi...

En nadat we Hamdi over de heuvel hebben zien verdwijnen en het geknetter van de Biagji wegsterft kijken we elkaar in de stilte aan en realiseren ons dat we nu echt klaar zijn. Er valt niets anders te doen dan te wachten tot we toestemming krijgen om weg te gaan. En zo vullen de dagen zich met lange, late ontbijten, wandelingen en zwempartijtjes. Ik weet dat het voor de meesten zeer aantrekkelijk klinkt, maar geloof me, na een paar dagen ben je er echt wel klaar mee.

Je gaat rare dingen doen als je niets te doen hebt....

Dagelijks een verse kokosnoot voor iedereen.

Dagje toerist gespeeld bij de grens met Mozambique. Absoluut niets te beleven...

Na een week wordt de monotonie enigszins doorbroken vanwege het feit dat de oliemaatschappij wil dat we zijn hangaar verlaten. We verhuizen de helikopters naar een oud stoffig hangaartje iets verderop, waarna we weer wegzakken in catatonie.

Het past allemaal net, in het 'nieuwe' hangaartje.

We leven nog even op als blijkt dat het lokale trekkertje niet wil starten, maar dat is helaas ook al snel gefixed.

Een gevoel van algehele malaise bekruipt ons, zeker ook omdat we geen idee hebben hoe lang het kan gaan duren. Daarnaast wordt de situatie er ook nog eens niet beter op als ons het bericht bereikt dat ons bedrijf, vanwege een instortende markt, veroorzaakt door de lage olieprijs, besloten heeft om een deel van de piloten en engineers te ontslaan. Het worden spannende weken want ik krijg pas thuis te horen of ik daar bij zit. Duim maar voor me de komende weken!