My fifteen minutes of fame

Nu ik alweer driekwart jaar in deze nieuwe baan zit, durf ik aan het eind van mijn laatste tour wel voorzichtig te concluderen dat ik er goed aan heb gedaan. Ik zit weer lekker in mijn vel en ga iedere dag met plezier naar het werk. Maar het is natuurlijk niet alleen maar rozengeur en maneschijn.....

Als ik ergens elke keer weer tegen op zie is het wel het reizen. Waar anderen een vliegreis als iets leuks en avontuurlijks zien, zie ik alleen maar de negatieve kanten van het reizen, de jetlag, darmen die van streek zijn, te krappe stoelen en ga zo maar door. Vooral aan de terugvlucht naar Nederland, 's nachts, heb ik een broertje dood.

Voor mij begon de terugreis gisteren om drie uur 's middags. Eerst met een taxi door het chaotische verkeer in Mombasa naar de airport. Na twee uur wachten met een korte vlucht naar Nairobi. In Nairobi moet ik weer 3,5 uur wachten voordat de KLM vlucht naar Amsterdam vertrekt. En zo loop ik dus om tien uur 's avonds, bekaf, door de gate naar de Boeing 747. Achtentwintig jaar geleden was dit het eerste type waarop ik GWK werd. Tjonge, wat is de tijd hard gegaan...
Als ik in het overvolle toestel bij mijn stoel kom blijkt er al een wat oudere, forse man op te zitten. Dat begint lekker denk ik, terwijl ik ook nog eens een stevige hoofdpijn voel opkomen achter mijn ogen. De man in kwestie verstaat geen woord Engels en het duurt even voordat ik hem heb duidelijk gemaakt dat hij een plek moet opschuiven. Ik heb ondertussen wel begrepen dat hij uit Mogadishu komt en op weg is naar Oslo. Hij heeft duidelijk nog nooit gevlogen en is erg zenuwachtig en druk. Nu heb ik er niets op tegen om naast een Somaliër te zitten met een fez op zijn knar, maar wat wel vervelend is dat hij, doordat hij zo fors is, half op mijn stoel komt. Ik kan dus niet eens recht op mijn stoel zitten en mijn linkerschouder steekt daardoor onhandig in het looppad.
Ik ben bang dat het een lange nacht gaat worden.
Tot overmaat van ramp komt er schuin tegenover me ook nog eens een moeder zitten met een kleuter die duidelijk ADHD heeft, regelmatig stuitert hij schreeuwend door het gangpad en stoot daarbij steeds tegen mijn schouder aan.
Dit gaat een hele.... lange.... nacht.... worden.

Om de ellende er nog eens flink in te wrijven roept de purser om dat er nog plaatsen vrij zijn in de recentelijk geheel vernieuwde business class, voor slechts 1445 euro extra.
Dit is wreed....
Het enige lichtpuntje is dat we volgens schema, op tijd van de gate worden afgeduwd. Maar ook dit lichtpuntje blijkt geen lang leven beschoren, want tien minuten later staan we nog steeds aan het begin van de taxibaan. Op het moment dat ik me afvraag waarom het zo lang duurt komt de captain over de intercom met de boodschap dat ze een technisch probleem hebben en in overleg zijn met Schiphol om te kijken wat ze er aan kunnen doen.
Dit gaat, denk ik, de langste nacht in mijn leven worden, ben ik bang.  Als troost neem ik maar een paracetamolletje tegen de koppijn......
Even later vang ik uit een gesprek tussen twee stewardessen op dat er problemen zijn met een cabine deur, hij zou niet goed dicht willen.

Hmmmmm, zal ik......?
Het is wel 25 jaar geleden dat ik voor het laatst aan een 747 heb gewerkt.......

Na nog een paar minuten ongedurig heen en weer schuiven op mijn te krappe stoel, trek ik de stoute schoenen aan en sta op: 'Boogie to the rescue!!!'
Omdat ik uit ervaring weet dat de bemanning altijd huiverig is om technische hulp van onbekenden te aanvaarden wil ik me niet opdringen. Dus ik geef alleen even aan bij de stewardess in de galley dat ik GWK ben en mochten ze me nodig hebben dan zit ik daar, op die stoel.
Ik zit nog niet koud weer op mijn plek of ik word al op mijn schouder getikt: of meneer de GWK alstublieft even wil komen kijken bij de recalcitrante deur.

Bij de deur staan de tweede vlieger, een purser en twee stewardessen zenuwachtig te overleggen, de vlieger kijkt daarbij alsof hij heel nodig naar het toilet moet. Verantwoordelijk gemaakt voor het probleem en natuurlijk geen benul van techniek, de arme sukkel. Zodra ze me zien aankomen word ik binnengehaald als de verloren zoon. De vlieger schudt me opgelucht de hand en zegt iets in de trant van: 'Tjonge, hebben wij even mazzel dat we een 747 GWK van de KLM aan boord hebben!'.
'Ehhh, nou... wacht even.... het zit zo...'.
Na even nadenken lijkt het me toch beter om mijn mond maar dicht te houden, anders komen we nooit thuis. Ik bluf me er wel doorheen.
'Ok, wat is het probleem?' zeg ik, met meer zelfverzekerdheid dan ik voel. De vlieger vertelt me dat de deur wel dicht gaat maar dat het hendel waarmee ze de glijbaan op scherp zetten niet 'om' wil.
Opgelucht haal ik adem want ik herinner me dat ik dit probleem 25 jaar geleden ook wel eens ben tegen gekomen. Nadat ik het cover van de glijbaan heb opgetild, duik ik in de ruimte die hierdoor is ontstaan en zie meteen waar het probleem zit: de verankeringsbalk van de glijbaan lijnt niet goed op met de beugels op de deurdrempel, daardoor loopt het verankeringsmechanisme vast zodra de deur gesloten word. De remedie is simpel: ik open de deur een klein stukje en terwijl ik hem met mijn rechterhand weer sluit lijn ik de balk met mijn linkerhand netjes op. Nadat de deur weer dicht is geef ik aan de stewardess aan dat ze nu het mechanisme wel op scherp kan zetten. Ze kijkt me ongelovig aan en doet niks!
'Nee, dat kan toch niet zo snel opgelost zijn'  zegt de ongelovige tut hola.
Ik blijf haar aankijken en zeg: 'Wel hoor, kijk maar', en haal zelf het hendel over.
'Klik', zegt het hendel en werkt weer 'as advertised'
Terwijl de stewardess nog met open mond naar het hendel staart, krijg ik applaus van de mensen om ons heen en zegt de opgeluchte vlieger 'deze meneer drinkt de rest van de vlucht champagne!'
De purser, die weet waar ik zit, heeft een beter idee. 'Pak je spullen en kom met me mee', zegt ze.

En zo zit ik even later lekker onderuit in de business class aan een glaasje port te nippen! Een uurtje later druk ik, nog na genietend van een glas Highland Park Single Malt wisky, op een klein knopje en mijn gloednieuwe businessclass stoel transformeert zich tot een heus bed! Met de prima werkende Noise Cancelation koptelefoon op mijn hoofd zak ik diep weg in het dikke kussen, trek een deken over me heen en denk, vlak voor dat ik in slaap val: 'Het kan verkeren, blijkbaar'.

Vergane glorie

Na de chaotische periode van vorige week zijn de afgelopen dagen rustig verlopen. De overspeed van de motor heeft gelukkig niet geleid tot een voortijdige verwisseling. Na drie dagen van paniekerige mailtjes over en weer over drie continenten bleek maandag dat we er genadig van af kwamen: geen verdere actie benodigd. Zo, dat is even lekker!



Apies kijken voor mijn hotelkamerdeur.

Zodoende kon ik na dertig dagen op maandag eindelijk een dag vrij nemen. Veel ondernemingszin had ik niet, dus veel verder dan apies kijken, een strandwandeling en wat luieren bij het zwembad ben ik niet gekomen. Ook wel eens lekker.
De rest van de week hebben we gebruikt om de laatste dozen uit te pakken en de heli's eens te verwennen met een wasbeurt en wat TLC, oftewel: Tender Love and Care.


Het schip van de woestijn, gestrand op het strand van Mombasa

Ondertussen blijven de oude vliegtuigwrakken achter de hangaar aan me trekken. Vooral de oude DC-3 wil ik graag nog eens van dichtbij fotograferen. Maar het hoge gras is niet geheel van gevaren ontbloot. Ik heb ondertussen een gezond respect gekregen voor de slangen op dit continent. De Zwarte Mamba en de Puff Adder (Pof adder?) ben ik beide al tegen gekomen in Mtwara en naar ik begrepen heb is hun beet dodelijk. Een mazzeltje is dat ze alleen bijten als ze pissig zijn. Maar een goeie manier om ze pissig te krijgen is om er per ongeluk in het hoge gras op te gaan staan. Dus de DC-3 die in een zee van hoog gras staat had net zo goed midden in een mijnenveld kunnen staan, net zo onbereikbaar. Maar zaterdagmiddag na het werk wint mijn nieuwsgierigheid het toch van mijn gezond verstand. Heel voorzichtig loop ik langzaam stap voor stap naar het wrak, terwijl ik het gras voor me met mijn ogen aftast naar beweging. Natuurlijk ben ik geen slang tegen gekomen maar ik ben even goed opgelucht als ik bij het wrak sta. Aan de achterkant van het wrak gekomen wacht me een verrassing: de vrachtdeur is open, dus ik kan mooi naar binnen. En daar heb ik toch weer een paar artistieke plaatjes kunnen schieten.

Als ik 's avonds de foto's op mijn computer bekijk valt mijn oog op de wat vage registratie op de achterkant van de romp, ZK-BBJ.  Toch wel nieuwsgierig geworden gooi ik eens een visje uit op Google, en met succes...

Deze DC-3 is in 1945 in Oklahoma gebouwd en vervolgens aan de  Nieuw Zeelandse Luchtmacht geleverd. Na in de vijftiger jaren in Singapore van dienst te zijn geweest, heeft ze tot 1994 in Nieuw Zeeland gevlogen.



Toen.....



...en nu.

Na een korte tijd in Cambodja te hebben geopereerd heeft ze haar laatste jaren gesleten als manusje van alles voor the United Nations in Kenia en Somalië. En sinds 2001 staat ze afgedankt in Mombasa, na 56 dienstjaren! Rust zacht, oude dame...

De ZK-BBJ in betere tijden.

Status Operatie Mombasa: SNAFU

Na ruim een week in Mombasa komen eindelijk de containers met onze zo gewenste spullen; onderdelen, special tools, kantoor benodigdheden en wat al niet meer. Nadat we de containers hebben uitgepakt en we weer omringd zijn door onze vertrouwde spulletjes, kunnen we eindelijk weer ontspannen: we hebben het met wat kunst en vliegwerk toch maar weer gered de afgelopen twee weken. Roger slaakt een zucht van verlichting, zakt vergenoegd onderuit in zijn vers uit de container gehaalde kantoorstoel en zegt "We zitten mooi op track. Alles is weer onder controle."

Famous last words...

Maar misschien is het leuk om aan de hand van wat foto's eerst even een idee te geven van een werkdag in Mombasa.
Omdat het verkeer in Mombasa tijdens de spits een drama is, splitsen we op in twee shifts. Bij toerbeurt gaat één van ons dan om half zeven met twee vliegers naar het veld. De andere twee komen dan rond elf uur, na de spits, waarna de vroege dienst er voor zorgt dat hij voor de avondspits begint weer terug in het hotel is terwijl de andere twee de dag afmaken. Klinkt leuk, helaas blijkt de praktijk vaak anders te lopen. Evengoed duurt de rit naar het veld bijna een uur. Onderweg hoef ik me niet te vervelen want er is genoeg te zien:

Veilig Verkeer Kenia met een wat lugubere manier van adverteren. Daarom hebben wij chauffeurs die ons dagelijks in luxe busjes heen en weer rijden!

Deze busjes moet je goed in de gaten houden. Zonder uitzondering worden ze allemaal bestuurd door chauffeurs die denken alleen op de wereld te zijn. Ze wurmen zich overal tussendoor en als je geen deuken in je mooie luxe bus wilt dan kun je ze maar beter de ruimte geven.



Langs de route is het 's ochtends vroeg al druk met mensen bij de vele marktkraampjes langs de weg.

Het afval blijft een probleem in deze landen: overal ligt plastic. Een triest gezicht...

De allerarmsten vervoeren vaak onmogelijk zware vrachten in zelf gefabriceerde handkarren door de stad om zo aan wat inkomsten te komen. Zelfs vrachten zand worden zo door slechts één persoon in de vochtige hitte door het drukke verkeer geloodst.



Er was vandaag in ieder geval één persoon die zich wel veilig voelde in het chaotische verkeer...



De Keniaanse luchtmacht lijkt voornamelijk te bestaan uit een oude Franse Puma heli en deze oude Russische Mil Mi-8.

Eenmaal op de luchthaven rijden we via het militaire gedeelte naar onze hangaar. Daar onze eigen tractor in één van de containers zat moesten we de afgelopen week een beroep doen op de trekker van de buren. Nou, dat kreng is een verhaal apart.

Met het zweet op mijn voorhoofd neem ik plaats op de volledig versleten trekker, want het rijden met dit bokkige monster is een hachelijke onderneming en vereist volledige aandacht. De vliegers staan al met bedrukte gezichten klaar achter de trekker want zij zijn de slachtoffers die ik gecharterd heb om de trekker aan te duwen. Met het puntje van m'n tong uit mijn mond roer ik hevig in de versleten versnellingsbak met de lange pook tot ik een vage klik voel die me hopelijk in de hoogste versnelling brengt. Ik trap de koppeling in en gebaar naar achteren dat de heren kunnen gaan duwen. Daar het een zeldzaam gezicht is om een piloot te zien zweten wacht ik extra lang met het laten opkomen van de koppeling. Met een tevreden blik tel ik totaal 16 gouden strepen op de zwoegende schouders achter me; puur genieten! Tegen de tijd dat de eerste zwetende vlieger argwanend opkijkt laat ik met een ernstig gezicht de koppeling opkomen terwijl ik gelijkertijd de starter bedien om het laatste beetje stroom uit de kapotte accu mee te laten helpen. Reutelend en rochelend rollen we hortend en stotend verder totdat de eerste knal vergezeld van een roetwolk aan geeft dat er langzaam iemand wakker wordt in het vooronder. Zodra de diesel eindelijk aanslaat geef ik gas en laat de vliegers in een roetwolk achter. Mooi moment...



Hier is het Michaels beurt om het monster te bedwingen terwijl ik me wijselijk met het fotograferen bezig houdt!

Het aanhaken van de trekker aan de heli vergt opperste concentratie daar de versleten koppeling eigenlijk maar twee standen telt; aan of uit, "doseren" staat niet meer in zijn gebruiksaanwijzing...
"Nog 5 cm naar voren!" roept Roger, die de trekstang moet koppelen aan de trekker. Langzaam laat ik de koppeling opkomen en voordat ik het weet springt hij een halve meter naar voren! Roger lijkbleek en ik hartkloppingen. Kortom, we zien met smart uit naar de containers met aan boord onze eigen vertrouwde trekker.

En dan op 8 januari komen dan eindelijk onze containers aan.

We slaken een zucht van verlichting, pakken de containers uit en installeren ons met onze spullen in de door ons afgehuurde hangaar. Geheel in de veronderstelling dat we het gewonnen hebben zakken we eens lekker onderuit in onze stoelen na het tappen van een verse espresso uit de net uit de containers bevrijde espresso machine.

En dat was vier dagen geleden. Dit blijft een grillige business. Toen de vliegende machine die dag terug kwam lekte hij brandstof en bleek het met de "rust" gedaan. Heli aan de grond, paniekerig een brandstof regel unit besteld die redelijk snel vanuit Den Helder in Mombasa aankwam. Mooie klus voor Boog.

Hevig zwetend in de als broeikas werkende hangaar heb ik de regelunit in een paar uur tijd verwisseld. Tegenslag met de afstelling doet ons besluiten om na een werkdag van 14 uur de handdoek om 9 uur 's avonds in de ring te gooien en te kiezen voor een herkansing de volgende dag. De volgende dag uithuilen en opnieuw beginnen. De unit weer uitgebouwd en weer ingebouwd en nu was de afstelling wel goed te krijgen. Joepie, gewonnen, denk je dan. Helaas treedt er tijdens het testen een overspeed van de motor op, wat inhoud dat we nu waarschijnlijk de hele motor moeten verwisselen...

Dus ja; we zijn weer lekker in ons normale doen: Situation Normal: All Fucked Up, oftewel SNAFU.

Mombasa!

Sinds mijn laatste blog update is er wel weer het een en ander gebeurd. Na bijna tot de laatste dag in onzekerheid te zijn gehouden door de oliemaatschappij krijgen we 31 december te horen dat we definitief op 2 januari naar Mombasa gaan verhuizen. Zoals altijd tegen de tijd dat het boorschip naar een nieuwe locatie verhuist neemt de bedrijvigheid toe en zodoende krijgen we op oudejaarsdag nog even te horen dat we nieuwjaarsdag een drukke dag krijgen en om half zeven met een heli moeten vertrekken naar Dar es Salaam, met de waarschijnlijkheid dat we de dag daar ook eindigen. Daarom moet er ook een techneut mee en raad eens wie het kortste strootje trok...

 

Nieuwjaarsochtend gaat de wekker om kwart voor vijf en na een karig ontbijt rijden we in het donker naar het vliegveld. Haastig zet ik de kist buiten en tegen de tijd dat de zon op komt klimmen wij naar 8000 ft en geniet ik van de prachtige vergezichten.

In Dar es Salaam aangekomen help ik met het tanken van de machine en nadat de heli is vertrokken naar het boorschip maak ik me op voor een lange dag van wachten, want ze zullen de hele dag op het schip blijven. Gelukkig hebben we in Dar ook een basis met twee Sikorsky heli's en het is dan ook leuk om daar een Nederlandse collega tegen te komen, Aino. Aino vertelt me dat hij de basis aan het opdoeken is daar we het contract per 1 januari aan onze grote concurrent Bristow hebben verloren, die met gloednieuwe heli's net die dag voor het eerst vliegen. Een beetje wrang om te zien maar het hoort er nu eenmaal bij.



Agusta van Bristow achter onze machine, vlak voor hun eerste vlucht.




De oude Sikorsky, ingepakt en wachtend op een volgend contract, ergens in de wereld.

Pas om 6 uur komt onze heli terug in Dar en na een laat diner in een hotel in Dar lig ik uiteindelijk om 11 uur bekaf in bed.

Voor mijn gevoel gaat de wekker af zodra ik in slaap val. En dat zit niet zo heel ver van de waarheid af want het is wederom kwart voor vijf. Dit gaat Boogie niet volhouden, denk ik nog, als ik me slaapdronken weer in mijn niet al te frisse kloffie van de dag ervoor hijs.
Vandaag wordt weer een lange dag, eerst terugvliegen naar Mtwara in het zuiden, daar snel naar het hotel om mijn spullen in te pakken en dan met mijn koffers terug naar het vliegveld waar we om half elf hopen te vertrekken naar Mombasa.
Zodra ik met mijn koffers weer vanuit het hotel op het veld in Mtwara kom is het een bedrijvigheid vanjewelste. Er wordt nog druk ingepakt en getankt en natuurlijk willen we te veel mee nemen en hebben we problemen om het zwaartepunt binnen de limieten te houden.

Nog net een plekkie voor Boog, links

Bijna klaar voor vertrek



'Last minute drain' want drie uur vliegen zonder toilet......

Om elf uur stijgen we op en zien Mtwara snel kleiner worden. Tijdens de drie uur durende vlucht vermaak ik me vooral met fotograferen. Dus hieronder dan gelijk maar een collage:


Glen en Ryan, onze SAR Hoist Crew vliegen samen met mij in de cabine van de Delta Golf, de SAR machine.



Ken Whittal en Darcy Hoover zitten op de bok...



Onderweg veel exotische eilanden, zoals hier: Pemba.

Rond de klok van twee uur landen we op de internationale luchthaven van Mombasa alwaar we direct geconfronteerd worden met de bureaucratie van Kenia. Voordat we door immigratie heen zijn en een pas hebben om op de luchthaven te mogen komen zijn er alweer 2 uur verstreken. Moe als we zijn moeten we op de luchthaven blijven omdat de oliemaatschappij staat te springen om een hoop mensen naar het boorschip te brengen. Het wachten is alleen nog op een handtekening van de Keniaanse luchtvaartautoriteiten voor toestemming om commercieel te mogen vliegen. Tegen zessen wordt duidelijk dat die toestemming er vandaag niet meer gaat komen. We kunnen eindelijk naar ons hotel gaan waar we na een uur rijden in het donker arriveren. Na het eten denk ik maar aan één ding:  slapen...



Na de landing in Mombasa, wachtend op de autoriteiten.

De dagen erna komt de operatie langzaam op gang, en na drie dagen lijken we het ritme weer te hebben gevonden. We hebben ons ondertussen in een oude hangaar geïnstalleerd met rondom een aantal vliegtuig wrakken. Die kunnen nog van pas komen, de komende tijd!



Ons 'magazijn' ;-)

Al met al staat er genoeg materiaal rond de hangaar om een paar mooie artistieke plaatjes op te leveren.

Oude Boeing 707

En dan is ineens de maat vol...

De lange werkdagen van de afgelopen weken beginnen duidelijk hun tol te heffen. Ik merkte de laatste dagen al dat ik minder kon hebben en sneller geïrriteerd raakte. Iedereen hier kent de symptomen en zodra ik aangeef aan Roger dat ik nu na 3,5 week onafgebroken te hebben gewerkt toch echt wel toe ben aan een middagje vrij vind hij dat een HEEL goed plan...
En zo zit ik dan vanmiddag eindelijk op mijn krent aan het zwembad en probeer te ontspannen. ONTSPANNEN ZEG IK!!!!!
Kortom, ik merk dat dat dus geen knopje is die je om kan zetten. Maar ik moet zeggen dat een alcoholische versnapering je wel een duwtje in de goede richting kan geven...

1 van de 5 zwembaden in het hotel......