Kerst in Afrika

Kerstavond lig ik bijtijds op bed, want de drukkende warmte heeft er wel ingehakt. Rond 1 uur 's nachts word ik wakker van de regen. Het komt met bakken naar beneden, recht op het zinken dak van de eetzaal onder mijn raam. Wat een kabaal! Nee, slapen wordt niks meer. Zeker niet nadat de bliksem met een rotklap inslaat en het hotel stroomloos achterlaat. Zonder airco zweet ik mezelf door de nacht. Als ik tegen de ochtend eindelijk bijna in slaap val, is het de beurt aan de kikkers. Waarschijnlijk hebben ze het hele jaar op deze bui gewacht, want ze zetten hun beste pootje voor en gaan voluit. Allemachtig, wat een herrie. Gebroken zit ik een uur later aan het ontbijt en aanschouw een verzopen Mtwara. Buiten het hotel staat alles blank en als we naar het vliegveld rijden zien we dat de net aangelegde drainage geulen langs de weg al op verschillende plaatsen zijn weggeslagen. Met de zomer is duidelijk ook de regen gearriveerd.

Eerste Kerstdag wordt er niet gevlogen en dat geeft ons de gelegenheid om de lekkende olie afdichting van de motor te repareren. Om vijf uur kunnen we het sein 'brand meester' geven zodat we nog ruim op tijd zijn voor de kerstmaaltijd. We hadden vlees in Dar es Salaam geregeld en dat in een koelbox met de heli mee laten liften naar Mtwara. Waar het precies is misgegaan weet ik niet, maar het 'vlees' bleek hoofdzakelijk uit botten en pezen te bestaan. Ik heb nog een dappere poging ondernomen om er wat eetbaars uit te peuteren maar heb dat na tien minuten op moeten geven. Na een maaltijd van aardappelpuree en kale salade hebben we onze teleurstelling maar verdronken in de rode wijn. Volgend jaar beter, proost!

De vrijdag na de kerst worden eindelijk de containers opgehaald. We zullen de komende week dus met onze handen moeten roeien want zelfs de riemen zijn ingepakt. We houden onze vingers gekruist en hopen dat er niets stuk gaat de komende tijd, want dan staan we tot op onze veters afgebrand...

Hopelijk zien we hem terug in Mombasa.....

Als echte Nederlander MOET je tussen kerst en oud jaar natuurlijk naar de top 2000 luisteren. Met een beetje kunst en vliegwerk hebben we Radio 2 nu vanaf het internet op de luidsprekers in de hangaar kunnen zetten. Ik zit dus wel goed tot oud jaar!
Terwijl Lee Towers ons in het Engels maant om door te lopen, verwissel ik de RH aft float van de Delta Golf (sorry voor het vakjargon). Aanvankelijk zijn ook de niet-Nederlandse collega's enthousiast, maar als ik een uurtje later boven op de heli met André Hazes sta mee te brullen dat we een beetje verliefd zijn, haken ze af. Volgens Roger klink ik als een dronken Duitser. Kan wel zijn, maar ik heb schik. Als we wat later weggaan en ik de radio uitzet, hoor ik nog net dat er een file op de A7 staat. Kijk, daar kunnen we dan toch maar mooi rekening mee houden op de terugweg naar het hotel!

Als uitsmijter nog even een plaatje van ons toekomstig hotel in Mombasa. Na bijna 3 weken hier onder een koude douche te hebben gestaan (de hete douche in mijn nieuwe kamer bleek een eenmalig fenomeen) zal dat afzien worden!

Verhuizen

De stilte op mijn blog is na 8 weken weer ten einde gekomen. Normaal probeer ik zo snel mogelijk de draad weer op te pakken zodra ik ben aangekomen in Tanzania. Maar nu was het vanaf dag 1 direct alweer een heksenketel, dus vandaar de week vertraging. Laat ik maar bij het begin beginnen.

Net terug in Nederland, na mijn vorige tour in Mtwara, zijn we op zoek gegaan naar een mooi camperbusje. Geheel tegen de verwachting in was de eerste bus die we gingen bekijken gelijk een schot in de roos. Als kersverse trotse eigenaren zijn we natuurlijk direct een weekendje gaan winterkamperen. Lekker knus in onze pool slaapzak hebben we twee nachten 'op het dak' geslapen, als echte bikkels in de ijzige kou... 's Ochtends komt het moeilijkste moment van de dag als één van ons tweeën zijn blote arm uit de warme slaapzak moet halen om op het knopje van de kachel te drukken... Dit is echt decadent lekker!

Tegen de tijd dat mijn 'Off Time' zijn laatste week ingaat begin ik onrustig te worden. Ik begin mijn werkmail weer te lezen en  me voor te bereiden op weer zes weken Mtwara. De waarheid is dat ik na zes weken vrij er gewoon weer aan toe ben om te gaan werken. We houden het er maar op dat dat een goed teken is!

Terug in Mtwara vallen er direct wat veranderingen op: het is duidelijk warmer, vochtiger, en de lucht is vol van subtiele geuren. De bomen staan er fris groen bij, sommige vol met knalrode bloesems. De zomer is hier duidelijk begonnen.

Fris groen zichtbaar vanuit het hotel

Om na zes weken rust ineens weer midden in het werk te vallen is vergelijkbaar met het invoegen op een drukke snelweg via een korte invoegstrook terwijl iedereen 140 rijdt. Kortom, het is altijd weer even wennen en het duurt dan ook elke keer wel een dag of twee voordat ik weer op 'snelheid' ben. Eigenlijk heeft iedereen daar wel last van en er wordt dan ook rekening mee gehouden. De eerste dag terug krijg je de tijd om te acclimatiseren en word je door de rest van de crew weer bijgespijkerd over alle gebeurtenissen van de afgelopen zes weken. En 's avonds, na een koude douche en een warm biertje in ons anderhalf sterren hotel weet ik weer dat ik in Afrika ben.

Was mijn laatste tour al een drukke tour; deze tour lijkt het na twee weken al te gaan winnen.
Het boorschip ligt momenteel voor de kust bij Dar es Salaam wat inhoudt dat we de passagiers vanuit Dar es Salaam naar het schip vliegen terwijl de basis in Mtwara blijft. Dit resulteert in veel meer vlieguren, wat zich weer uit in lange dagen met veel werk. Daar bovenop komt dat we aan het eind van het jaar gaan verhuizen naar Mombasa, in Kenia. De hele basis wordt momenteel ingepakt in zeecontainers en het lijkt er op dat we op 31 december de helikopters overvliegen naar Mombasa.

Inpakken!

Omdat al onze spullen nu in de zeecontainers zijn ingepakt breekt voor ons een spannende tijd aan. We zullen het tot Mombasa ongeveer twee weken moeten rooien zonder het merendeel van onze spullen. We kunnen nog geen band oppompen. We zitten met onze vingers gekruist dat er niets stukgaat tot Mombasa want dan staan we echt tot op onze veters afgebrand. Een voorproefje van de ellende die ons mogelijk te wachten staat kregen we gisteren. Eén van de helikopters was teruggekomen met een stevige olielekkage op een motor. De lekkage was overduidelijk buiten de limiet. Einde oefening dus. Gistermiddag hebben we een nieuw plan gemaakt voor de komende dagen. De SAR helikopter hebben we nu omgebouwd naar passagiers configuratie, zodat de olieboeren in ieder geval naar de kust kunnen worden gebracht om voor de kerst nog thuis te kunnen zijn. Vandaag moeten we in de containers duiken om wat speciaal gereedschap te 'bevrijden'. Gelukkig waren de containers nog niet opgehaald door de transporteur! Ondertussen zijn de noodzakelijke nieuwe afdichtingsringen besteld en het lijkt er op dat ze vandaag (zondag) op het vliegtuig van Amsterdam naar Dar zitten. Dat zou betekenen dat we ze misschien dinsdag in huis hebben. En dat geeft ons meer dan genoeg tijd om de motor uit de helikopter te peuteren, want dat zal wel lastig worden zonder de gebruikelijke werkstands rond de helikopter.

Tegelijkertijd begint de situatie in mijn hotelkamer onhoudbaar te worden: ik heb al vanaf dag 1 geen warme douche gehad en hoewel dit geen onoverkomelijk probleem is, wordt het ondertussen wel vervelend. Daarnaast blijkt er bij de bovenburen een lekkage in de toiletafvoer te zitten met stankoverlast tot gevolg. Zaterdagavond heb ik al mijn spullen verhuisd naar de andere kant van het hotel en kon ik eindelijk een warme douche nemen. Nou warm... Hij blijkt zo heet dat ik er nauwelijks onder kan staan. En niet te regelen natuurlijk. Tja, het blijft Afrika...

Als laatste wil ik iedereen een gezellige kerst en een gezond 2014 toe wensen!

Fietsbroek

Het zit er weer op; 6 weken Mtwara. Het was de eerste keer dat ik 6 weken van huis was en ik moet toegeven, dat was best lang. Je gaat weg van huis op een mooie nazomer dag en je komt weer thuis als de herfst al over zijn hoogtepunt is. Maar ik heb me niet verveeld want het was erg druk. Het extra werk dat we de afgelopen 6 weken hebben opgepakt, zit in de afrondende fase en het lijkt me dan ook een mooi moment om op huis aan te gaan.

Op weg naar huis ben ik genoodzaakt om een hele dag in Dar es Salaam door te brengen, want de vlucht vanuit Mtwara komt rond tien uur 's ochtends aan in Dar terwijl de KLM pas om 12 uur 's nachts zijn pootjes optrekt richting Amsterdam. Vervelend, want het voelt alsof ik een dag verlies. Maar aan de andere kant vind ik het ook wel lekker want ik heb nu een hele dag voor mezelf waarin ik me kan losweken van Mtwara. Ik heb gewoon tijd nodig om me om te schakelen en deze dag is daarom wel besteed.
Ik lig meestal eerst een paar uur aan het zwembad en kan dan eindelijk mijn boek uitlezen. Dan rond half drie ga ik standaard een heerlijke pizza eten in een toeristische plaza hier vlakbij. En met het biertje dat ik er bij drink voel ik langzaam de spanning van zes weken werken van me afglijden. Als een fotoalbum trekken de afgelopen weken nog eens aan me voorbij. Al het werk dat we verzet hebben, de vele mensen die ik ontmoet heb en de bijzondere momenten die ik heb meegemaakt. Eén zo'n moment, leuk, maar ook een beetje pijnlijk, wil ik hier nog wel even kwijt.

Vorige week zondag had ik eindelijk weer eens een vrije dag. Ik had tijdens een testvlucht een paar dagen ervoor vanuit de helikopter een strandje gezien buiten Mtwara dat er veel belovend uitzag. Het leek me een mooi doel om te trachten dat strandje op mijn fiets te bereiken. En dus vertrok ik om half tien richting Mikindani om daar langs de baai waar ooit Livingstone voor zijn laatste fatale expeditie vertrok, richting de Indische oceaan te fietsen. Na 25 km over onverharde paden en wegen te hebben gefietst kwam ik zowaar bij het strandje aan. Ter plekke bleek het veel minder om een 'Bounty strand' te gaan dan ik had gehoopt. Het strand was mooi, maar de zee bleek vol met scherp koraal gesteente dat bij eb droog viel. Geen zwemparadijsje dus en het stinkende zeewier en de bloedhete zon maakt het strand er ook niet aantrekkelijker op....... Ik schiet maar een paar foto's en maak me op om terug te fietsen.

Terwijl ik naast mijn fiets op het strand sta komen de kinderen uit het aanliggende huttendorpje eens kijken naar die gekke 'Mzungo' op zijn fiets. De meeste interesse gaat duidelijk uit naar mijn mountainbike waar ze met grote ogen naar staren. Er wordt over het zadel gewreven, in de banden geknepen, en de brutaalste pakt het stuur en knijpt eens in de remmen. Dus ik wijs op mijn fiets en grap tegen een van de mannekes of hij een stukje wilt fietsen. Zijn hoofd komt nauwelijks boven het zadel uit en met die blote voetjes kan hij toch niks op die klik pedaaltjes. Denk ik....
Voor dat ik met mijn ogen kan knipperen klautert het manneke over de stang terwijl zo'n 30 vriendjes de fiets overeind houden en zoef...... weg is mijn fiets, richting het dorp met dertig joelende koters er achter aan. Twijfelend of ik niet te goed van vertrouwen ben geweest, loop ik maar richting de hutjes, hopende mijn fiets terug te vinden.

In het centrum van het dorpje zie ik een hoop mensen staan te kijken naar mijn fiets terwijl er een nieuw apie op mijn fiets klautert en weer weg rijdt. Terwijl ik hier sta te wachten tot zo'n beetje het hele dorp een rondje op mijn fiets heeft gemaakt, wijst er een vrouw op mijn strakke fietsbroekje, zegt iets en begint hard te lachen. In 'no time' staat de hele groep naar mijn kruis te wijzen en te lachen. Ik kijk voor de zekerheid maar eens naar beneden of mijn broek niet is afgezakt, want ik begin me toch wel een beetje lullig te voelen. Okay, ik moet toegeven dat een fietsbroek met een zeemleren lap in het kruis niet echt afkleed, maar om dat nu op deze manier iemand duidelijk te maken....... Op het moment dat een brutaal jochie het nodig vindt om nog meer duidelijkheid te scheppen door op mijn kruis te wijzen en 'penis' te roepen vind ik het wel welletjes. Zodra mijn fiets weer in zicht komt trek ik hem bijna letterlijk onder de berijder vandaan en met enigszins rood hoofd rij ik het dorp uit terwijl achter me het gelach nog pijnlijk lang hoorbaar is.......

De "Crew", in sepia.....

Na de hectiek van de afgelopen weken is het deze week rustig geworden: het surplus aan collega's is huiswaarts gekeerd. Hoewel het werk waarvoor ze naar Mtwara waren gekomen klaar is, komen er toch nog twee specialisten volgende week terug om wat extra klusjes uit te voeren. Tot die tijd heeft de vaste crew weer even de vloer voor zichzelf. Misschien is dit dan een goed moment om ze wat uitgebreider voor te stellen.

Naast een zestal vliegers die ik verder buiten beschouwing zal laten werken we in Mtwara te allen tijden met zijn drieën. Daarnaast heeft iedereen een 'back to back', wat inhoudt dat ik een vaste collega hebt die me aflost na 6 weken en ik los hem weer af. Het is een internationaal allegaartje, een Zweed, een Zuid-Afrikaan, een Canadees, een Tsjech, een Ier en een Nederlander dus. Met zijn zessen zijn we verantwoordelijk voor de technische kant van de operatie. Elke twee weken wordt er iemand afgelost, dus ik werk uiteindelijk met iedereen samen behalve met mijn collega Justin, daar hij mijn back to back is.


De twee collega's met wie ik het meeste samenwerk zijn Radek en Roger. Roger is een Zweed die in Thailand woont en hij heeft momenteel de leiding over het cluppie. Roger heeft een positieve kijk op het leven en houdt wel van een lolletje.

Radek is een verhaal apart. Opgegroeid achter het ijzeren gordijn in Praag is hij duidelijk nog een product van het toenmalige pro Russische regime. Hij is dol op discussies, stokpaardjes zijn sociale ongelijkheid en de kwaliteit van Oost-Europese producten. Ik heb één keer de fout gemaakt te opperen dat in mijn visie Russische helikopters inferieur zijn aan westerse helikopters. Nou, dat heb ik geweten! Terwijl Roger gniffelend achter Radek stond (die kent hem al wat langer), kreeg ik met luide stem de wind van voren: Radek is absoluut overtuigd van de superieure kwaliteit van Oost-Europese producten...... Met zijn kalende hoofd, ringbaardje en opgeheven vingertje zag ik ineens Lenin voor me staan die vanaf een kansel de revolutie aan het verkondigen is. Het zit blijkbaar een beetje in hun bloed, dat revolutioneren.....

Als buitenlands bedrijf ben je verplicht om lokale mensen aan te nemen in je operatie om zo de locale economie ook wat te helpen. Vandaar dat we drie lokale helpers in dienst hebben, Edwyn, Hamdi en Seif. En hoewel ze graag de kans willen krijgen om ook eens aan een helikopter te sleutelen, merken we in de praktijk dat het gebrek aan opleiding en praktijk ervaring ze zodanig parten speelt dat het niet verantwoord is om ze hiervoor in te zetten. Hun werk beperkt zich dan ook voornamelijk tot het wassen en schoonmaken van de helikopters en het verrichten van hand- en spandiensten terwijl wij het daadwerkelijke sleutelwerk doen.



Edwyn is verreweg de meest ambitieuze van de drie. Als hij maar even de kans krijgt, sleutelt hij graag mee. Hij is de enige die we het toevertrouwen om panelen te openen en te sluiten, maar meer dan dat durven we hem (nog) niet te laten doen. Hij is zeker niet onhandig maar door zijn gebrek aan opleiding en waarschijnlijk ook het verschil in culturele achtergrond kan hij volkomen onverwachte fouten maken.

 

Seif is met zijn 59 jaren beduidend ouder dan de andere twee. Hij is de rust zelve en wordt alom gerespecteerd. Hierdoor fungeert hij een beetje als vaderfiguur en leider voor de andere twee. Seif spreekt redelijk goed Engels, is een devoot moslim, maar van de soort die volgens Geert niet bestaat: hij legt je graag de gewoontes uit van de locale moslims maar voelt zich totaal niet geschoffeerd als Roger, goed bedoeld, de Islam weer eens op de hak neemt.
Samen zijn Seif en ik 'Team Babu', oftewel de opa's...... Alleen waar het in het Nederlands een beetje denigrerend klinkt is Babu in het Swahili een beleefdheidsgroet die respectvol is. Althans, dat hebben ze me wijs gemaakt!

 





 

Hamdi Tulole is de laatste van het stel. Hamdi is een aardige maar beetje stille helper. Hij kampt echter met een groot probleem; hij spreekt nauwelijks Engels maar durft daar om een of andere reden niet voor uit te komen. Waarschijnlijk is hij bang om te worden ontslagen als blijkt dat hij geen Engels verstaat.
Een van de voordelen van het hebben van helpers is dat als je boven op de heli staat en erachter komt dat je net dat ene schroevendraaiertje vergeten hebt mee te nemen, je even aan een helper kan vragen of hij het ontbrekende gereedschap uit het werkhok wil halen. Bij Hamdi blijft het echter altijd een verrassing waarmee hij terug komt...... Een schroevendraaier of hamer lukt nog wel, maar zodra het wat specialistischer wordt moet je echt de tijd nemen om het duidelijk te maken en altijd vragen of hij het begrepen heeft. Hij zal sowieso altijd zeggen dat hij het begrepen heeft, ook als hij er geen flauw benul van heeft van wat je bedoelt. Roger en ik kunnen echter aan zijn manier van antwoorden horen of hij het begrepen heeft. Als je vraagt of  het duidelijk is en hij antwoordt bevestigend 'Uhuhh', dan betekent het dat hij het niet begrepen heeft. Dan moet je het verder verduidelijken. Net zolang totdat het 'uhuhh' overgaat in  'ehEHHH!!'  Het is niet meer dan een subtiel nuance verschil, maar wel het verschil tussen wel en niet begrijpen. Radek heeft er echter moeite mee om dit nuance verschil op te pikken. Daarnaast heeft Radek weinig geduld met Hamdi en denkt het communicatie probleem vooral op te kunnen lossen door het volume wat verder open te zetten....
Mooi voorbeeld: laatst lag Radek half ondersteboven in een lastige houding ergens diep in de heli. En prompt komt hij er achter dat hij een cruciaal gereedschapje is vergeten.  

'HAMDI, CAN YOU BRING ME THE SMALL RED CRIMP TOOL!!!?' 

'Uhuhhh'.... 

Roger en ik zien vervolgens vanaf een afstandje Hamdi met grote paniekogen op zoek gaan naar Seif, hopende dat hij zal weten wat voor gereedschap Radek in vredesnaam bedoelt. Als hij na een paar minuten zoeken Seif nog niet gevonden heeft, loopt hij twijfelend weer terug naar Radek. Maar zodra hij Radeks voeten ongeduldig wachtend uit de helikopter ziet steken stopt hij en na een korte innerlijke strijd lijkt hij een knoop door te hakken en draait zich weer om. Ten einde raad loopt hij het werkhok in en pakt een stuk gereedschap, geselecteerd volgens het iene miene mutte principe..... Vervolgens loopt hij, met een twijfelachtige blik op het (inderdaad verkeerde) stuk gereedschap terug naar de helikopter en reikt het naar binnen alsof hij een voetzoeker met zeer kort lontje moet aansteken. En inderdaad, Radeks reactie is dan ook als een voetzoeker die in een kleine ruimte afgaat......
'JESUS CHRIST!!!! THIS IS AGAIN WRONG HAMDI!  I TOLD YOU THREE TIMES ALREADY WHAT I NEED!!!!!!! ' Al vloekend en zijn hoofd stotend wurmt Radek zich uit zijn benarde positie om zelf de 'small red crimp tool' te gaan halen. 

Dit is meestal het moment dat Roger en ik lachend te hulp schieten. Gelukkig kunnen zowel Radek als Hamdi er achteraf ook wel de humor van inzien. Toch blijft de verhouding tussen Hamdi en Radek een beetje gespannen en Hamdi slaat dan ook altijd een zucht van verlichting als Radek na zes weken weer naar huis gaat.
Maar Roger zou Roger niet zijn als hij Hamdi er niet pesterig mee confronteert zodra Radek weer in aantocht is: 

'Hey Hamdi. Guess who comes back to Mtwara next week............., your friend Radek!'   

'Huhh, who?' Hamdi is niet zo vlug van begrip, maar dat was al duidelijk, denk ik.

'JESUS CHRIST!!!!' Mimiekt Roger.

'Ohoohhh...'

 

 

Camping boter en oude schroefjes

Ik moet vandaag ineens aan mijn vorig jaar overleden vader denken. Ik heb op mijn kamer een pietepeuterig schroefje van mijn fiets laten vallen, een onmisbaar schroefje nog wel, dat heel vervelend onvindbaar weg stuitert over de tegels. En dat is een groot probleem hier want er zijn maar weinig schroeven te koop in Mtwara, laat staan speciale fietsschroefjes, dus hij MOET gevonden worden.

Al zoekend valt mijn oog op het blikje campingboter dat ik meegenomen heb uit Nederland, want de boter die hier te koop is, is veel te zout om als lekkere bodem te dienen voor mijn boterham met (jawel) hagelslag. De combinatie van schroefjes en campingboterblik voert me direct terug naar toen ik een jaar of tien was.......

 

Mijn zussen en ik liepen met pa en ma op een zaterdag door een drukke winkelstraat in Den Haag toen mijn vader stopte en bukte om een klein schroefje van straat op te rapen. En terwijl de mensen om ons heen hem een beetje vreemd aankeken, bekeek pa het schroefje alsof het van goud was. Ondertussen stonden mijn zussen en ik een paar meter verderop terwijl mijn oudste zus opmerkte: 'Pa, wij horen er even niet bij hoor'. Want jong en hip als we waren schaamden we ons een beetje voor een vader die elk schroefje van straat op raapte. 'Wacht maar', zei pa dan, 'er komt een tijd dat je dankbaar bent dat je vader al die schroefjes heeft opgeraapt in zijn leven'. Deze onhebbelijke gewoonte had hij dus al zolang mijn moeder hem kende, en waarschijnlijk nog langer.



Maar wat heeft dat nou met dat blikje campingboter te maken, hoor ik je al denken. Nou, mijn vader nam dus al die trofeeën mee naar huis en die werden dan in lege blikken campingboter bewaard: de schroefjes bij de schroefjes, de boutjes bij de boutjes en de moertjes bij de moertjes. Groenwitte blikken 'Corso' campingboter. Ik zie ze nog zo voor me staan. Ik had ten slotte nog meegeholpen ze de voorafgaande jaren leeg te lepelen op de camping in Drenthe, op de boterhammen met (jawel) hagelslag.......

Ik heb het altijd onzinnig gevonden om die rotzooi te bewaren en ik heb dus nooit schroefjes van straat opgeraapt of oude schroefjes bewaard. 'Daar krijg je nog eens spijt van', zei mijn vader dan als het weer eens ter discussie kwam. En ik moet bekennen dat ik door de jaren heen toch nog wel eens gebruik heb gemaakt van zijn voorraad. Als ik dan thuis misgreep sprong ik op mijn fiets en peddelde naar mijn ouderlijk huis. 'Pa, heb jij nog een vierkante schroef met linkse schroefdraad overgaand van grove naar fijne draad?'. 'Nou', zei hij dan een beetje sarcastisch, 'we zullen eens kijken of je oude vader dat in het verleden nog eens van straat heeft opgeraapt'. En dan liep ik gedwee achter hem aan naar zolder, half hopend dat hij het niet zou vinden, want dat zou dan toch weer een overwinning voor hem zijn.......

Op zolder zette hij de mij zo bekende oude kartonnen doos, waar hij alle campingboter blikken in bewaarde, op zijn werkbank. De doos zelf stamde nog uit de vijftiger jaren en had ongetwijfeld zijn eigen verhaal te vertellen. Nee, mijn vader stond er niet om bekend dat hij makkelijk iets weggooide, maar dat had je ondertussen wel begrepen!
Boven op de blikken in de doos lag altijd een netjes opgevouwen krant, eentje uit 1969 meen ik. Zodra hij het juiste blik had gelokaliseerd werd deze leeg gekieperd op de open gevouwen krant. En dan was het zoeken....... Ik heb wat tijd doorgebracht boven die krant en ik vond natuurlijk nooit wat ik nodig had. Had ik vier dezelfde schroefjes nodig, dan vond ik er nooit meer dan drie. Geërgerd gaf ik het dan al snel op en had wederom een bevestiging dat ik er goed aan had gedaan om nooit schroefjes te gaan verzamelen.
Maar terwijl ik dus al gauw de handdoek in de ring gooide en beneden met mijn moeder een kop koffie ging drinken, bleef pa natuurlijk stug door zoeken naar die ene schroef. En als hij dan na een kwartier triomfantelijk de trap af komt met ondeugende pretlichtjes in zijn ogen en het gewraakte schroefje in zijn hand....... Juist: 1-0 voor pa.

Toen mijn vader anderhalf jaar geleden vanwege falende gezondheid naar een verpleegtehuis moest en mijn moeder terug verhuisde naar Zuid-Holland ben ik aan het ruimen gegaan op hun zolder. Natuurlijk kwam ik die oude kartonnen doos weer tegen met al die groenwitte blikken. Maar omdat je moeilijk alles wat herinneringen oproept kan bewaren, heb ik met pijn in mijn hart al die blikken, met hun inhoud, in de vuilnisbak moeten gooien. En terwijl ik naar al die stokoude schroeven in de vuilnisbak keek, elk met hun eigen verhaal, dacht ik een beetje wrang, ' 1-1, pa'

Ondertussen heb ik onder het hotelbed in Mtwara het ontbrekende schroefje van mijn fiets gevonden en kan ik eindelijk de laatste hand leggen aan de opknapbeurt van mijn fiets. Als ik aan het opruimen ben en alle oude onderdelen en schroefjes in de prullenbak wil gooien valt mijn oog weer op het, bijna lege, blik campingboter. Ik kijk afwisselend naar de oude schroeven in mijn hand en het blikje campingboter.
'Weet je wat, pa; ik denk dat ik ze nog even bewaar.......'.

Piet Boogaarts 13/10/1930 - 13/11/2012

Marathon

De laatste tweeënhalve week is een ware werk marathon geweest: werkdagen van gemiddeld 10 uur zonder vrije dag tussendoor.  Dit leek de eerste week geen probleem te zijn maar de laatste week begon het me in combinatie met een stevige verkoudheid en slechte nachtrust, toch op te breken. Vandaar dat ik de zondag maar eens ‘vrij’ heb genomen om eens bij te tanken en eindelijk weer eens mijn blog bij te werken.

 

Zoals ik al had gemeld in mijn vorige blog bericht zijn we momenteel bezig om wat extra onderhoud aan de twee heli's uit te voeren. Omdat we normaliter 24 uur per dag en 7 dagen per week inzetbaar moeten zijn kan je je voorstellen dat dit gevolgen heeft voor het onderhoud. Er is doodgewoon geen tijd genoeg om uitgebreidere klussen uit te voeren zonder dat dit gevolgen heeft voor de inzetbaarheid. Dus worden grotere modificaties en reparaties, zolang ze geen invloed hebben op de veiligheid van het vliegen, uitgesteld tot het beter uitkomt. En nu was het dan zover; er werd een extra heli ingevlogen vanuit Mocimboa in Mozambique, om het mogelijk te maken dat we 1 van de heli's van de flightline konden halen voor onderhoud. Tevens werden er extra mankrachten opgetrommeld om mee te helpen en de 'downtime' van de heli zo kort mogelijk te houden, want tijd is geld, zeker in deze business. De dag nadat ik gearriveerd ben, beginnen we voortvarend aan de verschillende klussen. De heli wordt op de krikken gezet, de wieken worden verwijderd alsook de 'Main Rotor Head', dat is het gedeelte waaraan de wieken bevestigd zitten. Ondertussen word het gehele interieur en de plafonds verwijderd, dit om nieuwe electriciteitsdraden te installeren voor extra koel fans voor de elektronica.

Ondertussen gaat het vliegen met de overgebleven heli gewoon door.

De grootste klus is voor de plaatwerkers, die naast enkele reparaties ook versterkingsplaten gaan aanbrengen op de staart, daar in de praktijk is gebleken dat die wat aan de lichte kant is. Leuke verrassing is dat ik hier Marcel Leemans weer tegenkom, een oude bekende die in het verleden ook wel eens in Den Helder werkte.

De sfeer is goed. Marcel Leemans en Marty Rovatti.

Terwijl de extra werkkrachten zich helemaal concentreren op de niet vliegende heli, houden Radek en ik ons vooral bezig met de nog vliegende heli, terwijl we bijspringen waar we kunnen op het extra werk omdat dit niet alledaags is en dus leuk en uitdagend.

Mark en Radek bezig met installatie van een motor uitlaat.

Hin, bezig met het installeren van de Main Rotor Head. Het ringvormige stuk staal met de 12 bouten is de beruchte 'Jesus Moer', hier 'hangt' de hele helikopter aan in de lucht....

Lunch pauze met o.a. Tim Disero, Milton Lewis, Hin en Mark McKinnon.

Rond vijf uur stoppen we er mee, de werkplek wordt opgeruimd en aangeveegd en iedereen reist af naar zijn hotel. Radek en ik lopen dagelijks terug naar het hotel, om het hoofd even lekker leeg te maken. En met de loopsnelheid die Radek aanhoudt denk ik dat de conditie er ook wel bij vaart: 1 uur en een kwartier voor 8 km....

Terwijl de laatste terreinwagen met collega's uit het zicht verdwijnt zien Radek en ik aan de horizon de kerk naast ons hotel al liggen, 8 km verderop.

We hebben de wandeling ondertussen aardig fijn 'getuned' via mooie paadjes met regelmatig prachtige uitzichten.

Als we rond kwart over zes bij het hotel aankomen begint het al aardig te schemeren, en als ik even later met Ageeth zit te skypen is het stikdonker. Vervolgens even douchen en daarna eten. Na het eten trek ik me meestal terug op mijn kamer om nog even een boek te lezen. Doorgaans lig ik nog voor tienen op bed om voldoende nachtrust te garanderen want helaas heb ik hier geen wekker nodig: de plaatselijke Imam heeft een nieuwe geluidsinstallatie op het gebouw tegenover ons hotel geïnstalleerd en tettert ons steevast om 5 uur klaarwakker. Radek heeft al een idee waar en wanneer hij de electriciteitsdraadjes gaat doorknippen.......



Knietje

Het wordt ondertussen wel weer eens tijd voor een Blog update, na zo'n acht weken van inactiviteit. Kort na het behalen van mijn lokale rijbewijs hier in Mtwara ben ik naar huis gegaan voor mijn zes vrije weken. Dus daar pikken we de draad weer op.

Daar ik al een tijdje met een zeurende meniscus in mijn knie rondliep had ik in de eerste week thuis een afspraak in het ziekenhuis voor een kijkoperatie. In het gesprek voorafgaande aan de operatie had de chirurg uitgelegd dat ik kon kiezen voor een roesje, waarbij ik onder zeil zou gaan, of ik kon voor een ruggenprik kiezen, waarbij ik volledig bij bewustzijn zou blijven. Vervolgens begon hij enthousiast uit te leggen dat ik dan gezellig mee kon kijken hoe hij met mijn knieschijven zou gaan sjoelen. Juist ja. "Doet u mij maar een roesje" zei ik tegen de enigszins teleurgestelde arts.
Toen ik na de operatie langzaam wakker werd in het ziekenhuis bed had ik een heerlijk loom gevoel en verheugde ik me op een lekker relaxed dagje met een goed boek. Maar die droom werd dus na een half uurtje al wreed verstoord door een streng uitziende tante, de fysiotherapeut, die me duidelijk maakte dat we samen "een stukje gingen wandelen". Tot zover mijn dagje relaxen, dacht ik. En hoewel ik aanvankelijk niet echt vertrouwen had in mijn zwaar opgezwollen knie moet ik bekennen dat het niet eens tegen viel. Na een vijftal minuten hobbelde ik alweer redelijk door de gang heen.
En een uur later stond ik alweer op straat, op weg naar huis. "Uitzieken doe je thuis maar", hoorde ik nog net achter me voordat ze de deur dichtgooiden. Nee, de zorg is ook niet meer wat het geweest is...

De drie weken die daarop volgden zijn het vermelden eigenlijk niet waard: een beetje ontspannen op je krent zitten met je been omhoog mag dan wel leuk klinken, maar na een paar dagen heb je dat ook wel gezien. Gelukkig was het weer geweldig dus ik heb lekker in de tuin kunnen zitten.

Daar de arts me duidelijk had gemaakt dat hij mijn idee om drie weken na de operatie op fietsvakantie te gaan 'wel wat ambitieus' vond, moesten Ageeth en ik op zoek naar een alternatieve vakantie. Uiteindelijk hebben we een klein campertje gehuurd, waarmee we twee weken door Frankrijk hebben getoerd. Dat is dus zo goed bevallen dat ik nu op zoek moet naar een eigen campertje.

Maar, zoals aan alles kwam ook aan de vakantie een eind en nadat we de camper weer hadden ingeleverd had ik nog maar een paar dagen over voor ik weer richting Tanzania zou vertrekken.

Terug in Mtwara kom ik direct midden in een heksenketel terecht. Omdat we hier 24 uur per dag en 7 dagen per week standby staan, is er nooit echt tijd om grotere onderhoudsklussen beet te pakken. Deze hebben dus de neiging steeds verder opgeschoven te worden totdat het echt niet langer gaat. Dus staat de komende weken continu een machine aan de grond voor onderhoud. Om die periode zo kort mogelijk te houden zijn een hoop mensen ingevlogen en zodoende staan we nu met zo'n 10 man elke dag 10 uur te sleutelen onder het 'genot' van Russische mars muziek, met zorg geselecteerd vanwege het 'stimulerende karakter' door Radek, mijn Tjechische collega. Het is met recht een gekkenhuis......



Een tijdelijk derde machine om uit te helpen op de flightline



De 'Charlie Uniform' onder het mes

Mijn braziliaanse collega Paolo aan het krikken.

Rijbewijs

Voor het dagelijkse woon-werk verkeer hebben we de beschikking over een aantal Toyota Landcruisers met chauffeur. Maar omdat we ook 24 uur per dag standby staan voor medische noodgevallen blijkt het toch wenselijk dat ik in het bezit ben van een Tanzaniaans rijbewijs. Dan kan ik zelfstandig naar het vliegveld gaan 's nachts. En dus toog ik van de week met onze helper Seif naar het gemeentehuis van Mtwara om mijn rijbewijs om te laten zetten.

Seif kent gelukkig de weg en ik laat hem dankbaar het voortouw nemen. Na wat navraag over waar we moeten zijn staan we vrij snel in een rommelig kantoortje waar ik plaats moet nemen in een stoel voor een bureau waarachter een grote kale neger zit met een dikke nek en diepliggende ogen. Onwillekeurig moet ik aan Bokito denken. Zodra ik heb plaats genomen zie ik verbaasd hoe de man langzaam nog groter groeit. Enigszins opgelucht constateer ik dat het gezichtsbedrog is, veroorzaakt door een lekkende gasveer van mijn stoel. Zachtjes zak ik omlaag tot voor mijn gevoel alleen nog maar mijn hoofd boven het bureau uit komt... een beetje gênant.
Over mijn hoofd heen legt Seif in het Swahili uit wat de bedoeling is en hij schuift daarbij mijn Nederlandse rijbewijs richting Bokito. Deze kijkt er naar alsof het een vals honderdje betreft en begint met zijn dikke kop te schudden terwijl hij Seif in het Swahili te woord staat. Het omzetten gaat dus niet zomaar: ik moet eerst een belastingnummer aanvragen en vervolgens een tijdelijk rijbewijs. Hiermee moet ik naar het politiebureau voor een rijbekwaamheid test en DAARNA kan ik pas een rijbewijs aanvragen. De moed zakt me in de schoenen want het wordt me duidelijk dat dit wel eens een stevig beroep kan gaan doen op mijn geduld. Maar aangezien ik toch niets beters te doen heb vandaag vatten we de gnoe maar meteen bij de horens en beginnen aan onze papieren marathon.
Bij Bokito wordt verrassend snel een belastingnummer geregeld maar daarna is de snelheid er uit. Eerst gaan we van het kastje naar de muur; daarna weer naar het kastje en vervolgens met een kluitje, via het riet weer naar de muur... Foto's maken, vingerafdrukken maken, betalen, tijdelijk rijbewijs aanvragen, weer betalen... Al deze handelingen moeten weer bij aparte balies geregeld worden, die zelfs in verschillende panden zijn ondergebracht.
En als ik dan na een paar uur eindelijk met mijn tijdelijke rijbewijs op straat sta geeft Seif ook nog eens aan dat dit dus het makkelijke gedeelte was van het proces.......... Morgen zal hij trachten om bij de politie een afspraak voor me te maken voor de rijproef, maar hij is niet hoopvol. Hij verwacht dat dit wel eens enkele weken kan gaan duren.

"Nou, kom maar op met het slechte nieuws..." zeg ik berustend tegen Seif als hij de volgende dag terug komt van het politiebureau. Met zachte stem vertelt Seif dat ik morgen al mijn rijbewijs kan hebben; zonder weken durende oponthoud en zonder een rijbekwaamheid proef. Echter, de betreffende politieman wilde dan wel wat "Hum hum" zien. "Hum hum" is Swahili voor eten, maar het mag duidelijk zijn dat hier geen voedsel bedoeld wordt...
Mijn bedrijf heeft zeer stringente richtlijnen vastgelegd omtrent corrupt gedrag en die komen er op neer dat dus absoluut geen smeergeld mag worden betaald of aangenomen, waar dan ook. Ik besluit me daar dan ook KEIHARD aan te houden........

Livingstone achterna....

Tijdens mijn eerste tour in Mtwara heb ik al voorzichtig wat fietstochtjes gemaakt op een geleende fiets. Dit beviel zo goed dat ik deze tour dus een eigen fiets mee naar Tanzania heb gesleept. Gewapend met een serieuze "dikke banden" fiets en een gps gaan we de omgeving maar eens onveilig maken.

Een rondje door Mtwara loopt algauw op tot zo'n 15 km, maar in het begin kost het nogal wat tijd want de enige plattegrond die ik ter beschikking heb is een summier kaartje op Google Maps. Maar na een aantal ritjes begin ik aardig door te krijgen hoe de vele onverharde stoffige wegen op elkaar aansluiten. En ondertussen heb ik de mooie lange afdalingen dus ook gevonden. Regelmatig dender ik dan ook in volle vaart deze paadjes af naar beneden terwijl de kippen en geiten een veilig heenkomen zoeken. De lokale bevolking vindt het allemaal maar prachtig en er wordt dan ook veel gegroet en gelachen onderweg, al ben ik bang dat mijn strakke fietsbroekje daar ook gedeeltelijk debet aan is.........

Met het groeien van mijn kennis van de kaart van Mtwara groeit ook mijn zelfvertrouwen om de grenzen van mijn Afrikaanse wereld te gaan verleggen. Volgens Google Maps stopt de wereld buiten Mtwara en de kaart van de omgeving valt vooral op door de enorme witte vlekken.

Google Maps 25 bij 40 km

Tja, en witte vlekken op een kaart hebben op Boogie de zelfde uitwerking als ze eens lang geleden hadden op Livingstone...... Die moeten nodig ingevuld worden! Dus voorzichtig begin ik de volgens Google niet bestaande paadjes te volgen, de echte Afrikaanse wildernis in!

En elke keer duw ik de grens weer wat verder. Zo weet ik nu dat je rechts van Mtwara al snel vastloopt op een zandvlakte met Mangrove bosjes die vanaf zee nagenoeg helemaal doorloopt tot de weg naar Mozambique, ongeveer 8 km landinwaarts. Je kan langs de rand prima fietsen maar de vlakte loopt tijdens vloed snel onder water en dat heeft me dus al eens een paar soppende fietsschoentjes opgeleverd!

De afgelopen week ben ik het gebied onder de "Mozambique Road"  in gedoken. Dit brengt nieuwe problemen met zich mee. Dit gebied is duidelijk veel dunner bevolkt dan het gedeelte dat ik de afgelopen weken heb "ontdekt". Na een aantal lekke banden en de melding "geen bereik" op mijn telefoon ben ik nu wat voorzichtiger geworden. Als ik hier val en wat breek dan heb ik echt een probleem. Ook oponthoud door materiaal pech kan een nachtje in het veld opleveren want zonsondergang hier betekent dus dat ze echt het licht uitdoen...... En dan heb ik het maar niet over de giftige slangen.

Verrassende ontdekking op deze witte plek van de kaart is dus het bestaan van een prachtig langgerekt meer. Helaas zonder hippos en krokodocussen, althans, ik heb ze niet gezien.....

En telkens stop ik dus voor weer een foto, hopend op die ene wereldfoto. En hoewel ik absoluut niet ontevreden ben over de foto's in dit blog missen ze toch iets. En wat ze dus missen dat zijn de mensen die zo'n plaatje af moeten maken. En daar stuit ik dus op een probleem: de mensen willen over het algemeen niet gefotografeerd worden en alleen al het zien van mijn camera maakt ze argwanend en soms zelfs ronduit vijandig. Vandaar over het algemeen dus geen mensen op de foto's. Maar toen ik het onderstaande tafereeltje midden in Mtwara zag MOEST ik het nogmaals proberen. Door een kerkhofje met kruisen hier had ik geconcludeerd dat dit geen moslim wijk was en bleek mijn vermoeden terecht dat de mensen hier minder moeite met foto's hadden. Snel een eerste foto "vanuit de heup" geschoten om de spontaniteit te waarborgen en dat bleek een gelukkige keus want de latere foto's tonen vooral een tegenstribbelende koter die brullend voor de camera wordt gemanoeuvreerd....

Babu

Na het vertrek van Marc en Bailey, vorige week, is het weer rustig geworden. Ondertussen is het boorplatform verplaatst naar een plaats dicht onder de kust van Mtwara, wat er in resulteert dat we momenteel maar een half uur per dag vliegen. Misschien is dit een goed moment om even verder uit te wijden over het leven van alledag in Mtwara.

Het hotel waar we "wonen" ligt in het centrum van Mtwara (zover je van een centrum kan spreken) en is in zijn geheel afgehuurd door ons bedrijf.

Laso View Hotel is een eenvoudig hotel met 16 kamers; de kamers zijn ruim en schoon.....maar daar houd het dan ook mee op. Geen zwembad, bar of restaurant, laat staan een tuin waar je lekker kunt relaxen in een hangmat of zo. We noemen het een beetje smalend ons "anderhalf sterren" hotel. Er is enkel een televisie kamer en sinds kort een snooker tafel in de ruimte waar we eten.

Persoonlijk vindt ik het grootste gemis het ontbreken van een tuin waar je lekker kunt relaxen. Nu zit ik noodgedwongen onder uit gezakt op mijn bed, naar een kale, door TL licht beschenen witte muur te kijken. Dus nee; het hotel is niet alles.....

Om het gemis van een sfeervolle tuin te vergeten, lopen we regelmatig in de namiddag naar Msemo Hotel, aan de kust. Een beetje smoezelig hotel maar wel voorzien van een rustig terras aan zee waar we onder het genot van een koud biertje de zon in de zee kunnen zien ondergaan. Hier krijg je bijna het gevoel op vakantie te zijn, zeker na het tweede biertje!

Hier horen we ook de laatste roddels en geruchten uit de wereld van de olie maatschappijen. Het laatste gerucht, vers van de pers: we gaan in december waarschijnlijk voor twee tot drie maanden naar Mombasa, in Kenia, voor een paar proefboringen.

Mtwara zelf is eigenlijk een uit de kluiten gewassen dorp. Er is geen hoogbouw; ons hotel met zijn twee verdiepingen is een van de weinige redelijk moderne gebouwen. Voor de rest bestaat de helft uit modderhutten met rieten daken en de andere helft uit simpele enkelsteens woningen met golfplaten daken. Nagenoeg geen enkele woning heeft ruiten in de raam openingen.
Alleen enkele hoofdwegen zijn verhard; de rest lijkt vooral te bestaan uit zandgaten en kleihobbels. Ik ben bang dat het 1 groot modderbad wordt zodra de regentijd begint

Over regen gesproken: het weer is nu al twee maanden perfect: overwegend zonnig met de temperatuur altijd rond de dertig graden. Door de lage luchtvochtigheid en het nagenoeg altijd aanwezige windje is het echter een lekkere dertig graden. In de zomer (Januari tot Maart) regent het veel meer en is het door de hoge luchtvochtigheid dan ook veel minder aangenaam.

Onze grootste vijand is de verveling. Helemaal nu we zo weinig vliegen worden we geconfronteerd met een hoeveelheid vrije tijd die niet zo makkelijk is in te vullen. Sommigen gebruiken die vrije tijd bijvoorbeeld om complete TV series op hun computer te kijken. Sport kijken op TV is ook populair. Zelf besteed ik 's avonds veel tijd aan contacten met het thuisfront; skypen met Ageeth, facebooken en bloggen. Zodra ik overdag tijd vrij heb blaas ik mijn surplus aan energie af door met mijn mountainbike de grenzen van mijn afrikaanse wereld op te zoeken en te verleggen.
Ook een populair tijdverdrijf is om van de airport terug naar het hotel te lopen. Met een omweggetje loop je al gauw 10 kilometer en sla je weer 2 uur van de dag stuk.
Toen ik van de week samen met Roger terug naar het hotel liep hadden we weer een hoop aanspraak onderweg. Iedereen groet met een joviaal "Jambo!" . Een paar jonge vrouwen roepen iets onverstaanbaars waarna ze giebelend door lopen en regelmatig rennen er tientallen kleine kinderen achter ons aan en roepen "Babu, Babu!!!!"  naar me........Daar Roger vrij aardig swahilli spreekt vraag ik nieuwsgierig of hij weet wat Babu betekent. Met een grijns als van de wolf die roodkapje gaat opeten zegt Roger: "Babu betekend opa".........
Stelletje brutale snotapen...

Bailey

Een paar weken geleden, tijdens onze vakantie in Frankrijk krijg ik een mailtje van een collega in Tanzania waarin hij enthousiast vertelt dat we nu een hond hebben in Mtwara. Dus toen ik vorige week weer in Tanzania arriveerde stapte ik, niet verbaast, over een jonge hond heen die heel relaxed als vloermatje midden in de hangaar lag: Bailey dus....

Maar laat ik bij het begin beginnen. Baily is een jonge zwerfhond die, tijdens het dagelijkse ommetje van een paar collegas, zich als een stuk klitteband aan collega Marc heeft bevestigd. Marc heeft nog de intentie om, zodra hij in het hotel terug komt, de hond met de auto terug te brengen. Maar ja, als iedereen haar dan gaat aanhalen en Baily zich vervolgens op haar rug draait en Marc met haar grote ogen aankijkt......tja. Om Marc te citeren: " then you're fucked". Dus Bailey bleef....
Al snel blijkt dat het lastig wordt om haar als "mascotte" te houden want hoewel Bailey geen vlieg kwaad doet en de gehele crew met haar wegloopt, doen zich toch een paar problemen voor. Uit praktische overwegingen moet Bailey overdag mee naar het vliegveld, maar ze kan daar niet echt vrij rondlopen en wij kunnen haar ook niet continu in de gaten houden. Daarnaast hebben de "locals" moeite met honden. Zeker de moslims kijken heel anders tegen honden aan als wij. We hebben dan ook niet het idee dat ze echt welkom is in het hotel. Robert; een Nederlandse vlieger die regelmatig met zijn vliegtuig Mtwara aandoet wil Bailey wel opnemen in zijn gezinnetje in Dar. Maar Marc is ondertussen zo aan haar gehecht geraakt dat hij besluit om haar zelf mee naar huis te nemen.

    

Er is echter 1 klein probleem; Marc woont in West Canada.........Dus op het moment dat ik aankom in Mtwara is dan ook zo'n beetje de hele crew bezig om dit logistieke probleem op te lossen. Er wordt een dierenarts opgetrommeld voor de nodige vaccinaties, collega Roger wordt in Bangkok gebeld om een transportbox te regelen en mee te nemen, en een aantal vliegers is bezig om haar op de verschillende vluchten te krijgen die Marc en Bailey thuis moeten brengen. Alleen het eerste stuk, van Mtwara naar Dar wil maar niet lukken. De gewone lijndienst accepteert geen honden, net zo min als de chartervlucht van de olie maatschappij. Met de bus lukt uiteindelijk ook niet en onze base manager wil ook geen auto met chauffeur beschikbaar stellen voor de 9 uur durende rit.
Onvermoeibaar blijft Marc bellen en mailen terwijl hij zo'n beetje om de vijf minuten mompelt: "I want that dog!". Bailey ligt ondertussen relaxed onder zijn stoel aan de poten te knagen, bij gebrek aan een lekker bot.

Twee dagen voordat Marc terug gaat naar Canada wordt de situatie in het hotel onhoudbaar. Bailey is doodsbenauwd op de binnenplaats van het hotel. Ze wil, zodra we  's middags terug zijn, de auto niet meer uit en trilt als een rietje. 's Ochtends hadden we al geconstateerd dat ze 's nachts waarschijnlijk een harde trap had gehad van iemand want ze had duidelijk pijn. Marc besluit dat ze dan maar op zijn kamer moet overnachten. Het is ondertussen overduidelijk: hier kan ze niet blijven....

De dag voordat Marc vertrekt is daar ineens de reddende engel in de vorm van Festo: een lokale vrachtwagen chauffeur die vorig jaar voor ons heeft gewerkt. Hij vindt het totaal geen probleem om Bailey die nacht in de cabine van zijn vrachtwagen mee te nemen naar Dar! Robert wil Bailey daar 's ochtends wel opvangen en in bewaring houden tot Marc haar komt ophalen. Iedereen opgelucht en Marc belt helemaal blij naar de luchtvaart maatschappij om de vlucht van Dar naar Toronto voor Bailey te bevestigen. En of het dus echt niet mag gebeuren; de vlucht zit vol voor honden!!!
Met de rug tegen de muur en pijn in zijn hart geeft Marc zich over en besluit Bailey aan Robert te geven. Dezelfde avond nemen we afscheid van Bailey en die nacht reist ze met Festo dwars door Tanzania naar Dar.
De volgende dag krijgen we een email van Robert waarin hij schrijft dat Bailey direct dikke maatjes met de kat is geworden en op dat ogenblik in een diepe slaap onder de wieg van zijn jongste kind ligt bij te komen van de lange reis. O ja; en de kat was duidelijk de baas! Nee, Bailey is duidelijk geen alpha hond....

Als ik de volgende dag samen met Marc de tien kilometer van de heliport naar het hotel loop zegt hij om de vijf minuten; " I really wanted that dog...........". Hij is er duidelijk nog niet overheen. Halverwege onze wandeling komt er een local op ons af die tegen ons begint te gebaren en totaal onverstaanbaar begint te schreeuwen. Hij draait daarbij continu om ons heen en het feit dat hij stinkt als een ouwe bok maakt het er niet prettiger op.

Marc (rechts!) met dorpsgek

Aan de lachende gezichten van de omringende locals maken we op dat we  de locale dorps gek hebben opgepikt.
We zetten er stevig de gang in om hem zo snel mogelijk kwijt te raken. Maar dat valt nog niet mee; na een kwartiertje draait hij nog steeds zijn schreeuwerige rondjes om ons heen. Het lolletje is er ondertussen wel van af dus er wordt grover geschut ingezet. We springen in de eerste de beste driewielige taxi die langs knettert en sporen de chauffeur aan om flink gas te geven. Helaas niet snel genoeg want onze nieuwe vriend springt ook nog in het bakkie maar  wordt er zonder veel ceremonie door de chauffeur weer net zo snel uit gekieperd. En daar heeft hij eindelijk niet van terug!

Terwijl we hem door het kleine achterruitje kleiner zien worden zegt Marc: "I really have a gift of picking up strays, hey?". "You sure do, Marc, you sure do......"

Bouke's Fietsie.......

Na een paar heerlijke weken thuis te zijn geweest ben ik eergisteren aan mijn tweede tour in Tanzania begonnen. Ondertussen werd het wel hoog tijd om mijn blog weer eens bij te werken. Bij deze dan!

Vijf weken vrij lijkt lang maar in de praktijk bleek ik tijd te kort te komen! Allereerst moest ik een fiets regelen om mee te nemen naar Tanzania. Gelukkig heeft collega Bouke nog een aardige MTB in de verkoop staan en na een paar koppen koffie en een gezellige ochtend ben ik een fiets rijker en 200 euro armer.

Na heel stilletjes mijn vijftigste verjaardag te hebben gevierd kieperen Ageeth en ik onze kampeerspullen in de auto en reizen af naar zuid Frankrijk. Lekker even twee weekjes helemaal niks............eindelijk.

Daarna volgt een vervelend weekje met in totaal 5 (!) ziekenhuis bezoeken. Ik liep al een tijdje met een zeurende knie en in de vakantie heb ik toch maar de conclusie getrokken dat er naar gekeken moest worden. Dus probeer je alle onderzoeken en dokters afspraken maar in de korte periode voor het vertrek naar Tanzania te persen. Met wat kunst en vliegwerk is dat aardig gelukt en de voorlopige conclusie is dat er een kijk operatie tegen aan wordt gegooid om mijn meniscus weer even op de rails te zetten. Het ziet er dus naar uit dat ik me tijdens mijn volgende verlof ook niet hoef te vervelen..........

De laatste paar dagen voor mijn vertrek naar Mtwara ben ik alweer druk bezig om mijn vertrek voor te bereiden. Terwijl Ageeth nog wat hoognodige boodschappen voor mij doet (boter, kaas, hagelslag(!), pindakaas) probeer ik Bouke's fietsie in een ultra klein pakketje te persen want het vervoer vanaf Dar es Salaam is nog een beetje vaag maar hij moet in ieder geval mee in de taxi naar het hotel in Dar. Uiteindelijk lukt het me om hem in een doos te vouwen van 120x75x30 cm. Het doet een beetje denken aan die vent die zichzelf in een kubus van 30 bij 30 cm perst.

En zo is dus voor dat je er erg in hebt je verlof van vijf weken weer voorbij en sta je met je fietsie onder je arm weer op Schiphol.

En nu ben ik alweer twee dagen in Mtwara. Boukes fietsie zit weer in elkaar en ik ben alweer aan het aftellen: volgens mijn "aftel app" op mijn telefoon nog 34 nachtjes slapen...........

Rep en roer in Mtwara

Diegenen die mij op Facebook volgen weten ondertussen dat ik een enerverende week achter de rug heb. Voor de ge-interesseerden zal ik de gebeurtenissen van de afgelopen week hier onder verder toelichten.

Het broeit al geruime tijd in Mtwara. Eind vorig jaar waren er rellen geweest daar de regering had aangekondigd dat Mtwara waarschijnlijk niet, tot nauwelijks zou profiteren van de gasvondst die hier onlangs voor de kust is gedaan. Vorige week werd bekend gemaakt dat de regering deze week zijn uiteindelijke beslissing over deze zaak zou bekendmaken. Het is duidelijk dat een negatieve uitkomst de nodige ellende kan opleveren. 

Als woensdag de beslissing bekend wordt gemaakt en inderdaad negatief blijkt, breekt dus direct de pleuris uit: mensen gaan massaal de straat op om hun ongenoegen kenbaar te maken. Vanaf het vliegveld zien we even later op verschillende plekken in de stad rookpluimen oprijzen en van de vliegers die in het hotel zijn op dat moment horen we dat er overal sirenes te horen zijn. Tevens klinkt er geweervuur en af en toe het droge staccato van een AK-47 mitrailleur....... De situatie begint danig uit de hand te lopen. Gelukkig zit ik, met een paar collega's redelijk veilig op de heliport.

Tegen het eind van de middag zien we ons voor een dilemma geplaatst: de Base Manager wil graag dat we naar het hotel komen zodat hij iedereen bij elkaar heeft. Wij zitten echter prima op de heliport; ten slotte zal een eventuele evacuatie van hieruit plaatsvinden. Vooral de 8 km per auto terug de stad in zorgt voor de nodige fronsende wenkbrauwen; dat zien we niet zo zitten..... In december zijn er ook al mensen uit hun auto gesleurd en met kapmessen afgemaakt; geen leuk vooruitzicht..... Na rijp beraad besluiten we eenzijdig dat de Base Manager de boom in kan met zijn verzoek! Wat dus automatisch inhoud dat we op de heliport moeten overnachten......

Nou, daar sta je dan in je werkkloffie, met een lege maag en geen bed.........
De lege maag wordt opgelost door Violet en Juliet; twee lokale medewerksters die het plan hebben om naar het dichts bijzijnde dorpje te lopen en daar met hulp van de dorpelingen een maaltijd te bereiden. Als ze twee uur later terugkomen kunnen we onze honger stillen met een bord rijst, wat groenten en zelfs een stukje vlees. Met afstand is dit de best smakende maaltijd van de laatste drie weken!
Pannenkoeken voor het ontbijt de volgende ochtend hebben de dames ook al geregeld met de dorpelingen. Geweldig toch?!

Met de honger weer gestild kan ik me gaan concentreren op het tweede probleem; waar kan ik een uiltje gaan knappen?
Terwijl Roger een nestje bouwt in ons kantoortje met behulp van een paar kartonnen dozen, dumpt Radek een berg poetsdoeken in de SAR heli waar hij even later in weg duikt. Wetende dat het een lange nacht gaat worden  zoek ik toch iets comfortabelers......
Mijn oog valt op de knal oranje kunststof stretcher die door de SAR heli wordt gebruikt om gewonden van schepen af te hijsen. Nou; als er IETS is gemaakt om op te liggen.............

Dus even later sta ik te worstelen met een stretcher in 1 van de zee containers die dienst doet als kantoor.

En met wat kunst en vliegwerk lukt het me dan toch om een knap hotelkamertje in te richten; compleet met airco en gratis Internet. Wat wil je nog meer!
Om een uur of tien doe ik het licht uit en kruip ik voorzichtig op mijn ietwat wankele stretcher, vouw een stoelkussen onder mijn hoofd en kijk nog een minuut of tien naar de fantastische Afrikaanse sterrenhemel voordat ik in een diepe slaap wegzak..
Geheel tegen de verwachting in slaap ik  uitstekend en wordt pas 8 uur later verfrist wakker.


Na de pannenkoeken bij het ontbijt blijkt de situatie in Mtwara onveranderd en de Base Manager wil ons nog steeds terug in het hotel zien. Duidelijk een pat stelling.  Als tegen het middaguur duidelijk wordt dat we misschien NOG een nacht hier moeten doorbrengen wordt de stemming grimmiger. We maken de Base Manager in niet mis te verstane woorden duidelijk dat als de situatie niet toelaat dat we naar het hotel komen; we in de heli stappen en naar Dar Es Salaam vliegen. Na ons twee dagen niet te hebben kunnen wassen beginnen we een beetje ranzig te ruiken, dus we vinden het wel leuk geweest!
Rond 1 uur s'middags wordt de patstelling uit onverwachte hoek doorbroken: de olie maatschappij waarvoor wij werken gaat zijn mensen evacueren naar Dar en er wordt een militair konvooi samengesteld om deze mensen naar de luchthaven te brengen. Onze mensen die in het hotel vast zitten liften mee met dit konvooi.
Zodra het konvooi op de heliport aankomt volgt een behoorlijk chaotische evacuatie naar Dar, waar we aan het eind van de middag na twee uur vliegen arriveren.

We zullen uiteindelijk drie dagen in Dar blijven, waar we ons prima vermaken in een 5 sterren hotel!
Als we op zondag terugvliegen naar Mtwara lijkt de rust te zijn weergekeerd, al kan dat ook te maken hebben met de grote hoeveelheid militairen op straat. Het zal mijn tijd wel duren want woensdag ga ik voor vijf weken naar huis om van mijn welverdiende rust te gaan genieten!

.

Een stukje geschiedenis

Vorig weekend heb ik de week niet zo goed afgesloten: een partijtje volleybal op zondag middag eindigde voortijdig wegens een gescheurde kuitspier. Ik voelde hem knappen....Gelukkig lijkt de schade mee te vallen want een week verder loop ik alweer redelijk normaal, al is het op halve kracht.

Dus deze zondag geen volleybal voor Boogie en een heftige mountainbike tocht leek ook geen slim plan. Daar fietsen wel een goede spier oefening is bij een zweepslag wilde ik toch een stevige fietstocht maken, maar dan over verharde wegen. Maar ja, als je hier het asfalt niet wil verlaten dan is de keuze beperkt: of je fietst richting de luchthaven of je volgt de weg langs de kust naar het noorden. Die keuze was niet moeilijk daar ik de weg naar de luchthaven ondertussen kan dromen maar de weg naar het noorden had ik nog niet "ontdekt". 

Dus als een moderne Dr. Livingstone draai ik mijn fiets naar het noorden en rij in het ochtendlicht Mtwara uit.

 

De weg volgt min of meer de kust en voert naar Lindi en van daar uit loopt hij door naar Dar Es Salaam. Na een kilometer of 15 begint mijn been te protesteren, dus na een korte drinkstop bij een schooltje langs de weg draai ik maar om en aanvaard de terugweg.


Ten slotte heeft Livingstone Africa ook niet in 1 dag ontdekt....

Op de terugweg kom ik door Mikindani, wat op het eerste gezicht een beetje rommelig dorpje is. Het dorp ligt aan een riviertje die uitmond in een mooie natuurlijke baai.

Aangezien hier een hotel moet liggen welk in een oud Duits fort is gesitueerd besluit ik de weg te verlaten om een colaatje te gaan scoren. Zodra ik ben afgeslagen, wordt duidelijk dat Mikindani een verleden heeft. Er zijn oude gebouwen die duidelijk uit de koloniale tijd stammen; een kerk, een slavenmarkt en natuurlijk het oude Duitse fort, stammend uit 1895. 

Het Hotel is een prettige verrassing; een klein paradijsje. Ik denk dat ik hier vaker ga komen.......

Na een uurtje te hebben geluierd en gezwommen stap ik met een volle buik weer op de fiets en kom onder aan het fort op een oud huis nog een plakkaat tegen met een oude bekende........

Kijk, dat is nog eens interessant. Dat moeten we maar eens gaan googelen.........

Mikindani blijkt vroeger een belangrijke handelsplaats te zijn geweest, vooral vanwege zijn natuurlijke haven. Het is inderdaad een mooie grote baai met een vrij nauwe toegang. Je hebt maar weinig fantasie nodig om de driemasters de baai in te zien draaien. Geen wonder dus dat Livingstone hier begonnen is aan zijn derde en helaas ook zijn laatste ontdekkingstocht.

Van hieruit heeft hij zijn voorbereidingen getroffen om de rivier de Ruvuma (die Tanzania van Mozambique scheidt) op te gaan, op zoek naar de bron van de Nijl. Zeven jaar later is hij tijdens deze zoekactie in hartje Afrika bezweken aan malaria en dysenterie.

Helaas dus geen happy end vandaag ;-)

Een oude kaart waarop Mikindani al staat (rechts onder bij de O van Ocean)