Paniek

Nog een paar dagen en dan zit mijn (laatste?) tour in Tanzania er weer op. 'Laatste' tussen haakjes en met vraagteken, want ik geloof dat ik nu al drie maanden loop te verkondigen dat het einde in zicht is. Maar nu dus echt..., denk ik...

Ruim een week geleden kregen we te horen dat Kenia voor 2015 was gecanceld door de klant en daarmee viel de deadline van de verhuizing van de basis per midden februari weg. Het leek dus of we tijd zat hadden om al het uitstaande werk uit te voeren. Dat kwam goed uit want afgelopen week ontdekten we dat het dek waarop de motoren zijn gemonteerd zodanig door corrosie is aangetast dat de fabrikant ons verplicht om dit dek te vervangen voor de volgende vlucht. Een "klusje" van ruwweg vier tot vijf weken. En voordat we alle spullen in Mtwara hebben, is het waarschijnlijk half januari, dus we kijken nu naar eind februari voordat we hier klaar zijn.
Daar er vooral werk voor de plaatwerker over is, kunnen Jacy en ik ons op wat TLC storten, oftewel; 'Tender, Love and Care'. Mark had al het interieur van de cabine een opknapbeurt gegeven en ik heb me de afgelopen week op het bagageruim gestort. Met wat hulp van de plaatwerker heb ik me nu de 'Ins en Outs' van composiet reparaties eigen gemaakt en na veel geschuur, geplamuur en nog meer geschuur heb ik de stoute schoenen aangetrokken en alle panelen ook in kleur gespoten. En hoewel niet perfect, is het resultaat zeker het aanzien waard.

 

In actie als spuiter in een mooie ruime spuitcabine met veel ventilatie...;-)

Mooi strak?... Good enough for a small country ;-)

Daar de plaatwerker heel veel werk heeft, proberen we ook hem zoveel mogelijk bij staan en zo leren we dus ook wat elementaire vaardigheden van de plaatwerker. Deze tour is op zijn zachts gezegd behoorlijk leerzaam geweest.

Ook klinknagels uitboren is geen alledaags werk voor mij.

Lekker slopen midden in de afrikaanse wildernis...

En zo glijdt er ongemerkt weer een week voorbij. Na het werk zwem ik mijn aan mezelf verplichte dagelijkse kilometer en gisteren tijdens een bewolkte namiddag hebben Jacy en ik de negen kilometer naar het hotel terug gelopen. Ik weet nu wel dat ik dat dus niet meer met mijn veiligheidsschoenen moet doen... Au.

Muurschildering op een schoolmuur met de typische 'fixtures' van Mtwara: zoals de fietser met zijn hoog gestapelde zakken houtskool achterop, de driewielige 'Bijagji' taxi en, verassend accuraat, 'ons' boorschip met helidek!

Helaas werd gisteren ons de illusie dat we tijd zat hebben, wreed ontnomen als ons het bericht bereikt dat we uiterlijk 21 januari hier weg moeten zijn. Er breekt enigszins wilde paniek uit want dat gaan we natuurlijk niet redden. 'No Way'! Gelukkig onderbreekt het weekend de stroom paniekerige emailtjes en kan iedereen even afkoelen. Ik weet zeker dat we er volgende week wel weer een mouw aan passen. Mouwen aanpassen is een beetje ons beroep geworden.
Maar dat ga ik niet meer meemaken, want woensdag ga ik naar huis! Dan zit mijn aller laatste tour in Mtwara er op........ denk ik.

Steile leercurve...

Zoals ik al had laten doorschemeren in mijn vorige update heb ik een paar drukke weken achter de rug. De week voordat ik terug ging naar Mtwara had ik al een vaag mailtje gehad van Mark dat hij misschien die aankomende zaterdag weg moest voor een zeven weken durende cursus. Meer info zou volgen... Maar ik hoor niets meer, typisch Mark met zijn chaotische inslag. Afwachten maar.

Als ik 's avonds laat aankom in een zinderend Dar es Salaam ontvang ik een berichtje van Justin, mijn back to back.  Hij is me tegemoet gereisd vanuit Mtwara, op weg naar huis en zit me op te wachten in het hotel in Dar. En zo krijg ik, nog groggy van de lange vlucht te horen dat Mark toch op cursus is gegaan en ik nu dus de leiding over ons kluppie heb. Tussen twee slokken bier door krijg ik van Justin een summiere overgave van de operatie: het contract is afgelopen en de vliegers zijn allemaal naar huis gestuurd. Tot half december hebben we de tijd voor wat onderhoud aan de twee heli's. Daarna inpakken en mogelijk naar Kenia, mocht dat doorgaan. Ik zie een hoop uitdagingen op me afkomen maar stel mezelf gerust met de gedachte dat ik altijd kan terugvallen op de Base Manager, mocht ik er niet meer uit komen.
Als we bij de lift afscheid nemen drukt Justin me twee telefoons in de hand. 'Twee?' zeg ik verbaasd. 'Ja, die tweede is van de Base Manager, want die is gisteren ook naar huis gegaan. Je bent hem, buddy!' zegt Justin vrolijk, nog net voor de liftdeuren tussen ons dicht gaan.
Shit...

Vervolgens zijn de eerste twee weken in Mtwara zeer hectisch en de term 'steile leercurve' krijgt een nieuwe definitie voor me! Er zijn momenten geweest waarin ik me echt afvroeg waar ik in hemelsnaam aan begonnen was. Na een week krijg ik pas het idee dat ik weer een beetje controle krijg over de operatie, na twee weken heb ik de grootste knelpunten te pakken en pas na drie weken kan ik me weer voorzichtig ontspannen.
Houdt de Licensed Engineer zich vooral bezig met het directe onderhoud van de helicopters en de afwerking daarvan, de Senior Engineer heeft vooral een bureaufunctie. Hij is degene die vooruit kijkt en anticipeert op het onderhoud dat volgende week of over twee maanden moet gebeuren. Zijn de onderdelen en benodigde gereedschappen 'on site'? Moeten we meer mensen hebben voor het werk? Hebben we de procedures? Veel tijd ben ik kwijt aan het opsporen van onderdelen die in Dar es Salaam zijn gestrand bij de douane. Daar liggen spullen van ons die al in mei zijn aangekomen vanuit Amsterdam. We krijgen ze niet want de papieren zijn niet in orde. Om gek van te worden.

Uiterst frustrerend is ook de dagelijkse 'conference call'. Dan zit ik een uur lang op Skype naar het gewauwel van andere senior engineers en managers te luisteren tot het moment komt dat ik mijn dagelijkse 'sitrep' kan doorgeven. En zodra ik dan begin besluit Skype dat mijn bandbreedte te smal is en gooit me eruit! Of de stroom valt weer eens uit. Of het internet geeft weer eens de geest. Kortom; de communicatie blijft uiterst moeizaam, ook al omdat de mensen in verschillende tijdzones zitten. Als ik het tegen zessen wel eens welletjes vind, wordt Vancouver net wakker en word ik weer bestookt met emails. Standaard werk ik nog wat emails weg voordat ik ga slapen... en zodra ik wakker word blijken de emails zich alweer te hebben vermenigvuldigd...
Daarbovenop komen dan nog wat taken van de Base Manager en die variëren van boze mensen te woord staan die zeggen nog geld van je te krijgen tot aan het kopen van toiletpapier...
Ik heb dan ook een stevige kluis met een stapel geld tot mijn beschikking. Ooit wel eens twintig miljoen Tanzaniaanse Shillings gezien?

twee baksteentjes...

Met maar drie man crew totaal bleek het ook makkelijker om van hotel te veranderen. De blijvend marginale kwaliteit van het eten in combinatie met het vroege getetter van de Imam hebben ons uiteindelijk naar een nieuw hotel gejaagd, het BNN Royal Palm Hotel. Klinkt chique, maar verwacht geen vijf sterren. Geen BNNer gezien en maar één mager palmpje. Die staat naast het enige grote pluspunt t.o.v. ons oude hotel: een zwembad!

15 meter pool met de Royal Palm...

En dat zwembad komt goed uit want nu ik geen fiets meer heb ben ik maar aan het zwemmen geslagen. Dagelijks 70 baantjes, toch goed voor een kilometertje. Ik was eigenlijk van plan om voorzichtig weer te gaan hardlopen, maar ik moet helaas concluderen dat mijn knieën dat niet meer fijn vinden. Om blessures te voorkomen heb ik mijn hardloopschoenen maar in de Royal Palm gehangen. Jammer maar helaas is het niet anders.

En zo sukkelen we voort. Nu we niet meer hoeven te vliegen is er tijd voor wat grotere klussen. Tevens hebben we ook nog wel een paar lijken in de kast liggen en die moeten ook maar eens worden opgeruimd... En terwijl de eerste serieuze regen van het seizoen valt verzetten we weer aardig wat werk. En traditie getrouw als beloning en afsluiter van de week altijd weer een lekkere steak op zaterdag bij 'Ten Degrees South'.

Tijd voor grote klussen



Eind November: eindelijk regen!

Edwyn alias 'Billy Kimo' heeft de tijd van zijn leven, hij zou zo graag engineer willen zijn.....





Met Jacey en Cristiano bij 'Ten Degrees South'

Druk, drukker, drukst.

Wat gaat de tijd snel. Zo schrijf je dat je bijna naar huis gaat en als ik dan voor mijn gevoel even met mijn ogen heb geknipperd zit ik alweer in de tweede week van mijn volgende tour! De grote vraag de vorige keer was wat mijn volgende bestemming zou worden en dromend van nieuwe exotische bestemmingen stapte ik op de kist naar huis. Nou, het werd dus gewoon weer Mtwara. Nou gewoon... Maar ik loop weer eens op de zaken vooruit, dus laat ik de klok eerst maar 8 weken terugdraaien want er is zat gebeurd in de tussentijd!

Nadat ik na mijn vorige tour op donderdag was thuisgekomen was me niet veel rust gegund. Na kennis gemaakt te hebben met Noortje, onze nieuwe asielkat en even een snelle visite bij de oogarts voor de virusinfectie aan mijn rechteroog, togen we op zaterdag alweer in de camperbus richting Frankrijk. Haast was geboden, want eind september is het niet echt meer hoogzomer, zal ik maar zeggen! De waarheid was dat we beter weer hadden dan in Italië in april. Fantastisch nazomer weer met een enkele herfstdag als garnering. Een week in de Morvan, gevolgd door een week in een verrassend mooi Bretagne.

Tussenstop in Renkum voor het feestje van mijn zwager



In de Morvan, Frankrijk. Een veld dooie Triffids (wie kent het boek nog!)





Lege campings, heerlijk!

.

"Indian Summer" aan een woeste Bretonse kust.

Na de tweede week werd het steeds lastiger om een open camping te vinden; het seizoen was duidelijk ten einde. Toen ook het weer begon om te slaan en de huizenhoge golven op de Bretonse kust begonnen te beuken, vonden we het wel welletjes. Dak inklappen, luifel indraaien en op huis aan was het devies.



Dit was het sein om op huis aan te gaan

Het zeebad in het fotogenieke St Malo




Platvoet op de vesting muur van St Malo

Thuisgekomen kon ik gelijk aan de bak want ik had in Frankrijk een mailtje ontvangen uit Vancouver of ik “prettyprettyplease” een aantal vrije dagen wilde opofferen om een helikopter in te pakken die naar Brazilië verscheept moest worden. Aangezien dat aanvankelijk in Rotterdam moest gaan gebeuren vond ik dat ik eigenlijk niet kon weigeren. Het gaf wel dubbele gevoelens: aan de ene kant een leuke uitdagende klus, maar aan de andere kant ben ik dan weer niet thuis en kost het me dagen die ik graag thuis was geweest. Gelukkig werd het project al spoedig naar Den Helder verhuisd alwaar ik zes dagen lang een drukke maar gezellige thuiswedstrijd mocht spelen. Het was erg leuk om na anderhalf jaar afwezigheid weer al mijn oud collega’s te zien en gelukkig heb ik links en rechts een helpende hand gekregen anders had ik de deadline waarschijnlijk niet gehaald. Het inpakken zelf was vooral logistiek gezien een uitdaging waarbij handelingen en afspraken niet alleen tussen Den Helder en Vancouver moesten worden afgestemd maar ook met de ‘shipper’ in Antwerpen. Verder moest ik afstemmen met een transportbedrijf in Antwerpen dat houten kisten moest fabriceren voor de wieken en de ‘stabiliser’ van de helikopter. En als laatste kwam de dieplader voor de helikopter zelf uit Venlo, dus die moest ook op de hoogte blijven van alle veranderingen in het plan. Al met al best een heel gedoe.

Demonteren en inpakken

De geprepareerde kist, klaar voor de reis naar Cabo Frio, Brazilië.

En omdat er een plek op een vrachtschip was gereserveerd in Hamburg was er dan ook een keiharde deadline: donderdagmorgen MOET de helikopter vertrekken uit Den Helder. We hebben het gehaald maar zaten zo krap in de tijd dat we het ons niet eens konden veroorloven om even te gaan schuilen tijdens een wolkbreuk gedurende het laden op de dieplader! Toen ik de dieplader uiteindelijk op tijd zag wegrijden gaf dat niet alleen een gevoel van voldoening maar ook een gevoel van enorme opluchting... Mission completed!

Geen tijd om te schuilen.

Het past net...

Weg is ie, pak van mijn hart...

Niet bij me weg te slaan. Gezellig hoor.

Met nog twee en een halve week thuis voor de boeg leek er aan mijn vrije periode geen eind te komen: heerlijk! Ondertussen is poes Noortje ook niet meer alleen maar heeft gezelschap gekregen van asielkat Pipo. Een heerlijke kroelkont die echt een aanwinst is en alle harten steelt. Behalve die van Noortje dan want die kijkt nog even de kat uit de boom…


Met het verkopen van mijn ouwe trouwe Fiat Panda vorig jaar dacht ik mij voortaan wel te gaan vervoeren met mijn motorfiets, een BMW uit 1972. Maar zo’n oud beestje heeft wel veel nostalgische waarde maar is niet echt praktisch voor dagelijks gebruik. En zo had ik dus een gecertificeerd excuus om weer eens een mooie motorfiets uit te zoeken, met goedkeuring van mijn eega. Wat wil je nog meer!
Hoewel boze tongen beweren dat ik in (mijn zoveelste) midlife crisis zit zeg ik dat ik hem gewoon keihard nodig heb... ;-)

1972 versus...



... 2008. 35 jaar verschil in ontwikkeling, dat is wel een stap vooruit kan ik zeggen!

Gelukkig heb ik nog een paar dagen van het blauwe slagschip kunnen genieten voordat ik weer moest afreizen naar Mtwara. Met een ritje naar mijn moeder zet ik, grijnzend van oor tot oor, de eerste 250 km op de klok. 's Avonds zat die grijns nog zo vast op mijn gezicht dat Ageeth hem er af moest slaan.

Maar dan is de dag daar en stap ik weer in de kist naar Dar es Salaam. Ik kan wel terugkijken op een zestal zeer drukke, maar leuke weken. Maar zodra ik de volgende dag in Mtwara land krijgt de term ‘zeer druk’ weer een geheel nieuwe invulling. Of zoals een Canadese collega het verwoordde: “you hit the ground running”. Maar dat is het verhaal voor mijn volgende blog... Wordt vervolgd!

Het doek valt...

En hier is dan wat waarschijnlijk mijn laatste blog update vanuit Mtwara gaat worden. Na een aantal onrustige weken omtrent de directe toekomst van ons werk hier, is de laatste week eindelijk duidelijk geworden dat eind september echt het doek valt voor de operatie in Mtwara. En hoewel iedereen natuurlijk teleurgesteld is dat we het nieuwe (korte) contract niet hebben gekregen, is er ook een gevoel van opwinding, want wat gaan we hierna doen? Daarover doen vele geruchten de ronde, maar ik ben bang dat de toekomst voorlopig in nevelen gehuld blijft...

Met nog een paar dagen te gaan kan ik terugkijken op een drukke tour. Vandaag is mijn derde vrije dag in zes weken dus je kunt je voorstellen dat ik behoorlijk afgepeigerd ben. Na de eerste drie drukke weken leek het er op dat we een rustige tijd tegemoet gingen, maar dezelfde dag nog kwam de helikopter terug met een hevig lekkende oliekeerring en dat hield dus een dagje stevig sleutelen in. Helaas bleek de nieuwe keerring het na twee dagen plotseling ook te begeven, dus konden we de hele operatie weer herhalen: motor er weer uitgelepeld, en vervolgens bijna een week wachten op de nieuwe keerring, die vanuit Amsterdam werd opgestuurd. Maar deze week hebben we goed kunnen gebruiken om wat grotere klussen aan te pakken op de kapotte machine. Kortom, al met al ben ik lekker bezig geweest.



De lekkende motor, voor de tweede keer in de takels....

Ik probeer wel elke dag nog te fietsen maar naast de vermoeidheid, begint ook het weer me parten te spelen. Het weer begint te veranderen; het wordt vochtiger en na de lange droge periode staan we nu aan het begin van de regentijd. De droogte heeft de meeste harde paadjes in rul zand veranderd, wat het fietsen er niet makkelijker op maakt. Ook heb ik ondertussen de grenzen bereikt van het gebied wat ik met mijn fiets kan bestrijken. Toen ik vorige week weer eens dood liep in de mangrove moerassen heb ik de knoop doorgehakt en besloten om te proberen mijn fiets te verkopen in de korte tijd die me hier nog rest.

Doodgelopen in het Mangrove moeras.

Slechts één telefoontje naar een Engelse leraar hier in Mtwara was genoeg en een aantal dagen later neem ik voor 200 euro afscheid van mijn fietsie. Zo, dat ruimt lekker op en scheelt weer een hoop rompslomp op de weg terug naar Nederland!
Donderdag nog een onverwacht uitje gehad. Twee vliegers moesten nachtlandingen trainen op het boorschip en vroegen of ik mee kon gaan om te assisteren tijdens het wisselen van plaats in de cockpit. Het voordeel was dat ze dan de helikopter niet hoefden stil te zetten, met twintig minuten winst als gevolg. Bijkomend voordeel was dat het mij de gelegenheid gaf het boorschip eens van dichtbij te bekijken en wat plaatjes en filmpjes te maken, waarvan akte...

Take-off, vlak voor Sunset.

Sunset boven de Indische Oceaan, om 18:16

Het boorschip komt in zicht (stipje naast de bril van Pete)

Take-off met de HLO (Helicopter Landing Officer) op de voorgrond

De imposante dubbele Derrick, de boortoren......

Landing in het donker

 

 

Met gemengde gevoelens zal ik woensdag afscheid nemen van Mtwara. Een nieuwe bestemming is natuurlijk leuk en staat weer garant voor nieuwe indrukken en avonturen, maar de mensen zal ik gaan missen; na anderhalf jaar is het best een hechte familie die je achterlaat. Bijna iedereen heeft wel een bijnaam opgedaan hier. Edwyn, de helper, die vanwege zijn geringe lengte Billi Kimo heet, wat dwerg betekent in het Swahili. Julieth die we Mamsi gedoopt hebben omdat ze sinds twee jaar de trotse moeder is van Junior. Collega Roger is Mister Piggie vanwege zijn 'stevige' uiterlijk. De vliegers Mike en Darcy die door hun niet aflatende spraakwaterval respectievelijk 'Turbo Tonsils' en 'Hot Mike' worden genoemd en last but not least ondertekende die hier door het leven gaat als 'Babu' oftewel opa in het Swahili. Geen idee waarom... ;-)

Eind in zicht

Het is alweer ruim twee maanden sinds mijn laatste blog update. Sinds we terug zijn gekomen uit Mombasa zijn we in rustig vaarwater terecht gekomen. De hangaar en de werkplaatsen zijn opgeruimd en up-to-date, de helikopters staan er netjes bij en omdat er niet zoveel gevlogen wordt kabbelen we rustig door naar het eind van het contract, eind september.

Omdat Ageeth dit jaar totaal meer dan twaalf weken aan vakantiedagen moet wegwerken worden mijn vrije weken vooral gebruikt voor vakanties. Na Italië in het voorjaar zijn we in juli naar Noorwegen geweest en hebben drieënhalve weken met het kampeerbusje rondgereisd. Omdat we normaliter nooit in het hoogseizoen op vakantie gaan, was nu de drukte iets waar we erg aan moesten wennen. Niettemin hebben we een geweldige reis gehad met mooie kampeerplekken en ruige wandelingen en fietstochten in o.a. de Hardangervidda, Jotunheimen en Rondane National Park. Een paar plaatjes voor een impressie:

Ondanks de bulderende waterval prima geslapen in ons 'tentje' op het dak!

Hardangervidda in zwart wit

Op weg naar Finse, op de Hardangervidda

Selfie op de top van de Storronden in Rondane National Park

Maar na zes weken komt er weer een eind aan mijn 'zwitserlevengevoel' en mag ik wederom afreizen naar Mtwara. Ditmaal met Turkish Airlines, via Istanbul, wat tot gevolg heeft dat ik meer dan 26 uur wakker ben voordat ik aankom in Mtwara. Dat moet de volgende keer anders...
In Mtwara val ik vanzelf weer in het ritme van werken-eten-slapen. De chauffeur van onze pickup truck sleept elke dag mijn fiets naar de heliport zodat ik 's middags lekker terug kan fietsen. De avonden vul ik vooral met gitaarspelen en een goed boek.
Het is ondertussen zeker dat het contract hier eind september eindigt, met nog een uitloop van een week of twee. Het lijkt er op dat we daarna in Tanzania voorlopig geen werk meer hebben. Aangezien mijn volgende tour hier eind oktober zou beginnen is het nog maar de vraag of ik hier nog terugkom. Hopelijk krijgen we de ruimte om na het contract hier wat onderhoud aan de heli's te doen, want we hebben nog wel een lijstje met klussen achter de hand waar we geen tijd voor hebben zolang we nog onder contract staan. Ik zal in ieder geval mijn gitaar en al mijn rotzooi dit keer maar mee naar huis nemen voor het geval ik hier niet meer terug kom.
Aan de ene kant is het wel jammer als het hier afgelopen is want het is ondertussen mijn tweede thuis geworden. Aan de andere kant is na anderhalf jaar Mtwara een nieuw avontuur natuurlijk ook wel weer welkom. Het geeft in ieder geval weer munitie voor mijn blog! Mijn volgende bestemming zal nog wel even onduidelijk blijven. Ik ben zelf bang dat het Nigeria gaat worden maar in de wandelgangen zijn ook bestemmingen als Cyprus, Ghana, Turkije en Zuid Afrika te horen. Ik wacht het maar rustig af...

51: alive and kicking!

Twee weken geleden heb ik mijn 51e verjaardag mogen vieren in Mtwara, met een BBQ op zaterdag. Roger wijst me nogmaals fijntjes op het feit dat iedereen me nu met recht "Babu" kan noemen, oftewel opa. Damian, onze Sri Lankaanse Base Manager kopt zijn geijkte grapje maar weer eens in: dat ik, 's ochtends na het wakker worden, direct mijn armen en benen uit sla, om te controleren of ik nog leef en niet in een kist lig... Tja, ik moest ook even wennen aan de Sri Lankaanse humor... Het is natuurlijk allemaal vriendelijk bedoeld, maar het legt de vinger wel op de zere plek, of zoals Peter Koelewijn het ooit eens zo treffend verwoordde: "je wordt ouder papa, geef het maar toe!"

Zoals verwacht hadden we het rustig de afgelopen week. De laatste machine is overgegaan naar het Tanzaniaanse register en de C-GNDG en de C-GNCU gaan vanaf nu door het leven als respectievelijk de 5H-MXQ en de 5H-MXP. Ik heb nog wel even zitten puzzelen hoe ik de ultra dunne stickers in een keer, zonder kreukels, op de staart kon aanbrengen. Daar we geen reserve stickers hadden, was er geen ruimte voor fouten. Toen ik uiteindelijk de juiste methode had ontdekt, bleek het een fluitje van een cent.



De nieuwe registratie wordt aangebracht op de C-GNCU

Door de relatieve rust op het werk heb ik eindelijk weer genoeg tijd om te mountainbiken. De afgelopen twee tours was er bar weinig van gekomen door de regen en de verhuizing naar Mombasa en weer terug.
Onze chauffeur haalt elke dag mijn fiets op in het hotel. Zo kan ik elke namiddag even lekker mijn hoofd leeg fietsen van het vliegveld terug naar het hotel, met of zonder omweg. Elke keer weer goed voor 10 tot 35 kilometers off road. De wijde omgeving is echt vergeven van de "single track" paadjes. Een waar paradijs voor mountainbikers.

Overal paadjes die smeken om gefietst te worden

Regelmatig breid ik mijn netwerk uit met nieuwe routes. Ik moet alleen in de gaten houden dat ik voor het donker terug in het hotel ben want als de zon hier onder gaat om kwart over zes, dan gaat ook echt het licht uit...

De "Wet Lands", een laagvlakte die soms onder water staat maar goed fietsbaar is als hij droog staat.



Door al dat fietsen bouwt mijn conditie al weer aardig op en als ik zo over die smalle paadjes dender voel ik me weer twintig jaar jonger.
Aan die illusie komt abrupt een einde als ik in een snelle bocht hard onderuit ga. Uiterst onelegant kwak ik als een zak aardappelen tegen het dek aan en blijf in een stofwolk liggen. Alles doet zeer en ineens voel ik weer alle 51 jaren zitten. Vroeger viel ik ook wel eens, maar dan stuiterde je gewoon weer overeind en zat je alweer op de fiets nog voor dat het stof was neergedaald. Nou, die tijd ligt achter me, een gepasseerd station zal ik maar zeggen. Voorzichtig kom ik overeind en controleer of ik niks gebroken heb. Opgelucht constateer ik dat ik naast een beurse, ontvelde knie en een gebutst ego, verder geen schade heb opgelopen. Als ik langzaam terug fiets vraag ik me somber af of ik niet te oud wordt voor "deze shit".
Maar dan herinner ik me een ontmoeting met een Engelse opa in Schotland, 15 jaar geleden. Die heeft me wel een lesje geleerd betreft vooroordelen over ouderdom...
 
Ageeth en ik hebben in 1999 de West Highland Way gelopen in Schotland, een voetpad dat van Milngavie, bij Glasgow, naar Fort Williams loopt en eindigt bij de Ben Nevis. Een route van zo'n 150 km welke weer deel uitmaakt van het totale wandelnetwerk in Great Brittain, dat van Lands End in het zuiden doorloopt tot het noordelijkste puntje van Schotland, Cape Wrath. En ondanks dat we toen vijftien jaar jonger waren, bleken vooral de eerste paar dagen erg zwaar. De zware rugzak met tent en proviand nekte ons de tweede dag al toen we via geïmproviseerde traptreden een steile helling opliepen. De traptreden die ons over de pittige heuvel "hielpen" waren bijna een halve meter hoog en sloopten onze beenspieren volledig. De volgende dag kwamen we bijna niet meer overeind. Met pijnlijke spieren en beurse heupen en schouders van de rugzak, sjokten we die dag door de gestage regen en vroegen ons serieus af of we niet te oud werden voor "deze shit"...
Toen we twee dagen later ons tentje opzetten aan het noordelijkste puntje van Loch Lomond was ik nog steeds niet echt over mijn sombere stemming heen. Ik was er van overtuigd dat we dit soort vakanties binnenkort vaarwel moesten zeggen omdat het gewoon niet meer zou gaan.
Tegenover ons stond een oud vaal tentje waarvan het dak was doorgezakt als de rug van een oud paard. Toen het tegen de avond droog werd en ik buiten een pan op de brander zette, ging de rits van het tentje open. Met enige verbazing keek ik toe hoe een mager oud mannetje uit het tentje kroop. Hij wierp door dikke brillenglazen een argwanende blik op de hemel en ging vervolgens ook zijn potje koken.
"Kijk nou eens," zei ik tegen Ageeth, "opa kampeert ook."
Ageeth vroeg zich hardop af of hij soms ook de West Highland Way zou lopen maar ik deed dat schamper af met de opmerking dat het ouwe baasje dan waarschijnlijk zou bezwijken onder de zware rugzak.
Toen we de volgende morgen wakker werden en de regen weer met vlagen op het tentdak hoorde vallen, waren we er even klaar mee. Een rustdag inlassen leek ons een goed plan. Totdat we tegenover ons het kletteren van tentstokken hoorden. Nieuwsgierig opende ik de rits van de tent en zag nog net hoe opa zijn natte tent in zijn rugzak propte. Zijn oude wandelschoenen met omhoog wijzende neuzen verraadden hem als een geoefend wandelaar. Shit....dat veranderde de zaak! Nu kon ik natuurlijk niet achterblijven, nadat ik opa gisteren als een watje had afgeschilderd. En zo propten ook wij ons natte tentje een uur later in de rugzak...
De dagen er na werd duidelijk dat opa ook de West Highland Way aan het lopen was en ik werd steeds vast beradener om in ieder geval voor hem in Fort Williams aan te komen. Onbewust was ik in een eenzijdige competitie terecht gekomen met het oude mannetje. Als 'Gezonde Hollandse Jongen' vond ik dat ik het me niet kon veroorloven om me er uit te laten lopen door een stoffige ouwe opa.
Na een uitzonderlijk regenachtige dag een aantal dagen later, kwamen we aan de rand van de Moors aan. Een ruig gebied, gekenmerkt door kale leegte. Nadat we de tent langs de rivier bij Hotel Invernan hadden opgezet begon het langzaam tot me door te dringen dat opa in geen velden of wegen te bekennen was. Het leek erop dat we hem er toch uitgelopen hadden... Dat dat enig gevoel van voldoening gaf zal ik niet ontkennen.

Ageeth op Rannoch Moor

De volgende dag liepen we door de niet aflatende regen over Rannoch Moor naar de campsite bij Kingshouse Hotel. Tot mijn verbazing stond daar een bekend tentje.
Het zal toch niet waar zijn... ?
Nadat we de tent hadden opgezet, vluchtten we de pub in voor een welverdiend pint. En jawel hoor, daar zat opa, in z'n eentje achter een grote pint bier. Ik kon mijn nieuwsgierigheid niet langer bedwingen.
"Ik ga even met opa praten" zei ik tegen Ageeth en liep met mijn glas naar het tafeltje waar opa zat. Ik vroeg hem of hij soms de bus had genomen, vanwege het slechte weer. 
"Nee," zei hij "ik wilde een dag rust inlassen om wat brieven te schrijven. Maar om niet achterop mijn schema te geraken heb ik gisteren besloten om direct twee dag etappes te lopen en door te gaan naar Kingshouse."
Nou, die had ik even niet zien aankomen! Enigszins uit het veld geslagen probeer ik nog te redden wat er te redden valt en vraag of hij niet blij zal zijn als hij over drie dagen bij het eindpunt, Fort Williams, is aangekomen. Waarop hij doodleuk zegt dat niet Fort Williams zijn eindpunt is maar Cape Wrath, het noordelijkste puntje van Schotland.
Langzaam begint de waarheid tot me door te dringen en ik vraag hem voorzichtig waar hij dan begonnen is.
En zoals ik al vreesde beslecht zijn antwoord onze 'competitie': hij was in mei begonnen met lopen, in Lands End..................

Opa bleek drieënzeventig jaar te zijn en heel erg 'Alive and Kicking'. En hoewel ik ons wedstrijdje natuurlijk dik verloren had, liep ik met een glimlach op mijn gezicht terug naar Ageeth.

"Weet je, ik hoor net dat we dit soort vakanties nog jaren kunnen blijven doen..."

Thuis van huis

Ik moet zeggen dat ik niet zo trouw ben met het updaten van mijn blog. Maar na ruim een jaar in Mtwara merk ik dat het steeds lastiger wordt om mijn blog te vullen. Alle voor de hand liggende onderwerpen hebben ondertussen al eens de revue gepasseerd en het leven hier blijft natuurlijk tamelijk eenvoudig van opzet; werken, eten, slapen en dat 42 keer herhaalt. Het zou bijna een sleur worden. Bijna, want er is verandering zichtbaar aan de horizon...

De laatste vier weken van mijn vorige tour werd ik geplaagd door een continue hoofdpijn. De laatste week begon ik me daar toch wel wat zorgen over te maken. En toen ik in de trein van Schiphol naar huis zat, kwam ik erachter dat ik met mijn rechteroog dubbel zag! Dat gaf toch wel een paniekerig gevoel, dus maar even een afspraak gemaakt met de huisarts. Die kon er ook geen kaas van maken en na telefonisch overleg met een neuroloog werd besloten om me eerst door te sturen naar de oogarts. Die kon me gelukkig gerust stellen: ik had gewoon een bril nodig. Dus nu heb ik naast twee gehoor apparaten ook nog een bril. Alleen nog een houten poot en dan heb ik een kwartet... Toen ik echter mijn nieuwe bril een aantal weken later op mijn neus zette bleek ik nog steeds wazig en dubbel te zien met mijn rechteroog. Dus weer terug naar het ziekenhuis waar na wat speurwerk ontdekt werd dat ik waarschijnlijk een virus in het hoornvlies van mijn rechter oog heb (ja, ik wist ook niet dat dat kon). Met een lading oogdruppels is ondertussen de aanval op het virus ingezet en ik heb het idee dat het nu langzaam beter wordt.

Gelukkig had bovenstaande ellende geen invloed op onze vakantieplannen. Donderdag was ik thuisgekomen uit Mtwara, vrijdag zat ik bij de oogarts en zaterdag zaten we al weer in de camper richting Italië! We hebben drie heerlijke weken gehad in Toscane. En hoewel het weer vooral de tweede week wel wat te wensen overliet, heeft dat de pret niet mogen drukken. Het gemak waarmee we met ons busje heel relaxed van hot naar her reden was een feest. Een paar foto's om even de sfeer te proeven.


Toscane is vergeven van de pittoreske plaatsjes

Weer de nodige wandelkilometers gemaakt...



Selfie met Ageeth, op de Piazza del Campo in Siena.

Vroeg in de ochtend. Uitzicht vanuit de slaapzak, boven in de camper.

Nationaal Park Maremma

Zomer in april, alleen in Toscane...

Dit keer reis ik na vijf weken vrij al weer af naar Tanzania. Nu, na een jaar in Mtwara voelt het ondertussen toch een beetje als thuiskomen, zeg maar thuis van huis. Door de vele wisselingen binnen de crew behoor ik ondertussen tot de "harde kern" en de begroetingen met alle bekenden is onveranderd warm en welgemeend. Het laatste nieuws hier is dat het contract definitief afloopt in september. Misschien dat we aansluitend nog 3 maanden werk hebben voor een andere oliemaatschappij maar dan valt eind december toch echt het doek. En daarna? Geen idee, al lijkt Nigeria momenteel de meest waarschijnlijke optie. Afwachten maar....

Wat het werk betreft hebben we het redelijk rustig. We hebben nu twee maanden na terugkomst uit Mombasa de basis en de heli's weer helemaal op orde en ijs en weder dienende moet het een rustige tour gaan worden. De routine door de weeks is dat we om zeven uur naar het vliegveld gaan. De vliegende heli wordt klaargemaakt voor de eerst vlucht van de dag, die steevast om half negen vertrekt. Nadat de heli is vertrokken is er tijd voor een bak koffie en de onvermijdelijke werkzaamheden op de computer. Na een uur komt de kist terug en wordt direct weer getankt en gereedgemaakt voor een eventuele tweede vlucht. Tegen het eind van de ochtend is het vliegen over het algemeen klaar en de middag gebruiken we voor onderhoud, zoals bijvoorbeeld de maandelijkse Hoist Load Check, waarbij de kabel van de hoist wordt getest op zijn maximale takel gewicht. (voor heli-dummies: de hoist is dat hijskraantje dat aan de zijkant van de helikopter zit geplakt...)

Hoist Load Check

Op deze hoogte maakte mijn maag toch even een sprongetje!

Meestal ronden we het werk af tussen vier en zes uur. Over het algemeen wordt er in het weekend niet gevlogen. Vrijdagmiddag en zaterdag wordt dan gebruikt voor de wat grotere klussen. Zondag kunnen we meestal vrij houden.

Deze mannekes paraderen regelmatig door de hangaar

Zondag is dan bij uitstek de dag om na een uitgebreid ontbijt mijn blog weer eens bij te werken, een fietstocht te maken, eventueel even zwemmen en 's avonds een filmpje op de computer te kijken.
De beslissing om na 10 jaar weer mijn gitaar op te pakken bleek een gouden greep. Ik ben momenteel druk bezig om een aantal nieuwe stukken aan mijn repertoire toe te voegen, onder andere "Un Dia De Noviembre" van de Cubaanse componist Leo Brouwer (nee, vind ik ook niet echt Cubaans klinken....).  Ik heb hier een mooie uitvoering gevonden, voor wie nieuwsgierig is...



Zondagmorgen vroeg, tijd om te ontspannen.